FanFic.nl

Fallen myself

38. lucky

De volgende morgen ben ik al heel vroeg wakker. Ik schrijf nog snel een berichtje voor mama en papa. Dan stap ik in de auto op weg naar Nederland. In Nederland hoor ik een liedje waarvan ik de tekst half ken. Rebecca zong hem wel eens en heeft hem voor me vertaald.

Ik denk al heel lang niet meer aan morgen
Mijn hoofd is niet waard, mijn voeten gaan.
Mijn vrienden maken zich grote zorgen,
Maar ik trek me nergens wat van aan.

Ik moet het je vragen moet het weten,
Ik wil niet meer zonder jou bestaan,
Ik dwaal steeds weer af in mijn gedachte
En hoor telkens weer je naam

Ik loop al een tijd met dit gevoel,
Ik hoop dat je weet wat ik bedoel,
Want ik ben tot over mijn,
tot over mijn oren verliefd, Op jou
Duurt het nog lang voor je me kust,
Want tot die dag heb ik geen rust,
Want ik ben tot over mijn,
Tot over mijn oren verliefd op jou,

Tatatatatatatatatata
Tot over mijn oren verliefd
Tatatatatatatatatata
Tot over mijn oren verliefd,

In ieder woord, in alle zinnen
In elke taal, in ieder land,
Loop je mijn dromen telkens binnen,
Dus loop met me mee en pak mijn hand

Ze zei dat het uit een kinderprogramma kwam. Ik vind het niet erg. Ik ben bijna bij haar huis. En het is nog maar 1 uur. Eigenlijk heb ik het best snel gereden. Maar ik heb dan ook alles voor haar over. Als ik aanbel doet Abby open. “Dat is vrij snel”� zegt ze. “Als je sneller was geweest gisteren had je met mij mee kunnen rijden.”� “Beter laat dan nooit zeker.”� grap ik. “Boven?”� vraag ik toch nog voor de zekerheid. Als ze knikt loop ik meteen door naar boven. Ik weet nog precies hoe haar kamer eruit zag. En nog niets heeft die herinnering vervaagd. Zachtjes klop ik. “Nee”� zegt haar prachtige stem. Ik klop nog een keer. “Als ik nee zeg, blijft het nee. Ik wil alleen zijn.”� Ik voel de woede gewoon in haar stem. Toch ben ik niet het hele stuk gereden om nu niet binnen te mogen. Nu doe ik gewoon haar deur open. “Was ik niet duidelijk genoeg,”� vraagt ze nu. Nou technisch gezien weet ik nu nog steeds niet wat ze zegt. “He”� zeg ik zachtjes. Ze draait zich in een schok om. Even weet ik niet wat ik van haar gezichtsuitdrukking moet denken. Dan gaat ook die over in ongeloof. “Tom”� fluistert ze. Ik knik. Het doet me pijn haar zo te zien. Ze loopt nog rond in haar pyjama. Haar haar heeft zijn glans verloren. Haar ogen stralen niet meer. Haar wangen zijn ingevallen. En ze is nog magerder geworden. Haar huid is veel te wit. Voorzichtig staat ze op. Ze blijft me vol ongeloof aanstaren. Niet veel later voel ik haar armen om mijn nek. “Ik kan het niet geloven,”� mompelt ze zacht. Mijn armen drukken haar stevig tegen me aan. “Hoe kom je hier.”� “Met de auto”� antwoord ik droog. “Waarom nu pas.”� Ja dat is een goede vraag. “Ik had even een duwtje in de rug nodig. Bedank Abby maar.”� “Dus toch.”�

Rebecca pov: Er klopt iemand op de deur. “Nee”� roep ik hard. Ik heb echt geen zin in mensen om me heen nu. Laat mij nou maar rustig in bed mijn huiswerk maken. Niet dat ik dat nog niet ken, maar beter iets dan niets. Er wordt nog een keer geklopt. “Als ik nee zeg, blijft het nee. Ik wil alleen zijn.”� Mijn familie begrijpt dat toch zeker wel. Alleen Romeo zou nu dan gelijk naar binnen zijn gekomen. Ik hoor mijn deur open en dichtgaan. “Was ik niet duidelijk genoeg?”� vraag ik maar aan de onbekende persoon. “He”� hoor ik plots achter me. De stem herken ik uit duizenden. Tom. Snel draai ik me om. “Tom”� fluister ik nu. Het kan niet waar zijn. Ik voel het ongeloof over mijn gezicht verspreiden. Langzaam sta ik op. Dan loop ik naar hem toe en sla mijn armen om zijn nek. “Ik kan het niet geloven”� mompel ik. Zijn armen drukken me nog steviger tegen me aan. “Hoe kom je hier?”� “Met de auto”� “Waarom nu pas?”� Waarom was hij niet al eerder gekomen. “Ik had even een duwtje in de rug nodig. Bedank Abby maar.”� “Dus toch,”� breng ik nog uit. Het liefst zou ik hem nu niet meer loslaten. Maar het besef dat ik nog steeds in pyjama sta is ook niet alles. “Als je het niet erg vindt, trek ik even wat kleren aan.”� Hij knikt en gaat op mijn bed zitten. Ik pak wat van mijn net gekochte spullen. 15 minuten later sta ik weer voor hem. Ik heb zo snel ik kon ook even gedoucht. Ik kan nou niet zeggen dat ik er goed uitzie, maar mijn haar is al iets verbeterd. “Wil je wat te eten?”� vraag ik. Wetend dat hij al een aantal uur heeft gereisd en best wel eens honger kan hebben. Hij knikt en samen lopen we naar beneden. Mijn mama had gisteren nog spaghetti voor me bewaard. “Wil je ook wat?”� Als hij knikt zet ik de hele kom in de magnetron. Uit de la haal ik twee vorken. Een piep laat weten dat de spaghetti klaar is. Rustig ga ik aan tafel zitten, tegenover Tom. Ik geef hem de andere vork en laat hem als eerste een hap nemen. “Het smaakt verrukkelijk.”� “Zeg dat maar tegen mijn moeder.”� “Waar is die dan?”� “Werken”� Verder eten we in stilte alles op. Als we klaar zijn, ruim ik alles weer op. Dan zie ik door het raam iemand richting de deur lopen. In een oogwenk herken ik hem. “Maarten”� gil ik op zijn hardst. Hij komt naar beneden en doet de deur open. Ik roep hem wel vaker voordat de bel is gegaan. “Wat heb jij hier te zoeken.”� Hoor ik de stem van Maarten. “Ik wil je zusje zien.”� De stem doet me sidderen. Nog een reden waarom ik zelf de deur niet opendeed. Nu moet ik alleen Tom nog bij de deur vandaan houden. Alleen hij heeft al gezien hoe ik op de stem reageer. “Becca, wie is dat?”� Ik kijk voor me uit en ontwijk zijn blik. Dat is voor hem al genoeg antwoord. Hij loopt aan naar de deur. Ik probeer zijn arm nog te pakken, maar het is te laat. Hij staat al in de gang. In een oogwenk haalt hij uit en slaat Frank. Frank slaat gelijk terug recht in zijn gezicht. Tuurlijk begin ik te gillen. “Heey schat.”� De stem klinkt afschuwelijk. “Hadden wij geen deal.”� Ik schud mijn hoofd. Mijn stem heb ik verloren. De tranen lopen langzaam over mijn wangen. Een van zijn handen wil mijn arm pakken. Maarten gaat direct voor me staan. “Frank een laatste waarschuwing. Je gaat nu weg of ik bel de politie. En laat ik het niet merken dat je ooit nog bij mijn zusje in de buurt komt. Dan heb je problemen.”� Ik heb de stem van Maarten nog nooit zo dreigend gehoord. Blijkbaar merkt Frank dat hij toch niet kan winnen want hij vertrekt. Ik zak langs de muur naar beneden. Tom komt naast me zitten. “Je bloed”� merk ik op. Over zijn voorhoofd loopt een klein beetje bloed. Ik sta op en pak een koelpack en spullen om het schoon te maken. Samen lopen we naar mijn kamer. Op het bed begin ik met zijn wond te deppen. Hij zoekt mijn ogen, maar ik ontwijk hem. “Becca, hoe is dit alles zo gekomen.”� “Wat?”� vraag ik meteen. Eigenlijk kan ik het wel al weten. “Waarom zie je er zo uit en waarom kijk je me niet aan en waarom heb je me verlaten. Ik dacht dat ik dood zou gaan van verdriet.”� Die laatste zin doet het hem. Ik stop met het deppen van zijn hoofd en kijk hem aan. Hij heeft recht om het te weten. Ik wil hem toch terug, dan moet ik eerlijk zijn. “De vermageringen zijn denk ik ook bijwerkingen van de pillen die ik een tijdje geleden allemaal heb geslikt en het leven even niet meer zien zitten. Ik ben wel blijven eten, dus dat is het niet. Tom ik ben weggegaan omdat ik je wou beschermen tegen mij. Ik weet hoe ik op dingen kan reageren, ik wou het je niet aandoen. Ik wou dat je gelukkig kon zijn, al moest ik daar mezelf voor opgeven.”� Even stop ik. Het laatste gedeelte moet hij ook weten. Zijn ogen kijken me warm aan. Onderzoekend. Langzaam voel ik me erin verdrinken. Ik had nooit moeten denken, dat ik bij hem weg kon gaan. “Het laatste dat je moet weten is dat ik zo misselijk was, omdat ik zwanger was.”� Mijn kin zakt omlaag. Ik wil zijn reactie niet zien. Ik word vastgepakt en tegen hem aangedrukt. Zijn vinger haalt zachtjes de tranen van mijn wangen. “Ssssst, rustig maar.”� Ik kalmeer. Ik hoor opnieuw voetstappen op de trap. “Gaat het hier?”� vraagt Maarten. Ik knik. Dan loopt hij weer weg. Dan duw ik zachtjes mijn lippen op Tom zijn mond. Hij zoent teder terug.

Reacties: