FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Explanation

Het was raar om terug naar huis te lopen zonder Silver aan mijn zijde. Hij was altijd al mijn compagnon geweest die mij nooit alleen liet. Natuurlijk was ik heus wel eens zonder hem op pad geweest, maar dit was anders. Silver wilde nu zelf niet met mij mee, normaal was ik degene die zei dat hij thuis moest blijven en dat ik zo terug was.
Maar hoeveel kracht ik er ook inlegde om hem mee naar buiten te krijgen, hij bleef tegenstribbelen, grommen en janken. Wie was ik om hem te dwingen?
“Rain, wacht even!”� Wanneer ik omkeek zag ik Cars met een hand op zijn zij mijn kant op rennen. “Jezus, Maria en God, wat loop jij snel,”� hijgde hij met een arm leunend op mijn schouder om bij te komen.
Ik liep terug door en staarde wat voor mij uit.
“Wat er aan de hand is tussen jou en Silver heb ik werkelijk geen idee van,”� zei hij na een paar minuten zwijgend met mij meegelopen te zijn, “maar ik weet, en jij zeker ook, dat het niets voor Silver is om zo te reageren op jou, en ik weet ook dat jij hier meer vanaf weet.”� Mijn voortanden drukten zich dieper in het vlees van mijn lippen. “Lorraine.”� Zijn hand greep me bij mijn linkerschouder en beveelde me te stoppen met lopen. “Vertel het me maar gewoon, dat zal je veel beter doen dan het constant voor jezelf te houden.”�
“Klar.”� We startten terug onze wandeling. “Het begon ongeveer een paar nachten terug. Je weet dat ik vaak een een blokje om ga midden in de nacht, omdat ik weer eens niet kan slapen. Zo ook die nacht..”�

Een vreemd gevoel ging door mijn lichaam wanneer ik de laatste hoek van mijn wandeling omsloeg. Mijn donzige lichaamshaar schoot overeind en kleine bultjes verschenen uit mijn lichaam. Dat aangename briesje wat eerst met mijn rode haren speelde verdween, een ijzige kilte was er voor in de plaats gekomen. Een nog grotere verbazing wekte op bij het zien van mijn eigen adem die als wolkjes uit mijn mond kwam. Waar kwam deze plotse kou vandaan? Die vraag bleef maar door mijn hoofd gaan.
Een ander gevoel zette op. Het leek alsof twee handen bij mijn gezicht pakten en me dwongen om te kijken. Zonder enige zelfcontrole keek ik dan ook om. Mijn ogen tuurden door de duisternis, want ik wist nou niet zeker of ik het goed zag. Zeker vijfentwintig meter van mij vandaan stond naar mijn idee een gedaante. Het zwakke, donkergele licht van een straatlantaarn was het enige wat daar scheen.
Hoofdschuddend keek ik er weer van weg en zette twee stappen dichterbij naar mijn woning.
Weeral voelde ik die gedwongenheid. Dat mijn lichaam een eigen wil had. Ik keerde enkel mijn kin over mijn schouder. Schrok bij het zien van de gedaante die nu zoveel dichterbij was. Uit de zwarte contouren was een lange jas te herkennen die tot de grond reek.

“Wanneer ik in de oogscanner keek om binnen te komen, bekeken twee donkere ogen mij zo intens dat het al mijn zuurstof uit mijn longen zoog tot het niets meer dan twee leeggelopen ballonnetjes waren. Maar het was maar een nanoseconde dat ik via de weerspiegeling van de scanner in die ogen bleef staren, en wanneer ik mij omdraaide was er helemaal niemand te zien. Ik dacht dat mijn slaaphoofd alles verzonnen had, maar de dagen daarop bewezen het tegendeel.”�

Met een lach manoeuvreerde ik mij tussen de menigte. Sommige lichamen sprongen, de andere dansten, het was heerlijk. Genietend keek ik om mij heen en stuitte op iemand die het tegenovergestelde was van de crowd. Hij was alleen, emotieloos en totaal in het zwart.

“En Silver werd steeds opstandiger.”�

Verbaasd luisterde ik naar het gekras aan de deur en het gejank die ik pas net hoorde. “Silver?”� Vlug stond ik op en snelde naar de deur. Silver schoot naar binnen. Zijn opgezette nekharen vielen meteen op. Wat was er met hem? Ik sloot de deur en kwam terug mijn slaapkamer in. Mijn hond besnuffelde elk hoekje en meubilair, gromde soms en liep dan weer met zijn neus op de grond door.
Wat was dit voor een territoriaal gedrag? Het leek of er hier een bende honden langs waren geweest waar hij het niet mee eens was. Maar er was hier niemand buiten ikzelf, dus waarom al die ophef?

“Silver had me trouwens tijdens ons plan mij gebeten om - waarschijnlijk - dezelfde reden. Hij was toen ook al zo angstig en totaal niet zichzelf. Nu wilt hij niet meer bij me liggen, geaaid worden, en ga zo maar door. Eerst dacht ik dat hij er wel overheen zou komen, maar ik begin het nu te betwijfelen.
Het rare is ook dat ik het steeds zo koud heb, en dan heb ik het niet over een kleine rilling, maar echt het gevoel dat er een ijzige wind mij voorbij raast. En het kunnen geen kapotte ventilators zijn, want zelfs in een tunnel was er die wind.”� Mijn handen sloegen zich geschrokken voor mijn mond om verdere verkeerde woorden tegen te gaan.
“Je hebt wí¡t?”� Cars moest even alles laten bezinken om precies te weten wat ik zojuist zei. “Rain, dat heb je niet.”�
In mijn hoofd tolde alle maal smoesjes, niets leek goed genoeg om te gebruiken. Ik zweeg.
“Je weet wat Jader hier van vindt! Wat zal Jader hier überhaupt van zeggen?!”�
“Bitte, zeg het hem niet! Je weet hoe nieuwsgierig ik ben, ik kon mezelf niet meer bedwingen. Trouwens”�, even moest ik twijfelen of ik dit wel moest zeggen, “ik heb misschien wat handige informatie.”�
Cars keek me nauwlettend aan. “Ik mag hem niets zeggen, maar je hebt wel informatie wat verteld moet worden, hoe breng ik dit dan bij hem zonder te zeggen dat je in één van de tunnels bent gegaan wat hij duidelijk had verboden?”�
Daar moest ik goed over nadenken.
“Dan zal ik het hem wel vertellen,”� verzuchtte ik. “Maar hou je het dan tot die tijd voor je?”� Hij knikte.
“Goed, wat voor een informatie heb je?”�
“Aan bijna het einde van die tunnel kwam ik uit bij een deel van Berlijn die helemaal vervallen was. Elk gebouw was tot aan de grond gelijk gemaakt. Er was alleen één gebouw die vrij goed in staat was, het was volgens mij een stadion. Ik ben er binnen geweest, en ik trof daar wat aan wat me enorm shockeerde.”�
“Wat dan?”� Cars stond bijna op springen.
“Allemaal mensen, dode mensen. Gestapeld, verminkt en rottend. Ik weet zeker dat de regering hier iets mee te maken heeft, dat kan niet anders. Ze zullen niet alleen mijn ouders zo behandeld hebben, iedereen die maar wat tegen hen in ging zijn aan kant gemaakt.”�
Cars greep me weer bij mijn pols, het was alleen nog oversteken en ik was bij mijn deur.
“Wat bedoel je met je ouders? Je hebt nooit geweten wat er met hen gebeurd is?”� Pijnlijk keek ik van hem weg. “Rain!”� Boos verhief hij zijn stem. Zijn stem hoorde ik niet vaak zo, het was juist daarom dat het mij zo greep, en liet spreken.
“Venon heeft gezien hoe een groepje bewakers mijn ouders dood hebben geknuppeld,”� mompel ik met mijn gezicht gericht op de punten van mijn gympen.
“En jij geloofd die slang?”� Met grote ogen keek hij mij aan.
“Ja. Hij vertelde het op zo'n afschuwelijke manier dat hij niet kon liegen.”� Bij die woorden werd zijn grip op mijn pols alleen maar sterker.
“Die gast is er geweest.”�
“Nee, wacht!”�

Reacties: