FanFic.nl

Pokemon: New Legend

Episode 39: Magnemissie

Met een snelle vaart scheurde agent Jenny richting Saffron City. De hoogste gebouwen van de stad waren al in zicht. Dat kwam vooral door de lampen í­n de gebouwen. Het was namelijk al rond middernacht. Brenna hield zich stevig vast aan agent Jenny. Andrew zat nog steeds benauwd in de zijspan. Zijn vader had ook een motor met zijspan, maar vergeleken met agent Jenny reed hij nog in een slakkentempo en zo langzaam reed hij toch niet. Het stadsbordje van Saffron City werd zichtbaar en met onverminderde vaart reed agent Jenny langs het bordje de stad in. Het was zeer rustig op straat en het Pokémon Center lag vlak bij de rand van de stad.
“Ik breng Tauros naar zuster Joy, daarna kunnen jullie zorgen voor een slaapplek hier,”� zei agent Jenny en met z’n drieën stapten ze van de motor en liepen ze het Pokémon Center binnen. Brenna was blij dat ze eindelijk van dat ellendige ding af mocht stappen al had ze wel last van een houten kont.

“Hallo allemaal,”� begroette zuster Joy ons.
“Dag Zuster Joy,”� zeiden de drie.
“Gaat het lang duren?”� vroeg zuster Joy aan agent Jenny.
“Ben bang van wel,”� zei agent Jenny.
“Geen probleem, Chansey, wijs Andrew en Brenna de weg naar hun kamers.”�
De Pokémon lachte naar ons en ging voor ons uit. Andrew vroeg zich af, waarom hij nog geen Chansey had gezien. Hij pakte zijn Pokédex erbij.
Chansey is een Ei-Pokémon. Chansey is een hele vriendelijke Pokémon en deelt haar voedzeme ei als ze een gewonde Pokémon ziet. Als haar ei in gevaar is kan ze echter sterk uit de hoek komen.
De twee werden naar hun kamers geleid.
“Dank je, Chansey,”� zei Brenna en ze liep haar kamer in.
“Ja bedankt,”� zei Andrew.

De volgende dag liepen Andrew en Brenna naar zuster Joy.
“Hallo,”� zei zuster Joy. “Nog een goede nachtrust gehad?”�
“Ja,”� zei Andrew. “Al was het wel een korte nacht.”�
“Je mag langer blijven liggen, Andrew,”� zei zuster Joy.
“Ach nee,”� zei Andrew. “Zonde van de dag. Kom je, Bulbasaur? We gaan Magnemite wegbrengen.”�
“Hé, wacht op mij!”� riep Brenna en ze stormde de trap af en kon nog net voor de deur van het Pokémon Center remmen.
“Ik wil ook mee.”�
Andrew lachte en hij opende de deur. Daar waren ze dan. In Saffron City.
“Waar was die man ook weer?”� vroeg Andrew.
Opeens zagen de twee iemand op hen afkomen. Het was duidelijk dat het een flinke haast had. De persoon kwam steeds dichterbij.
“Dat is geen mens, het is een Pokémon,”� zei Brenna, vlak voordat de Pokémon tegen hen aanbotste.
De drie stonden op en Andrew nam Bulbasaur maar eens in de handen.
“Het is een Machoke.”�
Machoke, de superkracht-Pokémon en de geëvolueerde vorm van Machop. Machoke is erg ijdel, dat hem wel eens opbreekt in zijn trainingen. Zijn riem is om zijn krachten in toom te houden.
Machoke leek nog steeds erg haast te hebben. Hij nam Andrew en Brenna onder elk van zijn armen en rende er van door.
“Hé, laat los!”� zei Brenna en ze begon te stompen tegen Machoke’s riem, maar Machoke reageerde niet echt. Hij had blijkbaar te veel haast. Hij stopte bij een vrij nieuw uitziende flatgebouw.
“Maachoke!”� zei Machoke terwijl hij even stopte. Hij liep naar binnen.
“Hé, Machoke,”� zei een oudere man in een laboratoriumjas. “Als ik je vraag om een paar mensen op te halen, dan is het de bedoeling dat je ze vraagt of ze je willen volgen.”�
“Machoke,”� reageerde Machoke teleurgesteld.
“Ach het geeft niet,”� zei Andrew “maar je mag me nu wel loslaten.”�
Dat had hij beter niet gezegd. Machoke liet de twee los en de twee vielen op de grond.
“Oh, het spijt me,”� zei de man. “Mijn Machoke is een beetje, eeh… zichzelf. Mijn naam is Harmen.”�
Hij trok Brenna op, terwijl Machoke zijn hand bood aan Andrew.
“Harmen, ik ben hier voor jouw broer, Herman.”�
“Aah, mijn broer, gaf hij jouw die Magnemite?”� vroeg Harmen
“Ja,”� zei Andrew. Hij haalde Magnemite van zijn riem en liet Magnemite eruit komen.
“Hah, dat is goed,”� zei Harmen, “dat was het laatste wat ik nodig had.”�
Andrew en Brenna keken Harmen vragend aan.
“Ik moet jullie even wat laten zien,”� zei Harmen, terwijl hij twee Poké Balls erbij haalde. Hij gooide ze in de lucht en uit beide Poké Balls kwam een Magnemite.
“Drie Magnemite,”� zei Harmen en hij ging op een afstandje staan en hij zei dat Brenna en Andrew dat ook moesten doen. De Magnemite kwamen bij elkaar in de buurt en op het moment dat ze elkaar konden raken leek het wel of ze aan mekaar kleefden. De drie Magnemite vormden een kring en toen de kring dicht waren begonnen de Magnemite te draaien, steeds sneller. Het leek wel een zilveren ring. De ring werd wit en er ontstond een nieuwe vorm.
“Wat is dat?”� vroeg Brenna
“Dat was waar ik op hoopte. Als drie Magnemite gefuseerd worden, dan komt er een Magneton uit voort.”�
De Magnemite stopten met draaien, maar het waren geen Magnemite meer, maar ze waren gefuseerd in Magneton.
Magneton. Deze machineachtige Pokémon is geëvolueerd uit Magnemite, doordat drie Magnemite zich binden door een sterke magnetische kracht. Hij kent geen zwaartekracht, waardoor hij in staat is om te zweven en magnetische velden te geleiden
“Briljant!”� riep Harmen. Hij liep naar de zijkant van de kamer en pakte een camera. “Alles staat erop.”�
“Je hebt het gefilmt?”� vroeg Brenna.
“Ja, een Pokémon evolueert maar een keer,”� zei Harmen. “Nu kan ik bestuderen wat er allemaal gebeurt.”� Hij keek naar Magneton. “Hmmpf,”� zei hij “misschien is het als Pokémon ook goed om training te ondergaan. Ik zal Magneton niet zo vaak gebruiken aangezien de evolutie al is gebeurd. Het kan zijn dat ik hem nog eens goed moet onderzoeken. Ik weet het. Andrew, waarom neem jij Magneton niet mee op je reis.”�
“Ja, dat is goed,”� zei Andrew enigszins verbaasd.
“Luister,”� zei Harmen. “In alle Pokémon Centers staat een Pokémon Transponder. Heb je die ooit al eens gezien?”�
“Eehm, ja!”� zei Andrew na lang nadenken.
“Goed, het kan zijn dat ik je opbel in een Pokémon Center,”� zei Harmen. “Als dat gebeurt moet je Magnetons Poké Ball op de transponder leggen. Zo komt de Pokémon bij mij.”�
“Ik snap het,”� zei Andrew.
“Goed,”� zei Harmen.
De deuren gingen open. De blikken werden gericht op de deur. Het was Steve.
“Eindelijk, Andrew,”� zei Steve. “Je bent er. Het is erg onbeleefd om Gym Leaders zo te laten wachten,”�
Andrew lachte
“Als dat een uitdaging is, dan neem ik hem graag aan.”�

Reacties: