FanFic.nl

Leugens en gedachten

6

“Mam?”� Even blijft het stil in de kamer en staart ze gewoon voor zich uit.
“Ze hebben hem gevonden.”� Haar stem is emotieloos en nog steeds staart ze gewoon voor zich uit, maar ik blijf haar bang aankijken. “Hij wordt geopereerd. Zijn beide armen zijn zo goed als verbrijzeld, en de kans op hersenschade is groot. Hij is lang buiten bewustzijn geweest.”� Ze kijkt me aan en een nieuwe traan glijdt over haar wang, haar mondhoeken gaan een millimeter omhoog, en de glimlach, hoe klein ook, ik heb ze gezien. “Maar hij leeft.”� Een traan die ik nu pas opmerk valt van mijn kin op het ziekenhuiskleed en ik spring van het bed af om mijn moeder een knuffel te geven. “De reddingswerkers hebben niet veel moeite gehad om hem te vinden, veel van de rotzooi was al aan de kant gegooid. De kans is groot dat je zijn leven gered hebt.”� Ik druk me nog harder tegen haar aan en laat in mijn tranen alle emoties van de laatste uren los. Na een minuutje of tien ben ik al een stuk rustiger en val in de armen van mam in slaap.
“Bill, lieverd, word eens wakker.”� Vermoeit open ik mijn ogen en geniet nog even van mam’s hand die liefdevol door mijn zwarte haar streelt. “Je broer is wakker, hij vraagt naar je.”� Zegt ze lachend. Ook op mijn gezicht verschijnt er een lach en meteen verdwijnt het grootste deel van mijn vermoeidheid. “En, je mag je kleren ook weer aandoen. Op je CT-scan was niets te zien dus we gaan dadelijk weer naar huis als we bij Tom geweest zijn.”� Ik knik en mam helpt me met mijn kleren weer aan te doen. Wanneer mijn laatste veter geknoopt is wip ik van het bed en ga samen met mam de kamer uit. Ik schrik als ik zie hoe rustig het ineens is. Daarstraks moesten zeker vijfentwintig mensen rechtstaan in elk van de twee wachtkamers, en nu zijn er slechts twee stoelen bezet. Het geschreeuw, de hulpkreten en de zoveel andere geluiden hebben plaats gemaakt voor het gepraat van twee verplegers, voetstappen van een dokter die drie gangen verder een controleronde doet en een televisie die in de personeelskamer staat te spelen. Buiten is het donker, hoewel het naar mijn gevoel pas zes uur is.
“Mam, hoe laat is het?”� vraag ik als ik merk dat mijn gsm niet in mijn broekzak zit.
“Het is tien over een, je hebt lang geslapen, en het heeft je goed gedaan.”� Ze lacht terwijl ze over mijn wang wrijft. Ik knik en volg haar naar de kamer van Tom. Als ik daar aankom schrik ik opnieuw. Zijn hoofd is in een verband gewikkeld en voor zover ik kan zien zijn al zijn cornrows, waar hij zo trots op was, weg. Op zijn rechterwang zit een snee, precies op dezelfde plaats als bij mij. Zijn linkerarm ligt van aan zijn schouder tot aan zijn pols in het gips, zijn rechter alleen het deel van zijn elleboog. Aan de linkerkant van zijn bed staat een machine dat zijn hartritme in het oog houdt, aan de rechterkant staat zijn infuus. Van zodra hij me ziet lacht hij even en praat dan verder met de verpleegster die bij hem zit. Mocht hij daar nu niet zo liggen, zou ik zeggen dat hij geluk had dat zij daar zit en tegen hem praat, zeker weten dat ze morgenvroeg dan ons huis uit zou wandelen terwijl hij nog met een grijns op zijn gezicht ligt te slapen. “Ik ga iets te drinken halen ik de cafetaria, wil jij ook wat?”� Ik schud mijn hoofd, ik moet nu niets hebben. Ze drukt nog een kus op mijn voorhoofd en vertrekt dan naar de cafetaria. Ineens besef ik hoeveel geluk ik heb dat ik enkel een gebroken arm heb, en een snee in mij gezicht. De verpleegster staat recht en komt de kamer uit.
“Je hebt geluk met een vriendje dat zoveel van je houdt.”� Mijn vriendje?!

[reacties??]

Reacties: