FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

8.

Jamie
Bill. Bill is terug. Nee wacht. Nee. Tom. Het is Tom. Tom? Tom. Zijn naam echoot door mijn hoofd, ik weet niet of ik hem uitgesproken heb of niet. Tom. Tom is er, en hij staat voor mijn voordeur. Hoe the hell komt Tom voor mijn voordeur? Hij hoort niet te weten waar ik woon. Niemand hoort te weten waar ik woon. Maar hij wist het ook niet, nee, anders zou zijn mond niet openhangen en had hij me niet zo vreemd aangestaard. Hij wist het niet. Oh God, Tom. Het is Tom. Ik wil liggen. Hoofdpijn. Tom. Jezus, het is Tom. Daar staan we dan, ik mijn hand nog op de deur, hij nogal verloren midden in de deuropening, en het enige wat we doen is elkaar aanstaren. Als twee kinderen die een ruit kapot hebben geslagen en nu pas beseffen wat ze eigenlijk echt hebben gedaan, als twee matrozen op een zinkend schip die geen idee hebben wat te doen omdat hun kapitein al verdronken is. We zeggen niets, en we willen het ook niet. Als één van ons niet iets doet kunnen we hier zo nog wel de hele dag blijven staan - en kennelijk beseft Tom dat eerder dan ik. Hij slaat me. Hij slaat me, maar ik voel het niet. Niet op mijn wang, in ieder geval. Nee. Daar niet.
‘Ik hí¡í¡t je!’ schreeuwt hij. En ik - ik zeg niets. Ik staar alleen, niet wetend wat ik moet denken. Zijn ogen roepen alle bestaande scheldwoorden naar mijn hoofd, maar dat is het niet alleen. Er is iets vragends aan zijn houding. Misschien een ‘waarom doe je niets?’ of een ‘kan je niet meer praten of zo?’, maar zeker ook een ‘wat is er?’ - een ‘hoe is het eigenlijk met je?’ Ja. Zoiets. Dus ik zeg niets. Ik wacht - ik wacht tot hij al zijn vragen uitgesproken heeft, tot hij iets anders doet dan staan, hijgen, en staren. En tegelijkertijd - tegelijkertijd vraag ik me af waarom hij me haat. Om Bill. Het kan niet anders, hij kent me niet beter dan ‘Bills ex’. En toch. En toch wil ik het zeker weten. Ik bedoel - wat kan ik gedaan hebben? Zo erg zal het toch niet zijn? Met Bill? Misschien is hij wel dood. Bill. Misschien was het hem allemaal te veel. Misschien heeft hij - is hij - nee, zo belangrijk ben ik niet. Zo belangrijk ben ik niet. Tom praat. Dat besef ik me ook opeens, maar - hij praat. En kennelijk al een hele tijd.
‘Wat?’
Zei ik dat? Goh. Ik klink schor.
‘Wí¡t? Hoe bedoel je wat?’
‘Ik verstond je niet.’
En wat hij nu zegt versta ik ook niet. Waarschijnlijk een scheldwoord, te merken aan de toon waarom hij fluistert. ‘Wacht. Kom binnen.’
‘Wat?’
‘Kom binnen.’
‘í�k?’
‘Nee, de buurvrouw. Nou, kom je nog?’
Hij komt niet. Hij staart me alleen aan, vraagt me zonder woorden of ik wel helemaal normaal ben. Ik ben normaal, ik wil alleen niet dat de hele buurt ons hoort. Dus ik loop maar gewoon de woonkamer in, laat Tom zelf kiezen of hij de deur voor hem ingaat of dichtgooit en wegloopt zonder nog aan me te denken. Ik hoop het eerste. Ik hoop het echt, ik hoop het. Vraag me niet waarom, ik weet het zelf niet. Misschien omdat hij toch zo op Bill lijkt. Zijn ogen, zijn stem, zijn lach - al heb ik die vandaag nog niet gezien. En plotseling besef ik het me. Hoeveel ik hem mis. Hem. Zijn gefluisterde woordjes, zijn zachte handen, hoe hij me altijd aankeek - hij hield van me. Hij hield van me, en ik niet meer van hem. Tenminste, dat dacht ik. Dat dacht ik. Ik dacht het. Ik wist het niet eens zeker, ik dacht het alleen. Ik weet het niet. Ik weet niet of ik van hem hield. Ik weet het niet. Jezus, ik weet het niet eens. Wat heb ik gedaan? En nu is Tom hier. Tom. Zijn broer. Hij is me komen halen, hij is me komen vertellen dat ik een idioot ben. Ik voel me niet goed. Ik voel me helemaal niet goed. Het draait. Het. Alles. Alles draait. Help. Ik val. Of niet? Val ik? Ik weet het niet. Ik weet niets meer. Een hand op mijn schouder, twee diepbruine ogen kijken op me neer.
‘Hé, niet huilen.’
Huil ik? Ik wrijf door over mijn wang. Nat. Ik huil. Oh, alsjeblieft, niet nu. Niet nu, niet waar hij bij is. Oh, alsjeblieft. Alsjeblieft niet. Ik wil het niet. Ik wil het niet, ik wil helemaal niets. Ik wil liggen. Ik wil mijn huis, ik wil mijn moeder, ik wil Bill en ik wil Ernie en ik wil Bo, en ik wil dat alles is zoals het hoort. Ik wil het.
‘Hé, ik meende het niet hoor, ik haat je niet, het was alleen - ik -’
‘Nee. Nee, dat is het niet, ik - ik - ik - en - ik - ’
Oh God, ik doe stom. Ik doe vreselijk stom. Ik lijk wel een klein kind. Ik wou dat ik een klein kind was. Met een mama, en een papa, en een knuffeltje, en een warm klein bedje, en - en dan - oh, ik wil weer klein zijn. Ik wil niet meer. Ik wil weer klein zijn. Tranen stromen over mijn wangen, ik huil zoals ik al tijden niet meer heb gedaan. Ik wil niet huilen. Niet nu. Niet waar hij bij is. Niet nu hij zo voor me staan, zijn hand op mijn schouder, zoals een vader zou doen. Precies zoals een vader zou doen. Zoals Ernie deed. Iets in me lijkt te vallen, weg te zakken in de diepte van mijn eigen gedachten, en ik zelf val ook. Ik val, maar niet op de grond, nee, tegen Tom aan. Tegen zijn donkerblauwe shirt. Het ruikt naar Bill. Het ruikt precies zoals Bill doet. En ik huil, ik huil tot ik het zelf niet meer besef, mijn gezicht begraven in het holletje tussen zijn kin en zijn schouder, zijn armen om me heen geslagen. Ik huil. Ik huil, me niet beseffend dat dit alles precies lijkt op iets wat al eerder gebeurd is, en dat datgene helemaal niet goed afliep. Ik besef het me niet. En eigenlijk is dat maar goed ook.

Reacties: