FanFic.nl

Leugens en gedachten

7

“Mijn, vriendje? Hoe bedoelt u?”� vraag ik verbaasd.
“Je moet niet verlegen zijn, hij heeft me alles verteld. En wees gerust, hij weet nog alles van jullie eerste afspraakje, en jullie eerste kus.”� Wat?! Waar haalt ze het?!
“Eerste, afspraakje? Waar hebt u het over?”�
“De pizza, op het dak bij jullie thuis. Ik vond het best wel gezellig klinken.”� Ik kijk haar verbaasd aan. “Je moet niet ongerust zijn, ik zwijg wel over jullie relatie.”� Een relatie?!
“Maar, maar, Tom is mijn vriendje helemaal niet. Hij is mijn broer, mijn tweelingbroer. We hebben niets met elkaar en we hebben nooit een afspraakje gehad, en wij hebben nooit gekust.”� De verpleegster haalt diep adem en knikt dan. Weet zij wat er is?
“Bill, zo heet je toch?”� Ik knik, en ze lacht. “Oke, dan had hij dat toch juist. Bill, je broer heeft blijkbaar hersenschade opgelopen. Het deel waaraan hij geopereerd werd controleert de emoties en herinneringen en zulke dingen. Het is mogelijk dat hij zich nu anders gaat gedragen en dingen interessant gaat vinden die hij vroeger maar niets vond, en andersom. En in zijn geval heeft hij nu herinneringen van dingen die er helemaal nooit geweest zijn. Het kan ook zijn dat dingen die dan wel gebeurde, dat hij die niet meer weet. Het is een hele lastige situatie, en een lang proces om alle dingen die wel echt zijn te onderscheiden van de dingen die niet echt zijn. Je moet hem steunen, hij heeft je hard nodig hierbij.”� Ze legt haar hand op mijn schouder en knijpt er bemoedigend in. “Alles zal wel goed komen. Geloof me maar, ga naar hem toe. Vertel het hem, praat met hem, laat hem weten dat je er voor hem bent, dat hij dit niet alleen moet doen.”� Ze haalt haar hand weg en draait zich om. Haar rustige voetstappen vullen de gang, maar ik kan haar niet laten gaan. Zij is de enige die het weet, de enige die me kan helpen. Waarschijnlijk neem ik nu een van de meest foute beslissingen in mijn leven, maar ik doe het voor hem.
“Wat heeft hij gezegd?”� Het geluid van de voetstappen verdwijnt om even later weer opnieuw te verschijnen, deze keer omdat ze naar me toe komt.
“Hoe bedoel je?”�
“Wat heeft hij je verteld? Hoelang zijn we al samen? Hoe was ons eerste afspraakje? Wat is er gebeurd?”� Ik heb er al mijn moed voor nodig om de woorden uit te spreken, maar ik doe het, omdat het moet.
“Bill, het maakt toch helemaal niet uit. Je hebt net zelf gezegd dat het allemaal niet echt is.”� Ik kijk haar aan, smeek haar om het me te zeggen. “Bill, je moet het hem zeggen. Je kan toch niet je hele leven liegen?”�
“Ik weet dat ik niet mag liegen, maar voor hem doe ik het. Ik ga liegen, mijn hele leven lang, voor hem. Hij is mijn grote broer, hij heeft me al zo vaak beschermd en hij zorgt er altijd voor dat ik me beter voel als er iets gebeurd is. Ik wil hem niet teleur stellen, niet nu. Hij moet al genoeg pijn lijden nu. Ik heb een deel van het puin weggehaald waar hij onder lag, ik heb zijn leven gered. Wat als ik hem de waarheid vertel, en hij zich dan slecht voelt dat hij zichzelf iets aandoet, welke zin heeft het dan gehad? Dan heb ik zijn leven gered voor niets. Nee, ik moet liegen. Ik moet en ik zal liegen, mijn hele leven lang, voor hem, omdat ik van hem hou.”�

[Reacties??]

Reacties:

xNadezhda zei op 23 feb 2010 - 9:18:
Oh man! Ö
Bill, doe niet zo raar! Je moet hem vertellen dat het niet waar is, anders wordt het allemaal veel te ingewikkeld! O.O

Jezus Christ, hier weet ik niets meer op te zeggen dan: snel verder, alsjeblieft?