FanFic.nl

Leugens en gedachten

8

Met mijn linkerhand schuif ik de glazen deur van Tom's kamer open. Hij draait zijn hoofd naar me toe en lacht. "Hey."
"Hey." Zeg ik terug terwijl ik wat onhandig de deur achter me weer dichtschuif. Dat is het nadeel aan rechtshandig zijn als je rechterarm in het gips ligt. Ik ga naast zijn bed staan en neem voorzichtig zijn rechterhand vast. "Heb je veel pijn?"
"Ik word op dit moment volgepompt met pijnstillers, het valt wel mee, maar ik denk dat ik mijn sigaretten in het vervolg ga vervangen door iets anders." Ik lach, net als hij. "Ik heb gehoord dat jij degene bent die ik moet bedanken voor het redden van mijn leven." Ik lach en bloos.
"Jij zou hetzelfde voor mij hebben gedaan."
"Ja, dat is waar." Het wordt stil en ik speel wat met zijn vingers. "Mag ik hem signeren?" Ik kijk hem aan. "Je gips." Gelijk met hem werp ik mijn blik op mijn rechterarm.
"Kan je schrijven?"
"Ze hebben me nog een hand gegund." Grijnst hij terwijl hij me zijn handpalm, die ik eigenlijk al de hele tijd vast heb, toont.
"Heb je iets om te schrijven."
"Euhm, ik geloof dat er een stift ligt in die kast." Hij heft zijn linkerarm een beetje op om naar de witte houten kast die naast het raam staat te wijzen. Aan zijn gezicht, en het trillen van zijn arm, zie ik dat het pijn doet. Meteen krijg ik nog meer medelijden met hem, mijn arm doet al pijn en is redelijk zwaar door het gips, en het is enkel maar mijn onderarm die beschermd wordt door een hard wit laagje. Zijn volledige arm, van schouder tot pols, wordt in positie gehouden door een gipsverband, zodat het een hele opgave is om het op te heffen. Ik sta recht en ga naar de kast die hij me net aanwees. Ik glijd met mijn vingers over het gladde oppervlak van de kast en sluit ze dan om het handvat om de bovenste lade te openen. Geluidloos gaat ze open en ik bekijk de inhoud. Enkele blauwe balpennen, een paar rode balpennen, twee pakjes kleurpotloden waarvan de meeste een pasgeslepen punt hebben, enkele bloknotities, en helemaal achteraan, de zwarte stift waar ik achter zocht. Ik neem de stift uit de lade en duw die laatste met mijn elleboog weer dicht. Met de stift in mijn hand ga ik weer naast zijn bed staan. Ik geef hem de stift en haal ondertussen mijn ingegipste arm uit de band rond mijn nek.
"Euhm, Bill, kan je de dop eraf halen?"
"Ja, sorry." Ik neem de dop vast en terwijl hij aan de stift trekt, trek ik aan de dop. Met en 'plop' komt hij los, en als ik naar de zijkant van mijn hand kijk zie ik er een mooie zwarte streep staan. "Was het niet de bedoeling om mijn andere hand te signeren?"
"Fantastisch, we kunnen allebei maar een hand gebruiken, ik lig hier halfdood, nog te bekomen van een hersenoperatie, en jij slaagt er nog steeds in om op zulke momenten droge opmerkingen te maken en mij de schuld te geven van jou onhandigheid." Ik lach opgelucht, zo erg is hij blijkbaar niet veranderd.
“Schrijven en zwijgen jij.”� Zeg ik lachend terwijl ik mijn arm op een schrijfbare plaats leg.
“Ja, mama.”� Zegt hij terwijl een onschuldig gezichtje opzet en zijn naam op mijn gips schrijft. Als hij klaar is til ik mijn arm op en bekijk hem. Over de hele lengte staat er in het groot ‘TOM’ geschreven, en in het klein daaronder ‘wazz hier en lieft zijn broertje’.
“Ook lekker subtiel.”� Hij lacht en kijkt me aan.
“Als ik niet zo’n last had van mijn buik zou ik recht komen om je te kussen.”� Ik lach, ergens, heel ver weg, ben ik blij dat hij wel pijn heeft. Maar meteen als ik zijn gezicht zie verdwijnt die zieke gedachte. Hij heeft pijn, hoe kan ik daar nu gelukkig om zijn? Ooit verdwijnt die pijn, en dan zal het wel moeten, dan zal ik moeten leren genieten van zijn lippen op mijn huid, zijn aanrakingen, zijn aandacht. Ik zal moeten leren om ook van hem te houden, op die manier. De manier waar ik zo van walg, incest, maar ik zal het leren, voor hem.
“Mag ik de jouwe ook tekenen?”�
“Je hebt plaats genoeg.”� Zegt hij lachend terwijl hij me de stift geeft. Ik ga naast hem op zijn bed zitten en leg zijn arm op mijn schoot. Godzijdank dat ik ook met links kan schrijven. In sierlijke letters schrijf ik mijn naam op het gips en doe dan nog een poging om er een muzieknootje langs te tekenen. Met een lach kijken we er beide naar als ik klaar ben. We zeggen niets, maar blijven gewoon zo zitten. Wanneer de glazen deur opengeschoven wordt kijken we op. Met een beker koffie in haar hand komt mam de kamer binnen.
“Bill, we moeten door, Tom heeft zijn rust nodig.”� Ik knik en sta recht.
“Slaapwel, ik hou van je.”� Zeg ik nog snel voor ik een kus op hetgeen nog van zijn voorhoofd over is druk en de kamer uitga. Mam zeg ook nog snel een ‘slaapwel’ voor ze de glazen wand weer dichttrekt en we dan samen al stilzwijgend door de gangen van het nu zo stille ziekenhuis wandelen, dat het bijna eng is.
Ook in de auto zeggen we geen woord, misschien omdat we allebei nog moeten bekomen. De stilte wordt verbroken wanneer ik de radio opzet, maar wanneer ik hoor dat het ongeluk een van de hoofdpunten van het nieuws is besef ik meteen dat dit een slechte keuze was. Nog voor ik de radio weer uitzetten kan, heeft mam al op de grote zwarte knop gedrukt en kijkt ze weer voor haar om zich op de weg te concentreren.

[reacties??]

Nu zal het wel ietsjes langer duren voor ik iets post want dit was het voorraadje dat ik nog had, vanaf nu moet ik het nog schrijven

Reacties: