FanFic.nl

BANG~relation

~Explaining~

Kana kijkt mij wat verslagen aan, maar hij hersteld zich snel.
“Het gebeurd niet meer, begrepen?!”� zegt hij.
“Dat zien we nog wel”� zeg ik.
Weer knort mijn maag hard. Kana kijkt schichtig om zich heen, alsof hij verwacht dat er iets ergs gaat gebeuren. Dan kijkt hij mij stak aan.
“Wat was dat?”� vraagt hij.
Ik wijs weer naar mijn buik.
“Ik heb hoger”� zeg ik.
Kana kijkt zijn ogen samen.
“Is dit een van je truckjes?”� vraagt hij.
“Nee, ik heb gewoon honger. H O N G E R”� spel ik voor hem.
Kana kijkt mij aan alsof ik wartaal uitspreek.
“Het betekend dat ik iets moeten eten”� zeg ik.
Plotseling knikt Kana, alsof hij er nu wel iets van begrijpt.
“Eten. Ja, daar heb ik wel van gehoord”� zegt hij.
“Geef me dan wat”� zeg ik.
“Waarom zou ik?”� vraagt hij.
“Omdat mensen maar een paar dagen zonder eten kunnen”� zeg ik.
“Dus dan ga je dood?”� vraagt hij.
Ik knik.
“Daar heb ik geen problemen mee hoor”� zegt hij.
“Geef mij wat te eten of ik ga het zelf halen”� zeg ik.
Hij trek een wenkbrauw op.
“In deze situatie?”� vraagt hij.
Ik sla de deken van mij af.
“Moet jij eens opletten”� zeg ik.
Kana vind dit maar niets en sust mij.
“Oké, oké. Ik regel wel wat voor je”� zegt hij.
Hij wil net weglopen als ik mij iets bedek.
“Bij het openveld kun je mooie rode appels plukken”� zeg ik.
“Ik ga ze niet plukken. Ik stuur wel iemand”� zegt Kana.
“Zeg wel dat hij of zij daar moet gaan zoeken”� zeg ik.
Kana knikt en loopt mijn kamer uit.
Ik wikkel mij weer in mijn deken. Ik moet een plan verzinnen. Iets waardoor ik ongemerkt zou kunnen ontsnappen. Ja, natuurlijk heeft Kana het op een moment wel door dat ik er vandoor ben, maar ik moet op zijn minst een kwartiertje voorsprong hebben.
Ik bedenk me wanneer ik de kans zou hebben om uit dit gebouw te komen. Ik denk hard na maar vind geen opties. Ik vraag mij af of ik überhaupt mijn kamer wel weet uit te komen.
Ik ga op mijn rechterzij liggen. Er moet iets zijn waardoor ik moet kunnen ontsnappen. Ik zou kunnen proberen een vuurtje te maken zodat er brand ontstaat, maar waar haal ik vuur vandaan? Ik zou ook kunnen proberen de spiegelkamer in te komen door de spiegel kamer te slaan, en het dan op een lopen zetten. Nee, dat word niets. Plus waar moet ik dan de spiegel mee kapot maken? Ik kan mezelf moeilijk als sloophamer gebruiken.
Plotseling loopt er een koude rilling over mijn rug. Als ik met mijn goede hand naar min rug ga voel ik gelukkig niets. Het was vast de wind maar. Wel zonde van de jurk trouwens. Ik zou toch een nieuwe krijgen? Dan hem ik plotseling een idee.
Ik sla de deken van mij af, weet mezelf omhoog te hijsen en loop naar mijn deur. Als ik die opendoe staan er een stuk of vijf kinderen op de wacht.
“Wilde je ontspannen?”� vraagt het grootste jongentje.
“Nee, ik wil een nieuwe jurk”� zeg ik.
De kinderen kijken mij raar aan.
“Kana had een nieuwe beloofd”� zeg ik terwijl ik ja knik.
Een meisje stapt op mij af.
“Ik vertrouw jou niet”� zegt ze.
“Zal ik je eens wat vertellen? Ik jou ook niet”� zeg ik.
Het meisje kijkt mij vuil aan.
“Ow, wat kan mijn kleine meisje boos kijken”� zeg ik.
“Ik ben jou kleine meisje niet”� zegt ze.
“Dat moet je maar met die klootzak van een vader bespreken. Ik vind het zelf ook zwaar kak”� zeg ik.
Plotseling komt Kazuki aangerent. Als ik hem zie word ik iets blijer.
“Kazuki!”� zeg ik blij terwijl ik naar hem zwaai.
Kazuki schrikt van mijn actie. Hij stopt met rennen en kijkt de andere kinderen angstig aan.
“Hij heet niet zo”� zegt het meisje.
“Nou, hoe heet hij dan volgens jou?”� vraag ik.
“Hij heeft geen naam. Niemand hier heeft een naam”� zegt ze.
“Toevallig heb ik hem die naam gegeven”� zeg ik.
Nu kijken de kinderen jaloers naar Kazuki. Het meisje went zich weer naar mij.
“Ik weet zeker dat papa dat niet goed vind”� zegt ze.
“Nou, dikke reed voor je vader”� zeg ik terwijl ik naar mijn kont wijs.
De kinderen vallen allemaal stil. Ze kijken angstig om zich heen alsof de wereld op instorten staat. Zelfs Kazuki kijkt bang.
Ik kijk ook om mij heen. Voor, achter, links, recht, boven en onder me. Maar ik zie niets dreigends.
“Waar zijn jullie bang voor?”� vraag ik.
Geen van de kinderen geeft antwoord.
“Ik snap het al. Jullie zijn bang dat papa boos op jullie word”� zeg ik.
“Nee, papa is lief”� zegt het meisje.
“Is dat een van de dingen die hij er bij jullie heeft ingeramd?”� zeg ik snuivend.
De kinderen kijken mij niet begrijpend aan.
“Laat ik het zo zeggen. Wat betekend lief?”� vraag ik aan het meisje.
“Dat… dat…”� stottert ze.
“Ja?”� vraag ik.
Ze staart naar de vloer. Er tikken minuten voorbij.
“Eén, twee, drie, vier, komt er nog wat van? Vijf, zes, zeven, acht, we wachten al zo lang”� dreun ik.
Ik meisje kijkt mij geschokt aan.
“Nou?”� vraag ik.
“Dat… dat weet ik niet”� zegt ze.
Ik ga met mijn hand door haar haar.
“Goed zo kind van me. Dat was toch niet zo moeilijk?”� zeg ik.
“Wat is het dan wel?”� vraagt het grootste jongetje.
“Als je lief voor iemand bent, ben je aardig voor die persoon”� leg ik uit.
De kinderen lijken het niet te begrijpen.
“Een voorbeeld. Kazuki valt”� zeg ik.
Ik loop naar Kazuki toe.
“Wil je even op de grond gaan zitten alsof je gevallen bent?”� vraag ik.
Kazuki knikt ja en gaat zitten.
“Jij ziet dat en wil hem helpen”� zeg ik.
Ik steek mijn hand naar hem uit. Hij kijkt mij wat angstig aan.
“Pak maar vast”� zeg ik.
Kazuki pakt twijfelend mijn hand vast.
“Dus jij helpt hem omhoog”� zeg ik.
Ik hoef maar een klein beetje kracht te zetten om Kazuki om overheid te krijgen. Ik kijk de ander kinderen aan.
“Snappen jullie het?”� vraag ik.
De kinderen knikken zachtjes ja.
“Kom op. Dat mag wel wat enthousiaster! Ik sta hier toch niet voor niets dit uit te leggen?”� zeg ik.
“Ik snap het”� zegt het meisje.
“Ik ook”� zeggen de rest van de kinderen omstebeurt.
“Fijn. Heeft jullie moeder je wat bijgebracht. Maar nu wil ik echt mijn jurk”� zeg ik.
Weer knort mijn maag hard. Kazuki begint te lachen en de andere kinderen kijken mij geschokt aan.
“En mijn appels.”�

Reacties: