FanFic.nl

Leugens en gedachten

9

Voor de zoveelste keer draai ik mij om in mijn bed en kijk deze keer recht in de wekker. 8.53. Ik zucht. Geslapen heb ik totaal niet, hoe moe ik ook ben, slapen kan ik niet. Tom blijft door mijn gedachten dwalen. Heb ik wel de juiste keuze gemaakt om tegen hem te liegen? Wat als dat totaal verkeerd gaat aflopen? Ik bedoel, volgens de verpleegster heeft Tom gezegd dat mam het niet weet, wat als hij het wil gaan vertellen? Ik wil niet liegen tegen mam, en eigenlijk wil ik ook niet liegen tegen Tom, maar ik wil hem ook niet teleurstellen. Wat als ik op een dag echt verliefd word, op een meisje, hoe moet ik dat Tom gaan uitleggen? God, in wat voor situatie heb ik mezelf nu weer gebracht? Ik zucht en sla de lakens van me af. Mijn voeten zet ik een voor een op de ijskoude houten vloer en in mijn boxer ga ik naar de badkamer. Een bad zal me hopelijk wat helpen me mijn gedachten wat te ordenen. De kraan draai ik open en dan keer ik terug om kleren en een cd uit te zoeken. Na een kleine vijf minuutjes worden uiteindelijk een gewoon Green Day-shirt en een trainingsbroek uit de kast getrokken en door een zuivere boxer en de uitgekozen cd naar de badkamer begeleid. De kleren belanden op het kleine stoeltje naast de douche en de cd in de cd-speler onder datzelfde stoeltje. Ik druk op de play-knop en na enkele seconden wordt de kamer, naast warme waterdamp, met de stem van Nena gevuld. Mijn boxer rol ik naar beneden en gooi hem dan in de wasmand. De kraan draai ik weer dicht en voorzichtig stap ik in het warme water. De kleine heuveltjes op mijn huid verdwijnen en even kan ik hiervan genieten. Het is slechts een kwestie van minuten voor Tom mijn gedachten weer overneemt. Misschien moet ik straks toch maar naar school gaan, dat houd mijn gedachten bezig. De laatste tonen van Engel der Nacht sterven weg en drie en een halve seconde later begint ‘Was Immer Du Tust’. Juist, net het liedje dat ik nu nodig heb. Mijn hoofd laat ik in mijn nek rusten en ik zucht. Ik moet er met iemand over praten, maar met wie? Andreas, hoe een goede vriend hij ook is, hij haat homo’s en alles wat ermee te maken heeft, en heeft daar ook zijn redenen voor. Verder heb ik geen vrienden die weten hoe sterk de band tussen Tom en mij wel niet is. Wat zou ik zelf zeggen, moest iemand mij om raad komen vragen? Ik zou ontroerd zijn, jezelf zo opofferen voor iemand anders. Maar waarschijnlijk zou ik ook zeggen dat het een slecht idee is. Liefde is iets waar je niet mee moet spelen. Het is een raadsel, het meest ingewikkelde raadsel dat je maar kan bedenken. Het duurt je hele leven om het op te lossen, je moet keuzes maken, en anderen leren vertrouwen. Het is een raadsel vol met vallen, elke verkeerde keuze wordt bestraft met pijn, onnoemelijk veel pijn, maar je moet het verdragen. Na elke verkeerde keuze krijg je de kans om het opnieuw te doen, om de juiste keuze te maken, om te leren uit je fouten. Je moet de pijn doorstaan, steeds opnieuw keuzes maken, om uiteindelijk tot de oplossing te komen, en je ware liefde te vinden.
Maar wat moet ik nu doen? Welke keuze ik ook maak, pijn zal er altijd zijn. Als ik hem afwijs doe ik hem pijn, en daarmee ook mezelf. Als ik lieg, geef ik mijn hele leven op, en weet ik dat ik pijn zal hebben, omdat ik niet hetzelfde voel als hem.
Aangezien dit bad geen rustgevend effect meer heeft laat ik het weer leeglopen en weet dan op de een of andere manier, waarbij ik maar een hand nodig heb, recht te staan. Ik neem de zijkant van de kast vast en het lukt me net om mijn evenwicht te bewaren op de gladde witte tegels van de badkamervloer. Met een hand droog ik me af en op de meest rare manieren weet ik ook mijn kleren aan te krijgen. Ik heb er toch spijt van dat ik gisteren tegen mam gezegd heb dat ze geen vrijaf moest nemen om voor me te zorgen. Ik ga de trap af en als ik in de hal sta komt Scotty me vrolijk tegemoet gekwispeld met zijn leiband in zijn bek. Fijn, moet ik hem ook nog uitlaten. Ochja, misschien dat frisse lucht ook zorgt voor frisse gedachten. Ik doe hem zijn riem aan en wanneer mijn blik toevallig langs de klok glijd besef ik dat mam binnen een kwartiertje al terug thuis is. Ik trek de ongeduldige hond mee naar de keuken waar ik een blad en een pen neem. De riem van Scotty verplaats ik van mijn linker- naar mijn rechterhand, maar die krijg ik niet vergenoeg dicht om hem vast te houden. Mijn mond krijg ik dan weer niet ver genoeg open, dus wordt het schrijven met rechts. Ik doe mijn best om zo leesbaar mogelijk te schrijven en vertrek dan met de, ondertussen hyperactieve, hond naar buiten.

[reacties??]

Reacties:

PumpkinQueen zei op 24 feb 2010 - 18:58:
Want als je depri bent laat je je hond uit. -staart naar haar kat- >w<
Scotty is en blijft een grappige naam, en ik zal vanaf nu voor altijd de hond als een zombiejager zien. (Don't ask. )

Weet je dat dit je beste verhaal tot nu toe is? Ik krijg zelf half angst als ik het lees x3 -leeft helemaal mee-

xNadezhda zei op 24 feb 2010 - 17:16:
Bill toch. Ö
Met Tom komt het heus wel weer goed, en dan hoef je niet meer te liegen, en dan zal hij begrijpen waarom je het eerst wel deed, juist omdat jullie band zo sterk is. <3

[Juist, Nadezh bedenkt even de afloop van het verhaal ]

Nee serieus.
Ik heb mijn serieuze poging tot Latijn opgegeven, dus dit was mijn betere reactie.
Mheh. <3

Veel plezier morgen, trouwens. ^^"
Ik weet zeker dat het geweldig gaat worden, want dat was het gisteravond ook.
Damn.
Mag ik mee in jouw broekzak?