FanFic.nl

When I fall in love with a wrong kind of Monster.

``13

Net toen ik in bed lag en mijn ogen sloot ging mijn deur open. < Paige > fluisterde Dean, ik kon aan zijn stem horen dat hij zich schuldig voelde. Hij deed de deur open. < je bent er weer.. >

Ik hield mijn ogen gesloten en ik wist niet wat ik moest doen. < ik weet dat je wakker bent Paige. Zuchtend deed mijn ogen open en ging ik zitten. Ik keek hem verveeld aan en wachtte tot hij iets zou zeggen. Hij sloot de deur en ging daarna aan mijn stoel van de computer zitten. Hij sloeg zijn blik neer en ik draaide mijn blik ook om. Dean en ik waren altijd close geweest, we waren altijd goed met elkaar geweest, niemand, maar ook niemand was het gelukt ons zo van elkaar te scheiden. Ik beet op mijn onderlip. Hoe waren wij zo ver van elkaar gekomen? Hoe had Dean zó boos om mij kunnen worden? Alleen omdat ik met mensen omging die hij niet mocht? Naja, hij blij, dat zou voorlopig ook niet meer gebeuren. Toen ik weer naar hem keek zag hij dat hij naar mijn kaak keek. < doet het pijn ?> vroeg hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar besloot aardig te blijven. < Beetje, de paracetamol raakt uitgewerkt> hij slikte, stond op en kwam daarna naast me zitten. < paige> zei hij. < Het spijt me> ik draaide mijn hoofd van hem weg zodat ik zijn gezicht niet kon zien, want waarschijnlijk liep het over van de spijt. < Paige> zei hij. < kijk me asjeblieft aan> ik slikte en draaide mijn hoofd langzaam naar hem om. < ik zweer je > zei hij. < het was niet mijn bedoeling je pijn te doen, je kent me Paige, Jij zou de allerlaatste persoon zijn wie ik pijn wil doen. > ik slikte. O ja? < De afgelopen weken deed je anders niks anders dan mij te negeren > Ik keek hem nu recht aan en ik zag dat hij zich schuldig voelde. < weet ik > fluisterde hij. < maar.. ik weet het niet. > hij zuchtte opnieuw. < het was alleen, waarom luisterde je gewoon niet?> vroeg hij. < ik zei dat je uit hun buurt moest blijven > Ik voelde een steek van woede. < o, dat zei je? Ten eerste, dean, het was commanderen wat je deed, en ten tweede, je bent verdomme mijn vader niet. Waar zie je jezelf voor aan. Je bent mijn tweelingbroer en niks meer of minder dan dat. Dat we zo een beetje gelijk zijn geboren geeft je het recht niet me te behandelen als je hond. > hij kromp ineen en zuchtte daarna. < je hebt gelijk, denk ik > ik snoof. < denk je ?> eindelijk kon er een glimlach bij hem af, maar het verdween net zo snel als dat hij gekomen was. < maar jij moet ook begrijpen, Paige, nu móet je wel uit hun buurt blijven> Daar gingen we weer, voor een moment was het weer goed, maar nee hoor, hij moest weer zo nodig mij als een hond behandelen. < daar ga ik niet over in discussie met jou, dean, zoek het maar uit. > zei ik en draaide mijn blik weer om> ik hoorde hem gniffelen. < vind je dit soms grappig ?> vroeg ik nijdig. < ik ben dit keer niet de enige die het je verbied Paige >zei hij. < iedereen verbied het je> ik ademde diep in en uit. < en wie bedoel je met iedereen ?> vroeg ik. < mam, pap, Paul, embry, quill, jacob, sam, emily, hun kinderen o, en ikke. > woede bloeide in me op. < wat denk jij wel niet > schreeuwde ik terwijl ik opstond. een steek ging door mijn kaak en mijn ene hand vloog er automatisch naar. ik voelde aan de verband die gelukkig nog goed zat en keek toen weer kwaad naar Dean. < je vind jezelf nu vast heel wat, nu je in een enorme hond kan veranderen, maar ik vertel het je Dean, voor mij ben je niet anders dan voorheen. en het maakt niet uit of je me openscheurt op me vermoord. Als hij mijn hart heeft, en ik de zijne, ga ik niet stoppen alleen omdat jullie het niet willen, echt niet> Dean had zijn kaken op elkaar geklemd en trilde. Hij stond ook op en kwam voor me staan. < o echt wel > zei hij. < als wij zeggen dat het niet door gaat, dat gaat het ook niet door> ik keek hem vuil aan. < waarom haat je hem nu toch eigenlijk? omdat hij meer meisjes dan jou kan krijgen ?> hij klemde zijn kaken op elkaar, en ik zag toen iets vreemds op zijn gezicht. < je realiseert je je het niet he?> vroeg hij, gewoon normaal, zijn getril was ook opgehouden. < wat niet ?> vroeg ik geïrriteerd. < je realiseert je niet wie hij.. of wat hij is > ik staarde hem een volle minuut aan. En toen slikte ik. Wat hij is.. shit! waarom was dat nog niet in me op gekomen? terriiing! Maar dat ik me dit nu realiseerde veranderde in feite niks voor mij. Hij had nog steeds mijn hart. En ik wilde hem terug. Ik zuchtte. < Dean > zei ik vermoeid. < je kent me als geen ander> hij haalde zijn wenkbrauwen op alsof hij wilde zeggen: Dat klopt. < Denk jij dat jij of iemand anders me kan weerhouden van hem ?> ik slikte, hij wilde mij niet eens. Ik was té min voor hem, tenminste, dat was wat hij zei, maar don't worry, hij zou er spijt van krijgen dat hij dat had gezegd. Dean begon weer te trillen. < Paige> gromde hij. < grom wat je wilt Dean, donder op, ga mijn kamer uit > Hij stapte dreigend op mij af en opnieuw zag hij eruit alsof hij me wilde aanvallen. Hij wilde nog een stap op me afzetten. < Ho! > riep ik. < ik zei, donder op dean. Ik heb je gezegd, je kunt misschien in een enorme hond veranderen, het boeit me niet. Je blijft wie je was> er flakkerde iets gevaarlijks in zijn ogen, maar voor hij iets kon doen ging de deur open. Het was mijn vader die in de deuropening stond. < Dean, kom jongen > zei hij op een zachte dwingende toon. Dean realiseerde zich wat hij deed en keek me eerst met spijt aan, vervolgens draaide hij zich om en liep langs mijn vader de deur uit. Mijn vader bleef me een paar seconden aankijken, maar ook hij maakte zich uit de voeten. Ik liet me verslagen op mijn bed vallen. Misschien was het inderdaad beter nu te stoppen, het gewoon te negeren en dan niet zo veel pijn leiden. Ik hield mezelf voor de gek. Hoezo niet veel pijn leiden? Als ik er nu aan dacht zonder Aiden verder te moeten voelde ik een steek door mijn hart gaan. Ik zuchtte, misschien moest ik echt opgeven? Nee. dat deed ik niet. ik weigerde op te geven. Ik ging het hem gewoon moeilijk maken, hij zou mij mogen neger wat hij wilde. Hij deed zijn best maar, eens zien hoe lang hij het ging volhouden. Ik bleef een stuk op 10 minuten nadenken, en schrok op toen mijn deur open ging. Wat nu weer? Ik zag mijn moeder tevoorschijn komen. < Hé > zei ze zachtjes terwijl ze de deur sloot en naast me kwam zitten. Ik draaide me niet op en hield mijn blik op de kussen gericht. < ben jij er ook op tegen ?> vroeg ik zachtjes. Ik hoorde haar zuchten. < Paige > zei ze. < je lijkt wel op me > ik richtte mijn blik nu vragend op haar. < hoezo ?> vroeg ik, ze glimlachte. < wil je het horen?> ik knikte. < alleen niks tegen je vader vertellen > ik rolde met mijn ogen. < hij hoord het waarschijnlijk toch wel > zei ik en ze grinnikte. < maakt niet uit > ze haalde diep adem en ik ging ook zitten en wachtte af, < het is een beetje een lang verhaal, maar het gaat ONGEVEER over wat jij nu doormaakt.>Ik slikte. < kom op > zei ik. < Het begon...>

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.