FanFic.nl

When I fall in love with a wrong kind of Monster.

``15

ik glimlachte en knikte, voor ik nog in slaap viel dacht ik aan mijn wraakplan voor aiden.. Te min voor hem.. Huh.. We zouden zien...

Toen ik de volgende dag wakker werd, dacht ik in eerste stantie dat ik was belangrijks over het hoofd zag. Kreunend stond ik op en kleedde me aan. Wat voor lessen hadden we vandaag? Ik kreunde toen ik aan Aiden dacht. Godverdomme, rotjoch. Ik deed snel mijn makeup, stijlde mijn haren en liep vrolijk de trap af. Toen ik de deur van de woonkamer open deed keek mijn vader me onderzoekend aan. Zijn blik stopte op mijn kaak. Mijn kaak? Mijn ogen werden groot en draaide me om en struikelde de trap op. Ik deed de deur van de badkamer open en ik zag dat Dean bezig was met zijn haren. Ik trok hem de badkamer uit en ging er zelf in. Ik keek naar mijn kaak. Geen spoor van hechtingen te zien. Ik wreef er met mijn hand overheen maar nee, ik voelde zelfs geen rimpel of iets dergelijks. Ik slikte, wat was er aan de hand? Op de deur werd hard geklopt. < Paige! > zei Aiden, aan zijn stem hoorde ik dat hij twijfelde of hij boos moest zijn of zich moest verontschuldigen. Ik staarde nog een paar seconden naar en draaide me toen om naar de deur. Ik deed hem open en was nog steeds in shock. Het had weken, misschien maanden moeten duren dat het een rode streep was geworden, nu zag je helemaal niks meer. Ik slikte. Ik kwam tot mezelf toen Dean mijn schouders vast pakte en me hevig door elkaar schudde. Ik keek omhoog en ik zag hem raar naar me kijken. < gaat het ?> vroeg hij, zijn ogen gleden naar beneden, mijn kaak. Hij keek ook eens goed, zijn ogen werden groot. Hij draaide zijn hoofd een beetje om zijn schouder. <Pap! > riep hij, en niet veel later kwam mijn vader de trap op gesneld. Deans vingers gingen naar mijn kaak en ik sloeg ze weg. < blijf van me af > zei ik, zijn blik werd eerst spijtig, en daarna woedend, maar hij zei niks. Mijn vader keek opnieuw naar mijn kaak. < ik wist wel dat er wat niet klopte > zei hij. Hij voelde aan mijn voorhoofd en hij fronste. < Ze voeld normaal > < ik heb niks > zei ik. < alleen.. die streep is weg> ik slikte. Dit beteknde toch niet.. nee toch. Ik wilde niet. Ik beet op mijn onderlip. < dit is raar> zei mijn vader. < kom, we gaan naar de stamoudste.> ik fronste. < ik moet naar school > wierp ik tegen terwijl ik aan Aiden dacht. < je moeder meld je wel ziek, Dean, jij gaat wel naar school. > Dean fronste. < of nee toch niet. > zei mijn vader daarna snel, hij had zich waarschijnlijk gerealiseerd dat Aiden op school zat. < ga maar met ons mee > ik slikte en liet me meevoeren, ik worstelde nog steeds met de gedachten dat ik in een enorme hond zou veranderen. Ik wilde het niet. Ik kwam opnieuw tot mezelf toen Dean de achterdeur van de wagen van mijn vader open deed. < kom > ik wierp hem een kwade blik toe en stond toen op. Wat ging er gebeuren. Emily begroette me met een glimlach en ze keek me raar aan toen ze mijn kaak zag. Ik slikte. Ik ging zitten op een stoel en Dean schoof snel aan, al niet veel later kwamen Kennith, Ricky en Davey erbij. Oke, ik snapte dat Ricky er was, hij was de zoon van Sam, maar Kennith en Davey? Daarna kwam Sam erbij. Hij keek me ook raar aan en toen begon hij te praten.< Er zijn oude.. hele oude legendes, maar het is niet zeker > ik slikte, had hij het over mij? Ik snapte hem niet. < hoe dan ook, dat komt zo wel, eerst heb ik even een mededeling. > Iedereen keek hem aandachtig aan, zeg, was hij hoofd-hond ofzo? < Jared hier, kwam net eventjes met een mededeling dat de stí­nk pa.. > hij keek naar me en verbeterde zich zelf. < de vampieren in Forks naar school gaan en hier dicht in de buurt wonen. Sterker nog, í­n het huis van de cíºllens, zijn wat anders dan de meeste legendes ons vertellen > Ik snapte niet waarom ik hier moest zitten, dit was allemaal raar om te horen. Stel je voor, je komt iemand morgen tegen die tegen je zegd dat hij heeft gelogen en dat eigenlijk alle disney figuurtjes bestaan, of zo, en vervolgens gaan ze bespreken: Arielle en Aledin wonen daar en hier. Ik schud mijn hoofd en luisterde verder. < Het zijn héle oude legendes, waarvan wie niet zeker wisten dat het waar was. Hoe dan ook, een hele tijd geleden, echt een hele tijd geleden, werden er veel vampieren in een keer veranderd, en voorzover we weten waren het toen 3 broers en 2 zussen die toen getransvoormeerd werden. Het is niet helemaal duidelijk meer, maar volgens ons moet het komen omdat ze elkaar hebben veranderd, onder de volle maan. Daardoor zijn hun oogkleur hetzelfde gebleven en voelen ze op mensen tempratuur aan, meer niet, voor zover we weten > ik slikte. Ging dit over Aiden? < Toen is de Volturi gekomen, en we weten wie de volturi zijn toch ?> Dean en ik keken elkaar aan. Duidelijk dat hij het ook niet wist. < Soort van hoofdvampieren > ik zuchtte. Dit sprookje had nu ook een ‘koning en koningin’ . < hoe dan ook, 1 broer en 1 zus zijn ze verloren, en nu zijn ze dus met hun 3e. > Ik stond zuchtend op. < leuk en mooi allemaal, maar waarom moet ik hier bij zijn ?> Mijn vader wierp me een waarschuwende blik en ik ging weer terug zitten. < het gaat om die ene Aiden, Paige > zei Sam. < Het punt dat je niet meer met hem mag omgaan, en om het punt dat jullie hier allebei naar het reservaat naar school gaan> Ik begon boos te worden. < O > zei ik botweg. < en wie bepaald dat ?> Sam trok zijn wenkbrauwen op en keek naar mijn vader. < je vader > zei hij. Ik klemde mijn kaken op elkaar. < hij krijgt me toch niet van Forks weg> zei ik, mijn vader keek me aan. < o echt niet ?> vroeg hij nu. < nee> riep ik uitdagend. < moet jij eens zien > ik kneep mijn ogen samen. < dat laat Mam je nooit doen, als ik tegen haar zeg dat ik op Forks blijven en jij me daar weg gaat halen alleen omdat ik zo Aiden niet meer te zien zal krijgen, zal ze achter mij staan, dat weet ik heel zeker> Mijn vader keek me met samengeknepen ogen aan, maar hij wist dat ik gelijk had. Ik liet me triomfantelijk weer in de stoel zakken. En toen herinnerde ik mijn kaak , en over hoe snel ik genas. Ik beet op mijn onderlip toen ik bedacht dat het toch niks meer uitmaakte, ik zou een enorme hond worden en dan zouden aiden en ik zoiezo vijanden worden. Mijn hart sloeg een stuk of 4, 5 slagen over en kromp vervolgens ineen. Ik wilde opstaan en weglopen, omdat ik niet meer wist hoe lang het zou duren dat ik in tranen uit zou barsten. Dean leek het te merkenen hij kwam voorme staan en trok me in zijn armen. Hij was ontzettend warm, en ik had hem zó gemist. < het komt wel goed Paige> fluisterde hij, Hij wist dat ik bang was en dat ik gewoon zo wilde blijven, gewoon Paige, en niet de hond Paige. Na een paar minuten, toen ik zeker wist dat ik niet zou huilen, liet ik hem los en hij ging zitten, en ik volgde zijn voorbeeld. < voorzover ik weet > begon sam en beet op zijn onderlip. < laat me mezelf verbeteren > zei hij. < jullie zijn tweeling toch ?> Ik rolde met mijn ogen en knikte. < Jullie weten dat de “gen”� voor een weerwolf, > hij wierp mij een blik. < of zoals sommige ons noemen: enorme hond, gewoon in de famlie zit. > ik knikte. < Er is denk ik wat verkeerd gegaan> ik fronste, < hoezo ?> ik wierp een blik op dean, en zag dat hij er ook niks van begreep. < dat betekend, dat een van jullie wat meer weerwolven gen heeft dan de andere > ik fronste. < en dat betekend ?> sam rolde met zijn ogen. < dat betekend dat; dat jij alleen sommige kenmerken van een weerwolf zult bezitten Paige, zoals snel genezen, en misschien kracht of koorts, of goeie ogen of oren> Dus ik zou gewoon mens blijven? < ..en Dean ?> vroeg ik. Sam haalde diep adem. < dat is een soort van hetzelfde, Dean heeft zijn eigen gen, snapje, voor hem was het zeker dat hij zou veranderen, maar dan.. dan krijgt hij nog extra gen van de jouwe, dus wat jij mist, bezit Dean > Ik slikte. Een schuldgevoel bekroop je, door mij was Dean zo anders. < je hoeft je niet schuldig te voelen Paige > zei Dean. < Wat ik je benijd is dat je wel je kracht hebt, dus je bent sterker dan normale mensen > ik slikte. Dat was me anders nog niet opgevallen. < maar het komt langzaam, denk ik, een voor een. > zei hij. < Wat moet ik nu doen, ben ik nog steeds “vrij”�, of wordt ik verplicht met jullie te blijven omgaan > Ricky begon te grijnzen.< vind je het niet gezellig met ons > ik snoof. < niet echt nee > Kennith begon te grinneken. < je bent afgewezen man > Sam rolde met zijn ogen en keek me aan. < je bent hier altijd welkom, dat weet je Paige. > ik knikte. < en natuurlijk verplichten we jou niet om hier te blijven > ik glimlachte. < maar we verbieden het je wel om met Aiden om te gaan> mijn glimlach verdween en ik vocht tegen de drang mijn middelvinger naar hem toe uit te steken. < sorry,> zei ik. < maar daar trek ik me niks van aan. > ik stond op en maakte me uit de voeten. Mijn vader kwam me acherna, ik ging buiten in het zand zitten terwijl ik begon met nadenken. Mijn vader kwam naast me zitten en keek me een paar volle minuten aan.< Paige > zei hij. < je blijft uit hun buurt, en dat is de laatste wat ik erover zeg> vervolgens stond hij op en liep weg. < mocht je willen> fluisterde ik terwijl ik zuchtte. We zouden zien..

ik glimlachte en knikte, voor ik nog in slaap viel dacht ik aan mijn wraakplan voor aiden.. Te min voor hem.. Huh.. We zouden zien...

Toen ik de volgende dag wakker werd, dacht ik in eerste stantie dat ik was belangrijks over het hoofd zag. Kreunend stond ik op en kleedde me aan. Wat voor lessen hadden we vandaag? Ik kreunde toen ik aan Aiden dacht. Godverdomme, rotjoch. Ik deed snel mijn makeup, stijlde mijn haren en liep vrolijk de trap af. Toen ik de deur van de woonkamer open deed keek mijn vader me onderzoekend aan. Zijn blik stopte op mijn kaak. Mijn kaak? Mijn ogen werden groot en draaide me om en struikelde de trap op. Ik deed de deur van de badkamer open en ik zag dat Dean bezig was met zijn haren. Ik trok hem de badkamer uit en ging er zelf in. Ik keek naar mijn kaak. Geen spoor van hechtingen te zien. Ik wreef er met mijn hand overheen maar nee, ik voelde zelfs geen rimpel of iets dergelijks. Ik slikte, wat was er aan de hand? Op de deur werd hard geklopt. < Paige! > zei Aiden, aan zijn stem hoorde ik dat hij twijfelde of hij boos moest zijn of zich moest verontschuldigen. Ik staarde nog een paar seconden naar en draaide me toen om naar de deur. Ik deed hem open en was nog steeds in shock. Het had weken, misschien maanden moeten duren dat het een rode streep was geworden, nu zag je helemaal niks meer. Ik slikte. Ik kwam tot mezelf toen Dean mijn schouders vast pakte en me hevig door elkaar schudde. Ik keek omhoog en ik zag hem raar naar me kijken. < gaat het ?> vroeg hij, zijn ogen gleden naar beneden, mijn kaak. Hij keek ook eens goed, zijn ogen werden groot. Hij draaide zijn hoofd een beetje om zijn schouder. <Pap! > riep hij, en niet veel later kwam mijn vader de trap op gesneld. Deans vingers gingen naar mijn kaak en ik sloeg ze weg. < blijf van me af > zei ik, zijn blik werd eerst spijtig, en daarna woedend, maar hij zei niks. Mijn vader keek opnieuw naar mijn kaak. < ik wist wel dat er wat niet klopte > zei hij. Hij voelde aan mijn voorhoofd en hij fronste. < Ze voeld normaal > < ik heb niks > zei ik. < alleen.. die streep is weg> ik slikte. Dit beteknde toch niet.. nee toch. Ik wilde niet. Ik beet op mijn onderlip. < dit is raar> zei mijn vader. < kom, we gaan naar de stamoudste.> ik fronste. < ik moet naar school > wierp ik tegen terwijl ik aan Aiden dacht. < je moeder meld je wel ziek, Dean, jij gaat wel naar school. > Dean fronste. < of nee toch niet. > zei mijn vader daarna snel, hij had zich waarschijnlijk gerealiseerd dat Aiden op school zat. < ga maar met ons mee > ik slikte en liet me meevoeren, ik worstelde nog steeds met de gedachten dat ik in een enorme hond zou veranderen. Ik wilde het niet. Ik kwam opnieuw tot mezelf toen Dean de achterdeur van de wagen van mijn vader open deed. < kom > ik wierp hem een kwade blik toe en stond toen op. Wat ging er gebeuren. Emily begroette me met een glimlach en ze keek me raar aan toen ze mijn kaak zag. Ik slikte. Ik ging zitten op een stoel en Dean schoof snel aan, al niet veel later kwamen Kennith, Ricky en Davey erbij. Oke, ik snapte dat Ricky er was, hij was de zoon van Sam, maar Kennith en Davey? Daarna kwam Sam erbij. Hij keek me ook raar aan en toen begon hij te praten.< Er zijn oude.. hele oude legendes, maar het is niet zeker > ik slikte, had hij het over mij? Ik snapte hem niet. < hoe dan ook, dat komt zo wel, eerst heb ik even een mededeling. > Iedereen keek hem aandachtig aan, zeg, was hij hoofd-hond ofzo? < Jared hier, kwam net eventjes met een mededeling dat de stí­nk pa.. > hij keek naar me en verbeterde zich zelf. < de vampieren in Forks naar school gaan en hier dicht in de buurt wonen. Sterker nog, í­n het huis van de cíºllens, zijn wat anders dan de meeste legendes ons vertellen > Ik snapte niet waarom ik hier moest zitten, dit was allemaal raar om te horen. Stel je voor, je komt iemand morgen tegen die tegen je zegd dat hij heeft gelogen en dat eigenlijk alle disney figuurtjes bestaan, of zo, en vervolgens gaan ze bespreken: Arielle en Aledin wonen daar en hier. Ik schud mijn hoofd en luisterde verder. < Het zijn héle oude legendes, waarvan wie niet zeker wisten dat het waar was. Hoe dan ook, een hele tijd geleden, echt een hele tijd geleden, werden er veel vampieren in een keer veranderd, en voorzover we weten waren het toen 3 broers en 2 zussen die toen getransvoormeerd werden. Het is niet helemaal duidelijk meer, maar volgens ons moet het komen omdat ze elkaar hebben veranderd, onder de volle maan. Daardoor zijn hun oogkleur hetzelfde gebleven en voelen ze op mensen tempratuur aan, meer niet, voor zover we weten > ik slikte. Ging dit over Aiden? < Toen is de Volturi gekomen, en we weten wie de volturi zijn toch ?> Dean en ik keken elkaar aan. Duidelijk dat hij het ook niet wist. < Soort van hoofdvampieren > ik zuchtte. Dit sprookje had nu ook een ‘koning en koningin’ . < hoe dan ook, 1 broer en 1 zus zijn ze verloren, en nu zijn ze dus met hun 3e. > Ik stond zuchtend op. < leuk en mooi allemaal, maar waarom moet ik hier bij zijn ?> Mijn vader wierp me een waarschuwende blik en ik ging weer terug zitten. < het gaat om die ene Aiden, Paige > zei Sam. < Het punt dat je niet meer met hem mag omgaan, en om het punt dat jullie hier allebei naar het reservaat naar school gaan> Ik begon boos te worden. < O > zei ik botweg. < en wie bepaald dat ?> Sam trok zijn wenkbrauwen op en keek naar mijn vader. < je vader > zei hij. Ik klemde mijn kaken op elkaar. < hij krijgt me toch niet van Forks weg> zei ik, mijn vader keek me aan. < o echt niet ?> vroeg hij nu. < nee> riep ik uitdagend. < moet jij eens zien > ik kneep mijn ogen samen. < dat laat Mam je nooit doen, als ik tegen haar zeg dat ik op Forks blijven en jij me daar weg gaat halen alleen omdat ik zo Aiden niet meer te zien zal krijgen, zal ze achter mij staan, dat weet ik heel zeker> Mijn vader keek me met samengeknepen ogen aan, maar hij wist dat ik gelijk had. Ik liet me triomfantelijk weer in de stoel zakken. En toen herinnerde ik mijn kaak , en over hoe snel ik genas. Ik beet op mijn onderlip toen ik bedacht dat het toch niks meer uitmaakte, ik zou een enorme hond worden en dan zouden aiden en ik zoiezo vijanden worden. Mijn hart sloeg een stuk of 4, 5 slagen over en kromp vervolgens ineen. Ik wilde opstaan en weglopen, omdat ik niet meer wist hoe lang het zou duren dat ik in tranen uit zou barsten. Dean leek het te merkenen hij kwam voorme staan en trok me in zijn armen. Hij was ontzettend warm, en ik had hem zó gemist. < het komt wel goed Paige> fluisterde hij, Hij wist dat ik bang was en dat ik gewoon zo wilde blijven, gewoon Paige, en niet de hond Paige. Na een paar minuten, toen ik zeker wist dat ik niet zou huilen, liet ik hem los en hij ging zitten, en ik volgde zijn voorbeeld. < voorzover ik weet > begon sam en beet op zijn onderlip. < laat me mezelf verbeteren > zei hij. < jullie zijn tweeling toch ?> Ik rolde met mijn ogen en knikte. < Jullie weten dat de “gen”� voor een weerwolf, > hij wierp mij een blik. < of zoals sommige ons noemen: enorme hond, gewoon in de famlie zit. > ik knikte. < Er is denk ik wat verkeerd gegaan> ik fronste, < hoezo ?> ik wierp een blik op dean, en zag dat hij er ook niks van begreep. < dat betekend, dat een van jullie wat meer weerwolven gen heeft dan de andere > ik fronste. < en dat betekend ?> sam rolde met zijn ogen. < dat betekend dat; dat jij alleen sommige kenmerken van een weerwolf zult bezitten Paige, zoals snel genezen, en misschien kracht of koorts, of goeie ogen of oren> Dus ik zou gewoon mens blijven? < ..en Dean ?> vroeg ik. Sam haalde diep adem. < dat is een soort van hetzelfde, Dean heeft zijn eigen gen, snapje, voor hem was het zeker dat hij zou veranderen, maar dan.. dan krijgt hij nog extra gen van de jouwe, dus wat jij mist, bezit Dean > Ik slikte. Een schuldgevoel bekroop je, door mij was Dean zo anders. < je hoeft je niet schuldig te voelen Paige > zei Dean. < Wat ik je benijd is dat je wel je kracht hebt, dus je bent sterker dan normale mensen > ik slikte. Dat was me anders nog niet opgevallen. < maar het komt langzaam, denk ik, een voor een. > zei hij. < Wat moet ik nu doen, ben ik nog steeds “vrij”�, of wordt ik verplicht met jullie te blijven omgaan > Ricky begon te grijnzen.< vind je het niet gezellig met ons > ik snoof. < niet echt nee > Kennith begon te grinneken. < je bent afgewezen man > Sam rolde met zijn ogen en keek me aan. < je bent hier altijd welkom, dat weet je Paige. > ik knikte. < en natuurlijk verplichten we jou niet om hier te blijven > ik glimlachte. < maar we verbieden het je wel om met Aiden om te gaan> mijn glimlach verdween en ik vocht tegen de drang mijn middelvinger naar hem toe uit te steken. < sorry,> zei ik. < maar daar trek ik me niks van aan. > ik stond op en maakte me uit de voeten. Mijn vader kwam me acherna, ik ging buiten in het zand zitten terwijl ik begon met nadenken. Mijn vader kwam naast me zitten en keek me een paar volle minuten aan.< Paige > zei hij. < je blijft uit hun buurt, en dat is de laatste wat ik erover zeg> vervolgens stond hij op en liep weg. < mocht je willen> fluisterde ik terwijl ik zuchtte. We zouden zien..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.