FanFic.nl

When I fall in love with a wrong kind of Monster.

``18

Hij begon te glimlachen. Langzaam kwam zijn hoofd dichter bij, en ik drukte mezelf dieper de deur in, maar toen ik opnieuw dat krakende geluid hoorde, stopte ik. Ik wilde net mijn mond open trekken om hem te zeggen dat hij normaal moest doen, maar op dat moment drukte hij zijn mond op de mijne, en toen was ik verloren. Hij kust mijn mond een paar keer stevig en net toen ik hem terug wilde kussen trok hij zich geschrokken terug - alsof hij zich realiseerde waar hij mee bezig was - Hij trok me meteen van de deur weg, en voor ik het wist stond ik alleen in het kamertje..

Ik hem direct achterna, voor hij zijn pas kon versnellen legde ik mijn hand op zijn schouder, en meteen schudde hij me van hem af. < Aiden > zei ik en voor ik het wist had ik mijn hand op zijn schouder gezet. Hij draaide zich om en keek me aan. < dit is niet goed Paige, echt niet > ik klemde mijn kaken op elkaar. < hoezo niet goed ?> zei ik boos. < sorry meneertje perfect, niet iedereen kan zoals jij zijn > zei ik er meteen achteraan, ik had al begrepen dat hij te “perfect”� was. Hij trok zijn mond open om iets te zeggen maar ik schreeuwde er door heen. < ik hoef het niet te weten Aiden, donder maar gewoon op > Hij klemde zijn kaken op elkaar. Ik schudde mijn hoofd en keek hem walgend aan, daarna wilde ik om hem heen lopen maar zijn hand hield me tegen. < wat bedoel je precies met Perfect?> Ik klemde mijn kaken op elkaar en schudde mijn hand los. < zoek het zelf maar uit > Ik zag dat zijn ene hand een vuist vormen. Hij deed zijn mond open om te wat te zeggen maar iemand anders was hem voor. < Paige! > riep Richard uit terwijl hij naar buiten kwam. < gaat het ?> Hij snelde naar ons toe en keek Aiden hatelijk aan, ik knikte. < Het gaat prima met me > zei ik en hem kneep zijn ogen samen. < ik denk eerlijk gezegd dat het beter is dat als je naar huis gaat > ik rolde met mijn ogen. < overdrijf niet zo > zei ik en zonder Aiden nog een blik waardig te keuren draaide ik me om en liep met Aiden mee het gebouw weer binnen. De rest van de dag heeft Aiden me niet meer aangekeken, en met niet, bedoel ik écht helemaal niet. Ik kon me natuurlijk weer niet inhouden en keek hem een paar keer stiekem. Hoe dan ook, hoe veel hij ook zijn best deed, hij kon mijn aanwezigheid niet helemaal negeren, ik merkte dat, want toen we na de 3e uur in de aula kwamen was Aiden daar al, en toen Richard me heel vrolijk begroette door zijn arm over mijn schouder heen te gooien en me naar hem toe te trekken, zag ik de blik van Aiden verduisteren. Kijk, nou moet je me niet voor iets raar inzien, ik wilde Richard van me weg duwen, serieus, maar ik was eerlijk gezegd een beetje bang, Dean had me verteld dat je sterker werd, maar zoveel had ik niet verwacht. Ik was bang als dat ik Richard gewoon wegduwde, zijn rip of zo zou breken, en daar zie ik mezelf best voor aan, dus ik liet het maar zo, en schudde hem toen van me af. Zelfs toen de schooldag was afgelopen en ik bij de bushalte wachtte, scheurde hij langs zonder me aan te kijken, er was iets raars, hij was boos, maar ik begreep niet waarom. Omdat ik hem Perfect noemde? Dat moest vast zijn ego vlijen, maar meer ook niet. Ik zuchtte en zette mijn muziek weer aan en ging liggen. Ik lag er pas 10 minuten toen Dean mijn deur opende en vrolijk mijn kamer inkwam. Meteen ging hij achter mijn computer zitten. Ik zuchtte. < Dean, je hebt verdomme een eigen leptop > hij haalde zijn schouders op. < hier jou vervelen is leuker > ik grinnikte en keek weer naar het plafon. Toen ik mijn blik naar hem omdraaide en zag dat hij snel iets op msn type fronste ik. Ik had net op een normale tempo - die ik normaal gesproken altijd gebruik - iets getyp, en die verdomde toets was helemaal ingedeukt, ik heb hem uiteindelijk weer recht gekregen, maar ik durfde niet meer snel te typen, ik moest het sloom doen, of het was doei doei toetsenbord. Ik zuchtte. < Hoe doe je dat ?> vroeg ik oprecht en ging zitten. < wat ?> vroeg hij. < zo typen > hij schudde glimlachend zijn hoofd. < gewoon op klikken > ik rolde met mijn ogen. < toen ik het net deed, deukte hij verdomme helemaal in > Dean draaid zijn hoofd weer terug naar mijn om en kijkt me met grote ogen aan. Zijn lippen worden een grijns en hij begint te lachen. < Cool!> roept hij blij uit. < je bent sterker geworden > ik slik. < wanneer is dat gebeurt > die had ik al zien aangekomen. < vandaag tijdens les van prutten > Dean fronsde. < Richard zei dat zijn les uitviel > ik trek mijn wenkbrauwen op. < laat je mij in de gaten houden ofzo > Dean grinnikt. < nee , > zegt hij. < natuurlijk niet > ik geloof er eerlijk gezegd niet veel van, maar ik besluit er niks over te zeggen. < wat voelde je > vroeg hij en het klonk oprecht nieuwsgierig. Ik zuchtte. < hoe voelde jij je ?> Dean draaid zijn blik weg. < ik weet het niet, > zei hij zachtjes. < toen ik terug veranderde, was het er ineens > ik frons. < Het was niet echt prettig, wil je het weten > zeg ik meteen om hem af te leiden, hij voelde zich nog steeds schuldig. < Je begint op heel je huid te tintelen en het lijkt alsof je verlamd, je hebt geen controle over je spieren > Dean kijkt me met medelijde aan. < wie heeft je geholpen > ik slik. < niemand > loog ik. Ik wist dat hij wist dat ik loog en daarom draaide ik mijn blik om, maar ik voel zijn blik. Ik zucht. < o, oke, > grom ik. < Aiden heeft me geholpen > hij kneep zijn ogen samen, en ik keek hem waarschuwend aan. < 1 woord Dean, en ik zweer je ik gooi mijn kamer uit en kijk je nooit meer aan > Hij doet zijn mond open en sluit hem daarna weer, hij wist dat ik hem waarschijnlijk niet heel mijn leven lang kon negeren, maar wel een behoorlijke tijd. Zijn grijns komt langzaam weer terug. < Kom > zegt hij en pakt mijn hand vast om me vervolgens de trap af te sleuren. Hij zet me neer op de bank en vervolgens zet hij een kleine tafeltje tussen ons in en gaat tegen over me zitten. Het begon me door te dringen wat hij van plan was en ik grijnsde nu ook. < We kijken we sterker is, goed ?> Ik glimlach. < wat krijgt de winnaar ?> vroeg ik hij grijnst. < Als ik win, ruim jij mijn kamer op > zegt hij en mijn ogen worden groot, de kamer van Dean was zoiets als een Varkensstal. < en als ik win > zeg ik denkend. < o, ik heb het, je zegt geen woord over mijn kracht tegen pap of mam, of tegen sam en de rest> hij glimlacht. < ik doe mijn best> ik kijk hem sneaky aan, ik weet dat hij er waarschijnlijk niks aan kan doen als Ricky, Davy, Kennith er achter kwam. Hij plaatst zijn elleboog op de tafel en ik zet mijn hand in de zijne. < 3..2..1.> we tellen samen af en zodra we bij 1 zijn zetten we beiden kracht in, dit voelde best vreemd, omdat ik heel de dag mijn best deed mezelf in te houden om dingen niet te breken, eerst lag Dean aan de winnende kant, en vervolgens ik. Geen van beide keken we naar ons handen, allebei keken we elkaar recht aan. Ik concentreerde me zo op de kracht in mijn hand dat ik alle besef van tijd en mijn omgeving verloor. < Genoeg! > mijn vader brak mijn concentratie, maar gelukkig kon ik me herstellen voor Dean dat deed, en dus ik won. Ik keek hem triomfantelijk aan. Dean gromde wat dat leek op < niet eerlijk > maar ik negeerde het. Ik stond vrolijk op en huppelde naar mijn vader, ik knuffelde hem en drukte een kus op zijn wang. < bedankt pap > zei ik, Helaas was ik vergeten dat ik wat te sterk was en toen mijn vader kreunde snapte ik dat ik het verkeerd deed, ik keek hem spijtig aan. < sorry > Mijn vader kneep zijn ogen samen en waarschijnlijk begreep hij dat ik sterker was geworden dan een gemiddelde mens, maar hij zei niks. Ik huppelde de trap op en zodra ik me op mijn bed liet vallen was dat kut gevoel er weer. Het was die zelfde kut gevoel, die gevoel die ik kreeg als ik de laatste tijd aan Aiden dacht. Ik zuchtte, en begon me te concentreren op de tekst van mijn muziek, mooie afleiding. Muziek.. Hoe moest je zonder?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.