FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 13 - Maryl

Beter dan dit kan het leven niet worden, dacht Maryl gelukzalig. Na een gezellige picknick in het park naast school, vol zon, muziek, lachen en ijsjes, zat ze nu in haar tuin naar 'John Tucker Must Die”� te kijken, met haar hoofd op Pieters schouder. Hun armen raakten elkaar. Op een warme dag als deze had Maryl een mouwloos topje aan en ook Pieter had een t-shirt aan, waardoor zijn spieren mooi uitkwamen. Eigenlijk veroorzaakte het meer geplak en gedoe dan romantiek, maar Maryl had echt geen zin om zich van zijn schouder te gooien nu ze de kans eens had.
Ach ja, zolang de zon zich niet draaide, zat ze nog redelijk goed in de schaduw, dus ze mocht niet klagen. “Hé, kunnen we hier mijn tent niet opzetten?”� onderbrak Magali de film. Alle koppen draaiden zich ineens naar haar, niemand had meer oog voor de film.
“Ja! Zoals vorige zomer op chirokamp. Ik kleed me om, wie staat daar? Onze allerliefste Janni, die de tent wegtrekt.”� zei Bryan, terwijl hij een arm om Janni heen sloeg en een klap op haar hoofd gaf.
Janni lachte en Bryan vervolgde hatelijk: “Waarom ook niet?!”�
Je kon letterlijk zien wat een nostalgie Janni daaraan beleefde, terwijl een ondeugende blik op haar gezicht verscheen. Janni was een echte speelvogel. Op één april moest je het meeste opletten voor haar, want meestal had ze dagen op voorhand voor iedereen al een geschikt plannetje voorbereid. Ze was nonchalant en onopvallend in het uitvoeren van haar snode plannen en eens je ontdekte dat je beet genomen was, kon je haar wel vermoorden. Maar als je dan de blik op haar gezicht zag... Ze zag er zo blij als een klein kind uit dat na uren zeuren eindelijk een ijsje kreeg. Meer dan een geslaagde grap was er voor Janni niet nodig om zich goed te voelen.
“Neeee! Nu heb ik het gemist!”� riep Stefan onthutst uit. Hij spoelde zijn favoriete stuk uit de film terug. Natuurlijk hoef je geen drie keer te raden dat dat het stuk op het einde is met de meisjes in strings op de trappen. En hij spoelde terug, en terug, en nog eens terug.
“Stef!”� zuchtte Magali en ze gaf hem een duw. Stefan, die wiebelde op zijn stoel, die nog maar op één poot stond, donderde met kleren en al in het zwembad. Magali sloeg lachend haar hand voor haar mond, terwijl Stefan proestend bovenkwam. Dat dit niet ongestraft kon blijven, had iedereen wel al door. Stefan zou er nu alles aan doen om Magali in het water te krijgen. En dat zou hoe dan ook lukken, dat wist Maryl nu al.
Pieter rechtte zich en inwendig kon Maryl haar vriendin wel vervloeken. Stefan haastte zich net het zwembad uit - ongetwijfeld om Magali terug te pakken. Die probeerde snel weg te komen, maar uiteraard was de volleybal spelende, slanke, gespierde Stefan veel sneller.
Magali had blijkbaar ook al door dat haar poging tot niets zou uitdraaien en ze probeerde, al lopend, nog snel haar schoenen en haar riem weg te gooien. Daardoor liep ze net iets trager dan nodig was om Stefan voor te blijven, en daar maakte die laatste gretig gebruik van.
Hij zwierde haar over zijn rug en sprong het lichtblauwe water weer in. Eenmaal ze beiden in het water terechtgekomen waren, zwom Stefan snel verder in crawl, voor het geval dat Magali boven kwam en hem zou kunnen laten verdrinken.
“Kom! Het water is heerlijk,”� glunderde hij, waarop hij ondergeduwd werd door een wraakzuchtige Magali. Ook Pieter trok zijn shirt uit, boog zich in duikhouding en... nam op het laatste nippertje Maryl ook mee.
“Jij, plaaggeest!”� lachte ze, terwijl ze hem trakteerde op een watergolf, waarna Pieter een aantal seconden niets meer kon zeggen of doen en hapte naar adem, aangezien het water in zijn luchtpijp was geschoten.
Maryl kon er niets aan doen, maar behalve hem pesterig uit te lachen, voelde ze ook een scheutje medelijden in zich. Hij zag er zo aandoenlijk uit.
“Maar het water is inderdaad zalig.”� glimlachte ze naar Stefan.
Toen Pieter eindelijk weer een manier had gevonden om zijn longen vol te ademen met verse lucht, schudde hij met zijn donkerbruine haar het water eruit. Hierna zwom hij ook achter Maryl aan, die onoverkomelijk ook één of ander geintje zou moeten incasseren. Ze probeerde nog wel weg te komen, maar de kleren die ze aanhad, maakten haar zo zwaar en loom, en ze had gewoon geen zin meer om nog langer te proberen om te zwemmen.
“Dat is niet eerlijk! Als je bekijkt hoeveel ik aan heb, en dat dan vergelijkt met de hoeveelheid aan kleren die jij aan hebt, zie je ook wel dat ik het nooit kan redden van je. En dan krijg je een 'zielig meisje vs. sterke, stoere jongen'-gevecht.”� pleitte ze.
“Dat is volgens mij inderdaad geen vergelijking die ik op mijn proefwerk zou kunnen oplossen.”� lachte Pieter. “Maar niemand heeft gezegd dat we hier een eerlijk spelletje zouden spelen!”�
Maryl dacht na die eerste zin dat haar doel bereikt was, maar ze had moeten weten dat hij het vuil zou spelen. Hij zwom weer achter haar aan en duwde haar onder water. Daar probeerde hij haar luchtige zomerbroek uit te krijgen, wat hem nog lukte ook.
Lachend kwam Maryl boven water om hem quasi-boos aan te kijken. Het water voelde koud aan aan haar ontblootte bovenbenen, maar tegelijk was het ook heerlijk om die plakkende broek weg te hebben. Ze kon tenminste weer deftig zwemmen.
“Wat? Je zei toch dat je teveel kleren aanhad? Dan wil een mens al eens helpen!”� lachte hij terug.
Ook Bryan en Janni sprongen uiteindelijk het water (maar niet zonder dat ze eerste de mogelijkheid hadden om hun overtollige kleren uit te spelen, een mogelijkheid die Maryl jammer genoeg niet had gehad) in en het werd een namiddag vol waterpret, spelletjes, en.. een Pieter met ontbloot bovenlijf, die er om te kussen uitzag.
Oh god.. Waar heb ik dit aan verdiend..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.