FanFic.nl

Our own Humanoid world

1. Donderdag middag 18/02/2010

Jorinde point of view
Met een deken nam ik plaats voor de deuren van Rockhal. Het was nog leeg hier. Geen volk te bekennen. In mijn tas keek ik of ik wel genoeg drinken bij had, en of ik wel eten had meegenomen. Als ik niets bij me had moest ik nu nog eten gaan kopen, anders kwam ik de dagen niet rond. Gelukkig had ik alles bij me. Ik keek of ik mijn ticket wel bij me had. Gelukkig had ik die ook, want anders kon ik nu meteen terug keren naar huis. De koude wind sneed in mijn huid. Ik sloeg de deken om me heen. Dat hield de meeste wind tegen. Het was eigenlijk vrij snel avond. Ik had me de hele namiddag bezig gehouden met een stom spelletje op mijn mobiel. Ik had mijn high score verbeterd. Ik had eerst 1095 en nu 1100. Jip, nu ben ik echt kei trots op mezelf. Ik had nu pas door dat het nog steeds leeg was hier. Het kon me niet veel schelen, ik zat hier toch als eerste. Niemand zou nu nog mijn eerste plaats op de eerste rij voor Bill kunnen afnemen. Het getril van mijn mobiel haalde me uit mijn gedachten.

Joor<3
Ben je al aangekomen daar in Luxemburg?
Ik hoop dat je het echt leuk hebt
en doe Bill de groeten van me^^
kus Makbule

Ik moest wel even lachen. Hoe moet ik Bill de groeten doen? Ik ga het doen, maar hoe? Ik heb geen karton bij me, anders had ik er op kunnen schrijven: “Je krijgt de groeten van Makbule, moet ik ze terug doen?”� Ik zou het echt gedaan hebben mocht ik karton en een stift bij me hebben. Waarom was ik toch ook zo’n stomme idioot die altijd alle belangrijke dingen vergat? Ik wist het zelf ook niet. Ik besloot maar wat terug te sturen en dan te gaan slapen. Opeens maakte iets me wakker. Het was een hond. Het likte aan mijn gezicht. “Scotty, kom hier,”� gilde iemand. Verdwaasd keek ik op. Een zwarte grote hond zat voor me. Half slapend zag ik iemand aankomen. Hij viel bijna door zijn te grote kleren. Ik kon net zien dat het Tom was. Ik viel bijna om, omdat hij zo dichtbij kwam. Maar in een flits was hij alweer weg. Even dacht ik dat ik me alles had gefantaseerd maar ik zag Tom stil blijven staan in een deuropening. Hij ging naar binnen en de deur bleef open. Ik liet deze kans niet schieten en sloop naar de deur. Ik wist dat als ze me toen zouden ontdekken, dat ik nooit meer op een Tokio hotel concert welkom zou zijn, maar ik was te nieuwsgierig. Ik sloop naar binnen en kwam in een grote zaal. Het was het concert zaal, maar dan achter de schermen. Er was niemand meer aan het werken. De lichten werden uit gedaan, en ik zag geen hand voor ogen meer. Ik nam mijn mobiel en zette de flits aan en scheen voor me op de grond, zodat ik niet op mijn gezicht zou gaan. Ik trilde op mijn benen uit angst om ontdekt te worden. Natuurlijk moest ik weer tegen iets oplopen. Ik viel en bleef even liggen, want ik dacht dat ik iemand hoorde komen, maar het was vals alarm. Ik kroop recht en besefte dat ik tegen een aantal hekken was opgelopen. Ik kroop er over en viel weer. Ik ben nooit de handigste geweest. Natuurlijk moesten mijn all-stars weer piepen over de vloer. Ik zou nooit meer nieuwe schoenen aan doen naar een concert. Ik probeerde dus niet te piepen. “Wat doe je hier?”� werd er achter me gezegd. Ik bleef staan hoe ik stond, met mijn armen wijd uit elkaar en een voet een halve meter van de grond. Ik viel bijna om maar ik durfde me niet te verroeren. “Hallo?”� vroeg diezelfde persoon. Ik zag dat er met een zaklamp op me werd geschenen. Ik liet nu mijn armen langs mijn lichaam vallen en ik ging weer gewoon staan. Ook draaide ik me om naar die persoon. Hij scheen nu recht in mijn ogen. Ik gebaarde om de zaklamp te laten zakken. Dat deed hij dus ook. Ik kon nu zien dat het Tom was. “Wat doe je hier?”� herhaalde hij. “Wel, ehm…”� stamelde ik. Hij trok zijn wenkbrauwen op en wachtte op een verklaring voor mijn gedrag. “Ik was nieuwsgierig,”� bracht ik uit. “Ah, en dan kom je zomaar even ergens binnen lopen?”� vroeg hij. Hij trok zijn wenkbrauw nog hoger op. “Wel…”� mompelde ik. “Kom even mee,”� zei hij streng. Ik liep achter hem aan. Nu vond ik het opeens niet leuk meer. Ik trilde nu harder op mijn benen. We stopten bij een deur. Tom klopte een keer kort en ging naar binnen. “Op hol geslagen fan,”� zei hij luid. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem kwaad in de rug. Ik was geen op hol geslagen fan. Na twee seconden stonden Gustav en Georg voor Tom. Hij fluisterde wat en draaide zich toen om naar mij. Ik schaamde me nu, want ik zag er waarschijnlijk niet uit, maar ook niet alleen daarom. Nu zouden ze me gaan zien als een stomme fan die binnen sluipt om hun helden te ontmoeten, bespringen, zoenen, knuffelen, verkrachten enzovoort. “Wat doen we met haar?”� vroeg Gustav. “Bub,”� zei Georg. Ik wist dat hij het meest luie was van iedereen en het verbaasde me ook niet dat hij meteen ging liggen in de sofa die er stond. Gustav en Tom bleven staan en keken me bedenkelijk aan. Opeens kreeg ik een angstig gevoel, misschien gingen ze me verbannen van alle Tokio hotel concerten. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Hoewel het droge gevoel bleef. Ik klemde mijn ene hand om mijn tas en mijn andere hand om mijn mobiel, waarvan de flits nog steeds op stond als zaklamp. “Laat haar toch gaan,”� zei Georg voor hij eens flink geeuwde. Tom keek even naar Georg maar keek toen weer naar mij. “Waarom ben je nu echt hier?”� vroeg hij. Het leek wel de politie. “Ik wilde Bill ontmoeten,”� zei ik maar. Tom zuchtte en draaide met zijn ogen. “Ik wist het weer zo een fanmens dat Bill wil hebben,”� zei hij. Ik had nooit verwacht dat hij dat ooit zou zeggen. Ik klemde mijn hand nog harder om de riem van mijn tas. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Tom fluisterde wat in het oor van Gustav en ging toen weg. “Hagen, ga weg en laat haar zitten,”� zei Gustav. “Wolfgang flikker toch op,”� geeuwde Georg. Ik moest héél veel moeite doen om mijn lach in te houden, ik moest altijd lachen als ze die namen gebruikten. “Hobbit,”� zuchtte Gustav. Ik grinnikte even. Meteen waren hun blikken op mijn gericht. Ik keek weer serieus, alsof ik nooit had gelachen. Georg kroop nu recht en gebaarde dat ik kon zitten. Ik voelde me erg ongemakkelijk en hield mijn adem in. Na ongeveer tien minuten kwam Tom de kamer weer in. Hij keek echt eng. Serieus ik had nog nooit iemand zo zien kijken. Hij keek mij strak aan. “Bill wil je niet zien, hij haat opdringerige en op holgeslagen fans,”� bracht hij uit. Ik keek hem ongelovig aan. Dat kon Bill toch niet menen? Ik slikte de brok die nu in mijn keel was gekomen, van belediging, weg. Tom keek me uitdrukkingsloos aan. “Ik ga niet,”� zei ik nu zelfverzekerd. Ik sloeg mijn armen over elkaar en zette een boos blik op. Hoewel die waarschijnlijk niet boos overkwam. Ik kon niet boos zijn. Zwakke plek. Tom leek toch even te verschieten. Hij zette een grote stap naar voren. Ik ging recht staan en maakte me groot. Hoewel ik een heel hoofd kleiner was dan hem. “Bill wil je niet zien boskikker,”� siste Tom. Dat hij me boskikker noemde, raakte me niet, maar dat Bill me niet wilde zien wel. Waarom geloofde ik hem niet? Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Mijn benen trilden. Ik beet lichtjes op mijn lip. Ik stond nu zo dicht bij Tom. Ik had nooit geweten dat hij zo een valse persoon was. “Maak dat je weg komt,”� gromde hij. Ik slikte en draaide hem mijn rug toe. De tranen brandde achter mijn ogen. Met grote passen liep ik naar de deur. Ik sloeg die hard achter me toe. Ik stond nu midden in de inkomhal. Er kwam niemand achter me aan. Het was hier muisstil.

Reacties: