FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Vrijdag 23 januari 2004

Gordon trad op met zijn band in een plaatselijke jeugdclub en Simone moest overwerken, dat stond gelijk aan de jongens die hun eten zelf moesten maken. En aangezien Tom geen zin had in pizza mocht hij dus het koken op zich nemen.
Hij stond achter het fornuis, onhandig had hij een schort om zijn middel gebonden en toen de lus over zijn hoofd proberen te trekken. Dat was niet gelukt, en het idee om de touwtjes weer los te doen, schoot niet bij hem binnen, dus liet hij het zo maar hangen.
Het fornuis, alle vier de pitjes, stond vol. Op de grootste stond een grote, zwarte wokpan waarin witte rijstkorrels dansten. Daarnaast stond een pan waarin gehakt braadde en siste. Op het kleinste pitje stond een kleiner formaat wokpan waarin kip zwom in zijn eigen vocht, de geurdamp die erboven kringelde, streelde Toms gezicht. En daarnaast lagen in een klein potje tomaten te verrimpelen terwijl al het water uit hen wegtrok en verdampte.
‘Tom, mag ik in de keuken?’ riep Bill terwijl hij hongerig over de leuning van de bank bungelde en de geur die uit de keuken kwam, opsnoof.
‘Waarom niet? Ik ben niet bezig met één of andere überbelangrijke wetenschapsproef.’ riep Tom terug en opende een blik maïs, goot de inhoud bij de rijst en nam een slokje van het glas water dat iets verderop stond. Koken maakte hem dorstig. Dorstig én slaperig.
Een warm lichaam perste zich tegen dat van hem. Zwarte haren kietelden zijn wangen. Een warme adem streek langs zijn nek. Twee armen sloten zich om zijn middel.
‘Ruikt lekker.’ fluisterde een zwoele stem in zijn oor, kippenvel racete over zijn ruggengraat naar boven.
‘Jij ook.’ fluisterde hij zachtjes en klemde zijn handen om de rand van het tafelblad op de keukenkastjes.
‘Wat ik ook?’ vroeg Bill, zijn benen zwiepten heen en weer en zijn rug rustte tegen de muur, hij zat op het aanrecht en keek in de pannen.
Tom knipperde en draaide zich om. Het was allemaal maar gedroomd, maar het had zo verdomd echt geleken. En zo verdomd heerlijk. Dat mocht niet! Dat mocht hij niet vinden! Dat vond hij niet! Alles was in orde. Dacht hij.
‘Niets. Kun je me dat flesje room en die lepel geven?’

Tom schepte met een soeplepel de mengeling van rijst, groenten en vlees in koffiebekers en viste twee lepels uit de besteklade. Bekers waren per slot van rekening veel handiger dan diepe borden.
Hij duwde er eentje in Bills handen en liep toen de keuken uit, de warmte liet hij ver achter zich. Hij plofte neer in de zetel en propte de lepel in zijn mond. Dat had hij nog best goed gedaan, vond hij stiekem bij zichzelf.
Bill kwam naast hem zitten en leunde tegen hem aan. Op dat moment rinkelde de huistelefoon.
“Ik ga wel.”� zuchtte Tom en zette zijn eten op het salontafeltje. Het was niet omdat hij nu niet kon eten dat hij zuchtte. Het zat zo lekker naast Bill.
‘Tom.’ mompelde hij in de hoorn en leunde nonchalant tegen de muur.
‘Hey Tom, Andreas hier. Raad eens wiens oom een appartement in Keulen heeft gekocht.’
‘Nou joh, ik heb echt géén idee.’ zei Tom sarcastisch, maar Andreas’ gevoel voor sarcasme was even groot als Toms gevoel voor subtiliteit.
‘Echt niet? Wel, mijn oom! Dat betekent dat ik dit jaar Carnaval mag gaan vieren daar. En ik sleep jullie twee gewoon mee, we hebben toch een plek om te pitten dan.’ riep Andreas zowat door de lijn, zo enthousiast was hij.
‘Ah, geweldig. Dat zal Bill zeker leuk vinden. Maar, Andreas, ik was aan het eten dus…’
‘Oh, sorry. Smakelijk. Dus, jullie gaan mee?’
Tom rolde met zijn ogen, stemde vluchtig toe en legde de hoorn weer terug.
‘Wat zal ik zeker leuk vinden?’
‘Carnaval vieren bij de travestieten in Keulen.’
Hij liet zich over de leuning heen glijden en zocht zijn beker, die nergens te vinden was. Bill tikte met zijn nagel op zijn wang.
‘Wat? Oh, jij hebt mijn eten. Dief!’ zei Tom, stak zijn tong uit en pakte zijn eten terug. Eindelijk kon hij eten, waarom moesten mensen hem altijd storen als hij honger had?
‘Wie zegt dat ik carnaval wil vieren in Keulen? Wie zegt dat ik überhaupt carnaval wí­l vieren?’ zei hij en likte met zijn tong, inclusief tongpiercing, over de achterkant van zijn lepel.
‘Gadver, Bill, kappen. En wil je niet mee? Voor mij?’ vroeg hij en knipperde lief naar Bill. Die haalde zijn schouders op en at verder, maar de stemming was drastisch omgeslagen.
Tom had zich eerst slaperig en duf gevoeld, toen had hij het gevoel dat hij betrapt was op iets vies, toen was hij hongerig en nu wist hij gewoon niet meer wat eerst voelen. Maar het belangrijkste was: In Bills ogen kijken, bleek iets raars bij hem los te maken. Het had iets vaag weg van jaloezie, maar waarom zou Tom ooit jaloers zijn?
Bill merkte niets van alles wat er om hem heen gebeurde, hij piekerde over carnaval. Meerdere malen per dag werd hij aangekeken alsof hij een verloren gelopen travestiet van een carnavalsstoet was, maar daar was het dan nog iets anders. Met Tom en Andy op staan gaan, was sowieso al niet wat hij graag deed. Vrouwen, alcohol en luide muziek was niet aan hem besteedt. En dan al dat confetti dat kroop waar het kruipen kon. Maar… Hij kon het Tom ook niet weigeren. Om een vreemde reden.
‘Goed, ik ga wel mee.’ zuchtte hij uiteindelijk.

Andreas zat achter zijn computer toen zijn broekzak trilde. Correctie: het ding í­n zijn broekzak. Hij nam hem blindelings op en haalde zijn ogen geen een keer van het msn-gesprek met Pim.
‘Tom hier, Bill en ik gaan mee.’ klonk aan de andere kant van de lijn, maar van de feeststemming van even geleden was niets meer over. Tranen prikten in zijn ogen.
‘Geweldig. Ik spreek je ooit nog wel, moet gaan, ouders.’ Zijn stem klonk mat, het gesprek had hooguit dertig seconden geduurd.
Op het scherm verschenen de woorden die Pim typte, ze zat waarschijnlijk weer op de computer van een van haar broers. Ze vroeg waarom hij niet antwoordde.
Andreas haalde diep adem en zocht al zijn moed bij elkaar.
‘Natuurlijk ben ik blij dat je verliefd ben.’ antwoordde hij. Het was echter niet gemeend.

Voor iedereen die PH leest. Ik ben een vreselijke schrijfster: Ik stel altijd maar uit en ik maak het me allemaal veel te moeilijk. (Hoeveel verschillende intriges wil ik hebben? Zeg geen duizend, het komt niet eens in de buurt --'). Ik ga proberen regelmatiger te schrijven+posten, but me no promise nothing!

Reacties: