FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 17, He was right....

De schoolstart is erg moeizaam. Ik hou nou eenmaal van vakantie! Heerlijk niks doen. Geen huiswerk gestress. Yu blijft de eerste dag nog thuis. Hij is de dag daarvoor naar huis gekeerd. Yu’s borst geneest goed en snel. Hij heeft al besloten om er later een tattoo op te laten zetten. Ondanks dat ik niet van school houd, vliegt de tijd toch wel snel. Al snel is het weer tijd voor de voorjaars vakantie. Waarin ik natuurlijk bij Kiro ga logeren. Het is een hartstikke gezellige week. Vol leuken dingen. Shoppen, haar verven, nagels doen, bios en noem maar op.
Helaas komt aan alle leuke dingen een eind. Zo ook aan deze vakantie. Morgen moeten we alweer naar school. Ik en Kiro zitten op zijn kamer. We wachten op de rest. Om nog even als afsluiter wat te gaan doen. Muziek staat zachtjes aan, en ik lig lekker met mijn hoofd op Kiro’s schoot. Hij frunnikt wat met mijn haar. Ik ben diep in gedachten verzonken als Kiro ineens wat zegt. “Anne?’’ Vraagt hij. ‘’Jhoaa Kirotje.’’ Giechel ik. ‘’Nou eh, ik denk dat Mark gelijk had.’’ Mompelt hij zachtjes. ‘’Mafkees je laat je toch geen dingen wijs maken door die oelewapper. Je valt gewoon op mij.’’ Lach ik. Als Kiro geen antwoord geeft, draai ik mijn hoofd en kijk omhoog. Als Kiro mij aankijkt, zie ik dat hij geen grapje maakt. In een klap zakt het mooie sprookje waar ik in zit als een drilpudding in elkaar. Ik wil keihard gaan schreeuwen, jengelen en mijn vingers in mijn oren stoppen. Ik wil niet horen wat hij nu gaat zeggen. Niet nu al. Alles leek zo perfect. En het ergste nog, ik had helemaal niks door. Normaal heb ik het altijd door als er iets aan de hand is. ‘’Kiro, zeg het niet…”� Fluister ik zacht. ‘’Anne, ik denk dat het beter is. Voor ons allebei. Anders is het straks ineens dat ik je moet inruilen. Dat is ook zo naaiend. Ik wil voor mezelf uitzoeken wat ik wil. En ik wil jou er niet mee opzadelen. ‘’ Hij staart naar het dekbed terwijl hij dat zegt. Zijn hand op mijn hoofd is verplaatst naar mijn schouder. Tranen branden achter mijn ogen. Wanhopig kijk ik naar Kiro. Hoe komt dit in godsnaam ineens? Hoe kan dit? Ben ik niet goed genoeg? Waarom moet ik dat overkomen? Vragen tollen door mijn hoofd. Als Kiro mij weer aankijkt, is dat de laatste druppel die de emmer doet overlopen. De eerste traan rolt over mijn wang. Ik begraaf mijn hoofd in Kiro’s benen. Beelden van Kiro en ik in de sneeuw flitsen voorbij, samen met andere prachtige herinneringen. Die niet langer werkelijk zijn. Alleen maar herinneringen. Ongemakkelijk trekt Kiro mij tegen zich aan. Wat heel dubbel is. Heerlijk, Kiro’s warme armen. Maar hij heeft me gedumpt. Moet ik niet boos zijn? Boos zijn op Kiro kan ik gewoon weg niet. Tranen gaan alleen maar harden stromen. ‘’Het spijt me..’’ Fluistert Kiro met een trillende stem. Kiro’s stem. Die altijd zo warm klonk. Klinkt nu alleen maar ijskoud. Die ‘het spijt me’ klonk alles behalve troostend. Ik kan heus wel horen dat hij het er zelf ook moeilijk mee heeft. Maar waarom doet hij dat dan in godsnaam? Alles wat door me heen gaat is onbeschrijfbaar. Ik dacht dat dit voor altijd was. Het was zo perfect als waar ik niet van had durven dromen. En met die paar woorden is alles gewoon in duigen gevallen. Kapot, gebroken, verbrijzeld in elkaar gedonderd. Kiro’s broek raakt langzaam doorweekt. Dan gaat de deur open. Vier kereltjes staan vol ongeloof ons aan te staren. ‘’Kiro wat heb jij geflikt?’’ Vraagt Strify een beetje geschrokken. ‘’Nou ehm.. jongens ik denk dat ik ook op jongens val, dus ja.. dit leek me de beste beslissing.’’ Zijn stem klinkt vreemd, zo heb ik hem nog nooit gehoord. Een mengelmoesje van verdriet, wanhoop en opluchting. Strify gaat naast ons op het bed zetten en trekt mij tegen zich aan. Eigenlijk zou ik liever op Kiro’s schoot blijven liggen. Aangezien dit waarschijnlijk de laatste keer was dat ik dat ooit gedaan heb. De jongens raken verwikkeld in een gesprek. Maar ik hoor niks. Het enige wat ik hoor zijn lieve dingen die Kiro ooit heeft gezegd. Die me alleen maar meer van streek maken. Ik probeer alles weg te stoppen, maar het lukt niet echt. Ik probeer me uit grootse macht te concentreren op iets anders. Wat heel slecht lukt. Als ik eindelijk weer een beetje rustig ben, en het gesprek is stil gevallen, besluit Yu om op te stappen. Waarop de rest ook vertrekt. Blijkbaar gaan we niks meer doen. Niet dat ik daar zin in had. Voor mij zit er dus niks anders op dan ook maar te gaan. Ik sta moeizaam op en pak mijn tas op. ‘’Zal ik even met je mee gaan?’’ Vraagt Strify behulpzaam. ‘’Ik kan heus zelf wel fietsen.’’ Zeg ik hartstikke schor. ‘’Nou, ik laat jouw in deze toestand niet alleen fietsen hoor.’’ Antwoord hij. Het liefst zou ik schreeuwen dat ik heus niks geks van plan ben. Maar ik ben eigenlijk niet boos. Dus zeg maar niks. Ik loop achter de rest aan de kamer uit. Bij de deur draai ik me om. Ik kijk naar Kiro, die nog steeds op bed zit. Die nog steeds niet bewogen heeft. Met een blik in zijn ogen die ik niet thuis kan brengen. Glinstertjes schitteren in het late zonlicht. Maar geen glinstertjes van blijdschap om mij te zien. Een traan rolt langzaam naar beneden. Ik wil op hem afrennen, hem troosten. Maar ik weet dat het niet de oplossing zal zijn. Mijn tranen kan ik ook niet meer bedwingen. Snel draai ik me weer om en loop de trap af. Ook zo’n moment. En typisch tv moment. Dramatisch, te dramatisch. Waarvan ik dacht dat het nooit zou gebeuren. Piano a la Romeo gonst door mijn hoofd. Een prachtig maar zielig lied. Wat alles nog erger maakt. Ik pluk mijn jas van de kapstok en loop naar buiten. Yu veegt behulpzaam mijn uitgelopen make-up weg. Hij kijkt me bezorgt aan. Ik draai mijn hoofd weg. Geen zin om zijn blik te beantwoorden. Ik haal mijn fiets van het slot en stap op. Ik probeer te voorkomen dat Strify me volg, maar helaas haalt hij me in. De hele weg zeggen we niks. Bij mijn huis aangekomen volgt hij me naar binnen. Godzijdank zijn mijn ouders niet thuis. Die gaan dan natuurlijk ook alleen maar ellendige vragen stellen. Ik loop direct door naar boven. Ik kruip in een hoekje van mijn bed. Strify gaat naast me zitten en slaat troostend een arm om me heen. Mijn oog valt op de foto naast mijn bed. Ik en Kiro samen in de sneeuw. Trillend pak ik de foto van mijn kastje. Wat zagen we er toch gelukkig uit samen. Naar mijn weten waren we dat ook. Maar blijkbaar hij toch niet. Ik laat het lijstje uit mijn hand glijden, op het dekbed. Mijn zwaar geworden hoofd laat ik rusten op Strify’s schouder. Mijn oogleden worden al snel te zwaar om open te houden. Langzaam zak ik weg in een heel onrustige slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.