FanFic.nl

Fallen myself

39. nameless

’s Avonds roept mijn vader voor het eten. Mama heeft Tom al weer even gezien. Toch ben ik benieuwd hoe papa op hem gaat reageren. Met Tom achter me loop ik de kamer in. Mijn vader zit al aan de tafel. Zijn blik gaat direct naar achter mij. “Hoi Tom”� “hoi meneer”� “Dus je hebt toch de weg hierheen gevonden?”� Dat was waarschijnlijk weer een van zijn grappen, die alleen mijn vader grappig vindt. Zonder moeite te doen om te antwoorden gaat Tom aan tafel zitten. Ik ga eerst mijn mama helpen en ga dan naast Tom zitten. Abby en Maarten tegenover ons zitten. “Wat gezellig met zijn allen”� zegt mijn mama blij. “Hoelang blijf je Tom?”� Hij kijkt mij aan. Ik haal mijn schouders op. “Jouw beslissing”� “Een paar dagen misschien. Met oud en nieuw wil mama mij waarschijnlijk wel weer thuis hebben, aangezien ik gewoon vertrokken ben.”� “Kan ik anders niet mee met Tom terug?”� zenuwachtig wacht ik de reactie van mijn ouders af. “Waarom?”� “Dan zie ik Bill ook weer eens en dan kan ik ook zijn mama ontmoeten.”� “Oke, als jullie nu eens hier kerstmis vieren en in Duitsland oud en nieuw?”� Ik kijk Tom aan. “Is goed”� zegt die meteen.

Na het eten gaat Tom naar boven om zijn mama te bellen. Na het afwassen ga ik ook naar boven. Ik hoor dat Tom nog steeds aan het bellen is. “Ja geef Bill dan maar”� hoor ik hem zeggen. Ik leg mijn oor ook tegen de telefoon aan. “En hoe is het tussen jullie?”� “Goed”� is het enige wat Tom zegt. “Hoi Bill”� roep ik door de telefoon. “Heey Rebecca”� hoor ik nog zachtjes zeggen. Ik ga op mijn bed liggen met mijn i-pod in. Ze mogen zelf wel wat privacy hebben. Ik sluit mijn ogen en tik met mijn vinger zachtjes op het ritme mee. Ik voel dat er een oortje uit mijn oor wordt getrokken en dat hij naast me komt liggen. “Best goede muziek”� mompelt hij. “Tuurlijk het is mijn smaak.”� Lach ik sarcastisch. “Mag ik trouwens vragen wat er met je kamer is gebeurd. De vorige keer, zag ik iets vaker mezelf.”� “Je afbeelding liet me teveel aan jou denken, dus moesten die weg.”� “Dan kunnen we ze nu terughangen.”� Hij wil opstaan maar ik trek hem terug. “Dat gebeurd nog wel een keer.”� Ik draai me op mijn zij en leg mijn hoofd op zijn schouder. Hij slaat zijn arm om me heen. Ik sluit mijn ogen en geniet van zijn aanraking. Toen ik hem toen straks zag drong het tot me door, hoe had ik hem ooit kunnen laten gaan. Langzaam val ik in slaap. Ik wordt pas wakker als ik voel dat iemand aan mijn kleren trekt. Ik kreun zachtjes. “Sorry, het was niet mijn bedoeling je wakker te maken, maar je lag zo lief te slapen. Ik merk dat ik in alleen mijn shirt lig. Hij heeft mijn broek in zijn handen. Ik draai me om en graai mijn pyjama onder mijn kussen uit. Ik doe mijn shirtje uit en doe mijn pyjama aan. Tom komt even later naast me liggen. Het voelt een beetje onwennig. Toch nestel ik me in zijn armen en geef hem een kus. “Bedankt”� fluister ik. En ik val alweer in slaap.

Ik kom veel te laat op school. Mijn wekker vergeten was niet de beste methode. Iedereen kijkt me aan als ik binnen kom lopen. Ik schaam me kapot. Iets zegt me dat ik er beter uitzie dan gisteren. Ik zit half tevreden alle uren op school uit. Ik moet nog een hele week. De bel kondigt het laatste uur aan. Duits. Ik zucht en laat me daar ook op mijn plaats zakken. Romeo heeft zich laten overplaatsen naar mijn klas dus die zit nu naast Claire. Ja, blijven zitten is niet alles. “Wat is er eigenlijk allemaal gebeurd gisteren?”� “Tom is hier”� fluister ik zacht terug. Meer informatie hebben ze niet nodig. Onze mentrix begint eerst met het uitdelen van formulieren. Ieder van jullie krijgt een Duitse correspondent om zijn schrijfvaardigheid op te halen. “Mevrouw ik mail al met zo’n twee meiden en binnenkort vast ook weer met vier jongens. Is dat niet genoeg?”� “Voor jou gelden ook andere regels ja. Je zal alleen af en toe een email uit moeten printen.”� Ik knik. Terwijl de lerares verdere uitleg geeft ben ik in mijn schrift aan het tekenen. Er staan voornamelijk hartjes omheen. Ik schrik op als de bel gaat. Langzaam begin ik met opruimen. De rest van de klas begint al naar buiten te gaan. Ik hoor de eerste kreten bijna niet. “Het is hem.”� “Wat doet hij hier nou.”� “Dat is Tom Kaulitz”� Plotseling krijg ik een lach op mijn gezicht. De rest van mijn spullen zitten wel heel snel in mijn tas. “Rebecca blijf je nog even.”� “Wacht even”� zucht ik. Ik loop de gang op en trek Tom vervolgens het lokaal in. “Jou krijg ik zo nog wel,”� mompel ik. Hij haalt zijn schouders op. “Je ziet er vandaag al een stuk gelukkiger uit, maar ik wou nog steeds weten of je misschien ergens hulp bij nodig hebt.”� “Nee, ik denk dat ik er wel uitkom.”� “Ik wil alleen maar dat je weet dat ik er voor je ben. En wie is dit eigenlijk ik heb hem nooit gezien.”� “ja, Hij hoort hier ook niet thuis, maar waarschijnlijk komt hij mij gewoon ophalen. Dus kunnen wij gaan, als dat al gaat lukken.”� De vrouw knikt en loop het lokaal uit. Tom blijft staan kijken naar de grammatica op het bord. “Tom, komsst du mit oder bleibst du hier?”� Tom volgt me braaf naar mijn kluisje. Romeo staat ernaast te wachten. “Leuk je weer te zien Tom.”� Tom kikt. Ik haal de juiste boeken uit mijn kluisje en gooi de boeken die ik niet meer nodig heb terug. “Hoe ben je hier eigenlijk gekomen?”� “Je mama heeft me afgezet.”� “Ehm, redelijk.”� Ik wissel een blik met Romeo. “Nee ik moet naar een verjaardag, maar succes.”� Ik kijk hem grimmig aan. Met zijn tweeën op een fiets is niet mijn specialiteit. Helemaal niet als ik degene ben die moet fietsen. “Laten we maar beginnen aan onze tocht naar huis”� mompel ik. “Waarom ben je nu zo neergeslagen?”� “Omdat we nu heel dat eind met zijn tweeën op één fiets moeten. En geen van ons beide kan fatsoenlijk met iemand achterop fietsen.”� “Oh”� komt er heel droog uit zijn mond. Ik stop het sleuteltje in mijn fiets en loop het schoolplein af. “Gaat u zitten”� zeg ik. “Zeker, misschien moeten we anders lopen.”� “Tom, je loopt er vrij lang op. En als we het niet proberen weten we nooit of het lukt.”� “Dat is waar. Tom gaat zitten en ik geef hem mijn schooltas die hij omdoet. Ik weet op mijn fiets te gaan zitten en rijd aan. Hij is zo best zwaar, maar als ik eenmaal vaart heb gaat het makkelijker. Ik besluit dat ik beter om kan rijden en vaart kan houden, dan door de binnenstad en iedere keer moet stoppen. Ik voel Tom zijn armen om mijn middel heen slaan. Zijn wang voel ik tegen mijn rug. Ik begin moe te worden als we bijna thuis zijn. Als ik mijn straat in rij begin ik af te remmen. Net voor mijn deur spring maar van de fiets af om niet tegen de deur te botsen. “Hoe was u reis?”� “Goed hoor, al je moet wel iets doen aan de hardheid van bijrijders stoel. Een kussen is de volgende keer wel nodig.”� Ik geef hem een duw en zet mijn fiets in de tuin. “Dat hebben we ook weer gehad. Als je me morgen op komt halen, regel dan een auto of een eigen fiets. Dan hoef ik niet meer om te fietsen.”� “Omfietsen?”� “Nou, de stad is te druk om doorheen te fietsen, dus moest ik in de buitenwijken blijven en dat is om.”� “Sorry”� “Is niet jouw schuld”� Ik pak wat te drinken en zoek naar een zak chips. Die neem ik mee naar boven. Als ik mijn kamer inloop kijk ik verbaasd rond. Op mijn vanochtend kale muren hangen nu weer allemaal posters. “Ik vind je muren zo mooier, dus besloot ik de posters maar weer terug te hangen. Abby wist welke posters je de mooiste vind en toen heb ik die opgehangen.”� Ik loop naar hem toe en geef hem een zoen. “Dank je, dat scheelt behoorlijk wat tijd. Normaal zou ik over mijn kamer behangen een hele dag doen. Nu heb ik geen dilemma posters kiezen.”� Zijn lippen gaan weer op de mijne. Hij kijkt me zielig aan, als ik wegdraai uit zijn greep. “Nee, eerst huiswerk”� Ik gooi mijn tas op mijn bed. De boeken schuiven er meteen uit. Zuchtend pak ik mijn wiskunde. Het enige vak voor morgen dat ik nog moet doen. Tom komt achter me zitten en kijkt mee. Ik zie hem vanuit mijn ooghoek een moeilijk gezicht trekken. “Hier snap ik niet veel van.”� “Ik ook niet, toch moet ik het maken,”� zucht ik. Tom kijkt weer in mijn boek. Zijn knieën zitten vlak achter mij. Zijn ene hand voel ik langs de rand van mijn shirt afgaan. Ik ben meer op hem aan het letten dan dat ik met wiskunde bezig ben. “Dit werkt zo niet Tom.”� Hij kijkt me onschuldig aan. “Ja, je leidt me af.”� Ik geef hem mijn laptop. “Ga maar iets nuttigs doen.”� Hij komt nu langs me zitten en ik probeer me weer te concentreren op mijn wiskunde. Na een half uur is het eindelijk af. Tom zit naast me te lachen. Ik kijk hem aan en zie zijn mobiel alles opnemen. “Weet je hoe interessant jij kijkt als je je concentreert.”� Hij laat de beelden op mijn laptop zien. Ik begin te lachen om de uitdrukkingen op mijn gezicht. “Niet aardig”� probeer ik nog streng te klinken. “Wat is er niet aardig?”� De uitdrukking op zijn gezicht maakt het er niet beter op. “Je mag niet zomaar mensen filmen. Zelfs niet als ze er uiteindelijk zelf om lachen.”� Ik ben ondertussen omgevallen en lig nu volledig tussen mijn boeken. Die ik met een snelle beweging van het bed af gooi. Tom komt over me heen hangen. Hij drukt zachtjes een kusje op mijn voorhoofd. “Ben ik nou lief”� Ik schud mijn hoofd. Dan voel ik zijn lippen op mijn neus. “En nu.”� Ik schud nog steeds mijn hoofd. Dan geeft hij kusjes op mijn ogen en op mijn wangen. Iedere keer vraagt hij of hij lief is en iedere keer zeg ik nee. Dan trekt hij een ongelukkig gezicht. “Je vind me niet lief”� zegt hij half snikkend. Ik schud mijn hoofd nog een keer. “Waarom niet?”� “Omdat je niet gewoon lief bent. Je bent het allerliefste, allergeweldigste vriendje dat ik me kan wensen.”� Zijn gezicht straalt gelijk. Ik voel zijn ego bijna omhoog schieten. Dat was daar niet slim voor. Zijn lippen komen zachtjes tegen de mijne. Nog voordat hij iets kan doen, lik ik met mijn tong over zijn lippen. Dan gedraag ik me of ik niks deed. “Jij bent gemeen.”� Ik grijns. “Weet ik toch”� Ik rol hem van me af en trek de chipszak open. Ik hou plagerig een chipje in mijn hand. Het bewegend voor zijn mond. Dan pakt zelf chips uit de zak en propt die in mijn mond. Ik moet bijna hoesten omdat het in mijn luchtpijp komt. Hij lacht onschuldig en pakt de rest van de zak af.

Reacties: