FanFic.nl

When everything is made to be broken {de Hongerspelen}

1.4

Zonia
Ik was klein voor mijn leeftijd. En aangezien degene die voor me stond lang voor haar leeftijd was, moest ik springen om iets te zien. Ik zag niets, maar hoorde wel hoe een opgewekte vrouwenstem de mentors aankondigde. Ik sprong, en zag nog net hoe de man het podium opkwam.
'Camyl!'werd er geroepen.
De glimp die ik van die man opving, was genoeg voor mijn hele leven.
Hij was halfnaakt; alleen een broek had hij aan. Geen shirt, geen schoenen. Zelfs geen haar. Wat hij wel had, waren tientallen gekrulde, blauwe, tatoeages* over zijn hele gezicht en borstkas, een bruine huid, puntige oren en gouden oorringen. Wat een Creep Hoe hij de spelen gewonnen had? Heel simpel; standaard. Moorden, pijlen, bijlen,speren en dolken ontwijkend. Gewoon, heel simpel. 3 bondgenoten, allemaal tegelijk in hun slaap vermoord. simpel en effectief. Ik walgde er van. Maar hij had wel tactiek.
Het meisje heette Thalitah, hoorde ik. Zien deed ik niet. Ik wist wel dat zij had gewonnen door een bondgenootschap met 1 te sluiten. Deze was zo stom om haar te verraden. Thalitah hield daar neit zo van, en doodde hem in een zwaar gevecht, waar ook de tribuut uit 12 werd gedood.
Elk geval, de opgewektevrouwenstem trok een papiertje.
'Zonia Lobbes.'
'Wí¡í¡í¡í¡í¡í¡í¡í¡í¡í¡í¡t???'gilde mijn moeders stem. 'NEEE,NIET MIJN DOCHTER, ALSTUBLIEFT!' Helemaal hystirisch. Tja, da's mijn mam...
'Regels zijn regels mevrouw, het spijt me.' Zo te horen was mijn moeder niet van plan om weg te gaan.
'Wachters?'
'Nee, alstublieft!' KNAL.
'NEEEEE,'nu was het mijn beurt om te gillen. Ik stormde naar voren.
'Ah, daar is onze tribuut. dat werd tijd.'
Ik draaide me naar de camera's.
'Ik zal me wreken, dat weet ik zeker. In de Arena, maar ook daarbuiten. Mijn 3 jarige broertje staat er nu alleen voor. Snow, je zal er voor boeten.' Ik keek weer naar het publiek. 'Ik wil geen vrijwilliger, ik wil de arena in.'

Er was in elk geval 1 ding zeker; ik kreeg Camyl nog heel vaak te zien....

Davyn
Er was een meisje, Zonia getrokken. Ik kende haar niet. Bang keek ik naar het optreden van de vrouw, haar meoder dus. En ik luisterde vol ontzag naar Zonia's woorden na de vrouws dood. Die afschuwlijk was, net als Camyl. wat een aap zeg.
Thalitah was tenminste mooi. Maar volgens mij wereldvreemd. Ze keek alsof we allemaal zombies uit 13 waren. Die waren allemaal dood namelijk.
'Eh...'zei de vrouw die de kaartjes trok. 'De jongen, ja.' Ik hoorde hoe de jongen naast me een schietgebetje prevelde. Ik haalde diep adem. Dit was best spannend.
Ik keek naar mijn vader, die er alles voor over had om mí­j of Kris, mijn 17 jarige zus (Eigenlijk heette ze Kriselda, maar ze haatte die naam), de arena in te krijgen.
En daar was mijn moeder. Mijn doorgedraaide moeder. Ze had een zenuwinzinking gehad, toen mijn kleinste broertje overleed tijdens een trainingssessie met gewichten.
Elk geval, de vrouw trok een kaartje.
'Davyn Luienhof,'werd er geroepen. MIjn vader blij, mijn zus blij (Zij hoefde niet), want dat was ik. Met een gezicht alsof het 7 dagen ging stormen, liep ik het podium op. Het publiek zuchtte teleurgesteld, want ik was 12 jaar.

Overlevingskansen; zéro.
Doodkansen: 10 op een schaal van 10. Dood dus.
'Gefeliciteerd,'jubelde de vrouw, terwijl ze haar teleurgesteldheid* probeerde te verbergen. Ik keek omhoog naar mijn mentor, Camyl, de engerd. Dus met die gast moet ik de hele tijd opschieten, dacht ik. Jippie.
*is dat een woord?

Reacties: