FanFic.nl

When everything is made to be broken {de Hongerspelen}

1.5

Megan
Ik voelde dat ik helemaal slap werd. Dit was niet goed. Op de een of andere manier, vond ik de boete altijd het vreselijkste van allemaal; bij de Spelen zelf, kon ik met uitgestreken gezicht zitten kijken. Nooit zo zenuwachtig als nu. Ik krabte op mijn wang, die weer eens verbrand was. Het jeukte.
Er verscheen een man met een kap over zijn hoofd. Hiephiephoera. Daar was Heavy Archie weer. Eigenlijk heette hij Arichibald, maar hij werd altijd HEavy Archie genoemd, omdat hij voor niets bang was, alleen dat mensen zijn gezicht zagen. Sommige mensen zeiden dat ze hem gezien hadden; maar bij de ene had hij een witte huid, bij de andere geen, en weer bij een andere een hele donkere. Maar hij had bij alle verhalen droevige ogen.
Elk geval, hij kondigde met een monotone* stem de mentorren aan:

Voor de meisjes Jeanne, een meisje dat haar tong kwijt was geraakt tijdens de spelen, doordat ze een bes had gegeten, die later een snijwesp bleek te zijn; Snijwespen zijn mutilanten van het Capitool; wespen gekruisd met snuitkevers.
Elk geval, Jeanne had gewonnen door die Snijwesp. Ze had 'm gevangen in een glazen potje dat ze bij de Hoorn Des Overvloeds te pakken had gekregen. Ze had ze losgelaten op haar 5 tegenstanders; allemaal beroeps. De wesp had ze aan stukken gesneden.
En Jeanne won.

De mannelijke mentor was... Een zacht gekookt eitje als je het mij vroeg; hij was pas 14. Op zijn 12e had hij de spelen gewonnen, maar ook alleen maar omdat hij zo klein was dat ze 'm over 't hoofd zagen. Ze hadden mekaar allemaal al afgemaakt, toen ze besefte dat Frederik, zo heette hij, er ook nog was. Maar toen waren ze al dood.

Elk geval, mr. Mysterieus stak zijn hand in de glazen meisjestributenschaal.
'Megan Rosshof.' Degene die getrokken was kreeg geen kans om het te bes.. Wacht. Ik was getrokken. Ik hapte naar adem, en hoorde nog net de andere jongens naam.
'James Halliwel,' toen viel ik flauw.

James
Ik stond op het podium, maar de meisjestribuut kwam niet opdagen.
'Zal ik haar even gaan halen?'bood Frederik aan. Hij was net zo oud als mij, 14 dus. Dus mijn mentor was ook 14. Handig, echt. Heel handig... Ik hoopte maar dat we geen vrienden zouden worden.. Dat zag ik echt neit zitten... Dat vond ik zielig voor hem; Dat ik zou verliezen, wist ik zeker. Ik kon nog geen kip slachten..laat staan mensen.
Nouja, Frederik kwam aanlopen, met nog 3 andere meisjes van 18,17 jaar. Met z'n 4e hadden ze de meisjestribuut, Megan, in hun armen.
De Altijd Zweigende, Jeanne, gooide koud water in haar gezicht. Proestend kwam Megan weer bij bewustzijn.
'Ik ben tribuut hé?'was het eerste wat ze zei. Jeanne knikte, en ik zei: 'Ja.' Frederik keek haar alleen maar aan.

Reacties: