FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Terug naar de realiteit

Het schelle geluid van mijn wekker trekt me terug de realiteit in. Ik dwing mezelf om op te staan, anders kom ik straks te laat bij de studio. Ik slenter naar de keuken, vergeet dat er een deur in mijn kamer zit en loop er tegen aan. Ik liep langzaam, dus veel pijn doet het niet. Nog even duf als een paar tellen geleden duw ik de deurkrik omlaag en loop de gang in. Automatisch word ik door mijn benen naar de keuken gevoerd. Bill zit aan tafel zijn ontbijt te eten. Tegenover hem staat nog een ontbijt klaar, voor mij. Ik blijf me afvragen hoe Bill het volhoudt. We werken het grootste gedeelte van de dag. Ook wanneer ik thuis ben moet ik mezelf nieuwe dingen aanleren op mijn gitaar, of nieuwe ritmes bedenken. Ik weet dat Bill minstens net zoveel werkt als ik, maar aan hem merk je niet dat hij lijdt onder zijn slaaptekort. Als hij er al last van heeft, misschien kan hij er wel gewoon tegen. Hij krijgt het altijd voor elkaar om eerder op te staan dan ik, ontbijt te maken en zijn teksten te leren. Plotseling voel ik me schuldig, omdat ik me realiseer dat ik helemaal niets terug doe. Ik wil mijn mond open trekken om me te verontschuldigen, maar Bill is me voor: ‘Wat heb jij gedaan?’ Vraagt hij. De onderklank in zijn stem is bijna angstig. Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
‘Geslapen.’ Zeg ik. Het klinkt meer als een vraag dan als een antwoord.
‘Normaal zie je er niet zo uit als je geslapen hebt.’
‘Wat bedoel je?’ Vraag ik nieuwsgierig.
‘Heb je nog niet naar jezelf gekeken? Ik zou even voor de spiegel gaan staan als ik jou was.’ Ik volg Bills raad op en loop de gang weer op, naar de spiegel. Bill heeft gelijk: Ik zie er verschrikkelijk uit. Mijn wangen en ogen zijn rood en nat, ik moet gehuild hebben in mijn slaap. Op mijn voorhoofd zit een beginnende blauwe plek, de klap van de deur is harder geweest dan ik dacht. Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht, zonder eigenlijk te weten waarom. De huid wordt er alleen maar roder van. Ik wrijf nog eens goed in mijn ogen. De herinneringen van mijn dromen komen terug. Wanneer ik weer op kijk, zie ik dat Bill naast me is komen staan. Ik heb hem helemaal niet horen aankomen.
‘Zie je?’ Vraagt hij, alsof er twijfel over mogelijk is. Ik knik.
‘Wat is er gebeurd, Tom?’ Vraagt hij bezorgt. Hij is het waarschijnlijk niet gewend dat ik huil. Ik doe het steeds vaker de laatste tijd, maar ik probeer het zo goed mogelijk voor hem te verbergen.
‘Niets ernstigs.’ Antwoord ik hem.
‘Je huilt niet, als er niets ernstigs aan de hand is.’
‘Als ik slaap heb ik geen controle over mijn eigen lichaam.’ Bill kijkt me verslagen aan. Hij slentert terug naar de keuken. Ik denk terug aan de kast uit mijn droom, aan hoe verslagen ik me voelde, omdat ik niet wist wat erin zat. Naar aanleiding daarvan besluit ik Bill maar gewoon te vertellen wat ik vannacht gedroomd heb. En de nachten ervoor. Dit was namelijk niet de eerste nacht dat ik rare dromen heb gehad. Ik volg mijn broertje terug naar de keuken, maar hij kijkt niet op. Hij zit aan tafel, heeft zijn hoofd in zijn handen gelegd en steunt met zijn ellebogen op het tafelblad. Zijn ogen staren leeg voor zich uit. Ik weet zeker dat hij merkt dat ik binnenkom. Ik neem plaats naast hem, maar hij reageert nog niet.
‘Ik heb gedroomd.’ Besluit ik te beginnen. Nu draait mijn broertje zijn hoofd mijn richting uit, kijkt me aan. Zijn verdrietige ogen vertellen me dat ik verder moet gaan.
‘Over ons.’ Zijn gezichtsuitdrukking verandert, maar ik kan niet ontdekken wat er verandert.
‘En dat maakt je aan het huilen?’ Ik heb hem gekwetst.
‘Nee. Het gaat meer om de inhoud van de dromen.’
‘Hoelang droom je al?’
‘Lang. Ik weet het niet precies.’
‘Ik wist dat er iets met je aan de hand was. Is dit het?’ Ik knik. Het zit me inderdaad al een poosje dwars.
‘Waarom heb je me niets verteld?’ Vraagt Bill.
‘Ik heb een paar rare dromen, dat is geen wereldnieuws, toch?’ Wat me dan weer doet denken aan het meisje wat zei dat we veel in het nieuws waren geweest. Mijn broertje knikt.
‘Wat droom je dan, over ons?’ Zijn ogen en zijn stem schreeuwen het uit van angst, al probeert hij het te onderdrukken. Het gaat over ons.
‘Het zijn maar dromen, Bill.’ Probeer ik hem gerust te stellen. Of misschien probeer ik mezelf wel gerust te stellen.
‘Over ons.’ Vervolgt Bill.
‘Over van alles, maar altijd over ons tweeën. Over ons einde, ons begin. Het begin van ons einde. Onze toekomst, ons verleden en de toekomst van ons verleden. Over alles, eigenlijk.’
‘Je hebt voorspellende dromen?’
‘Hoe moet ik dat weten? Ik hoop het niet, want de meeste dromen zijn niet erg fijn.’ Bill knikt weer.
‘Wat gebeurt er dan zoal met ons?’ Vraagt hij me.
‘We verliezen de controle over onze band, dat meerdere malen. Er is iets vreselijks gebeurd rond ons vijfentwintigste, zo erg dat ik alle herinneringen verdrongen heb. Jij hebt ze nog, maar je wilt ze niet vertellen. We hebben zelfs Georg, Gustav en pap uit ons leven verbannen. Ik heb ook gedroomd dat we vervloekt werden bij onze geboorte, en dat Tokio Hotel ons einde is. Dat Tokio Hotel ermee stopt, zonder dat ik daar zelf een woord over te zeggen heb gehad.’ Het duurt even voor Bill woorden heeft gevonden om mee te antwoorden.
‘Het klinkt heel angstaanjagend, Tom. Laten we blij zijn dat het dromen zijn.’ Ergens hoop ik dat hij gelijk heeft. Maar zijn woorden van eerder vandaag blijven door mijn hoofd spoken: ‘Je huilt niet, als er niets ernstigs aan de hand is.’ Een droom is niet ernstig, het is een illusie. Niets om over te huilen. Ik hoop dat mijn emotionele grens lager is gaan liggen. Dat Bill ongelijk heeft, en ik wel huil om niets. Ik voel me liever zwak, dan dat mijn dromen werkelijkheid worden.

Reacties: