FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 8 - 24 December: Kerstavond

Tom neuriede een vrolijk melodietje terwijl hij de laatste kerstballen in de boom hing. Hij had nog nooit eerder een kerstboom in zijn eigen huis gezet. Waarom zou hij ook?
Maar je kon zeggen dat zijn leven sinds dit jaar…nogal drastisch veranderd was.

De G’s zaten in de zetel te rotzooien met een paar meter verstrikt geraakte lampjes.
-“Ik zweer het je, Andi, geen enkele gek begint zo laat met het opstellen van zijn kerstboom!”�
Georg deed alsof hij zich in de situatie ergerde, maar kreeg de glimlacht niet van zijn gezicht. ‘Andreas’ was veranderd.
Voor het eerst in lange tijd leek hij…gelukkig.

Toch wist alleen Tom zelf waaróm.

Een sleutel draaide om in het slot van de voordeur, en een jongen die hij maar al te goed kende schoot als een zwarte flits door de woonkamer. -“Andiiii!”�
Bill sprong behendig over de slordige stapel tijdschriften op de vloer, ontweek de tafel, de zetel, en elk ander meubel op zijn pad.
Tom had zijn armen al open en viel bijna achterover toen zijn broertje rond zijn nek vloog.

-“Hallo, zonneschijn.”� Schudde hij zijn hoofd. “Hoor jij ’s avonds niet onder te gaan?”� Hij probeerde er niet bij stil te staan hoe melig dat moest klinken, zéker in de oren van de G’s.
Bill drukte op het knopje van zijn sprekende horloge en luisterde naar het uur.
-“Kwart na vijf. In principe mag ik nog schijnen.”�
De twee jongens op de zetel grinnikten. Buiten was het rasecht hondenweer. De hemel was donkergrijs, de regen viel al de hele dag, en de wind was kil als nooit te voren. Tot zo ver zonneschijn.

Sinds Bill zijn eigen sleutel had, viel hij regelmatig binnen. Ondertussen kende hij het hele appartement vanbuiten. De G’s werden vaak op de vingers getikt als ze iets wilden verplaatsen. Logisch, na die keer dat Gustav één van de keukenstoelen had verschoven, met alle gevolgen vandien (het duurde zeker een kwartier eer Bills neus gestopt was met bloeden).

Ondanks alles hadden Toms twee vrienden niet veel nodig om aan Bill gewend, of zelfs gehecht te raken. Nu Bill zijn depressieve roes helemaal gepasseerd was, was hij weer zijn eigen, oude zelf: Een jongen gezegend met de meest aanstekelijke lach ter wereld, en meer energie dan een kernreactor.

-“Ja! Het is me gelukt!”� Riep Gustav triomfantelijk nadat hij de laatste knoop uit het snoer had gehaald. Hij lachte toen Bill nieuwsgierig kwam voelen wat hij in zijn handen had.
-“Oh, dus dí¡t waren jullie aan het doen. Vreemd geluid, maar ik snap het nu.”�
Nog zoiets dat de G’s telkens weer verbaasde: Het feit dat Bill duizenden dingen kon onderscheiden, enkel en alleen door het geluid dat ze voortbrachten. Het was bijvoorbeeld al geen verrassing meer dat Bill precies op de juiste persoon kon afstormen, zoals daarnet. Maar het bleef fascinerend.

Terwijl Georg een poging deed om de lampjes fatsoendelijk in de boom te krijgen, liep Tom naar de keuken. Ook die was een serieuze metamorfose ondergaan. Vooral de ijskast dan.
-“Oké, ik heb cola, water, bier, fruitsap, Apfelschöle, én champagne. Voor de gelegenheid.”�
Toms hoofd zat half verscholen in de ijskast. “Wat willen jullie?”�
Bill gniffelde. -“Voor mij de zure melk, alsjeblief.”�
-“Het spijt me, de zure melk is op.”�
Hij trok de fles champagne dan maar tevoorschijn. Dit jaar was hij goed op drank voorzien. En aangezien Bill zo vaak langskwam, zaten zijn kasten altijd goed vol.

Zijn broertje had erop gestaan om Kerstmis met hem door te brengen, en op één of andere manier had hij het ook voor elkaar gekregen om de G’s bij het feest te betrekken.
“Zie je wel dat ik feestjes kan geven? Ik ben op alles voorbereid.”�
-“Natuurlijk. En wat eten we dan?”�
Tom kruiste vastberaden zijn armen. -“Diepvriespizza.”�
De drie andere jongens schaterden het uit.

-“Eureka!”� Gustav had de stekker van het snoer in het stopcontact gestoken, waardoor alle lampjes (op een paar na) nu schitterden tussen de rest van de versiering.
Er werd in de handen geklapt en gefloten. Tom zette de fles op de salontafel en tilde Bill een stukje op, zodat die de piek boven in de boom kon plaatsten.
De boom was Bills idee. Ook al kon hij hem niet zien. Hij was ervan overtuigd dat Tom een échte Kerstmis nodig had. En tot Toms grote verrassing was het Jutta die Bills ouders had omgepraat om hem te laten gaan.

Het was Georg die de kurk van de fles liet springen.
Tom zette Bill op de grond en ging op zoek naar de pizza.

-“Gaan jullie ook naar het park, morgen?”� Vroeg Gustav plotseling.
-“Waarom zouden we?”� Vroeg Tom afwezig, zijn volle aandacht ging naar het experimenteren met de knopjes van de oven.
-“De kerst-picknick. Mijn ouders sleuren me elk jaar mee.”�
-“Ik ga zéker, ik ga elk jaar.”� Grijnsde Georg, een blik die zo goed als schreeuwde dat hij een onderliggende reden had. “Ik heb daar nog wat zaken af te handelen.”�
Gustav draaide met zijn ogen. -“Hij bedoelt die blondine die warme chocolademelk uitdeelt aan de kinderen.”�
-“Jep! En dit jaar wil ze wél met me uit! Ik voel het.”�
-“Wel, succes daarmee.”� Zuchtte Bill. “Ik kan niet gaan. Mijn ouders zijn allergisch aan kou en Jutta is de hele dag bezig met het feestmaal.”�
-“Dan kom je toch alleen?”�

-“Ik ben nog steeds blind, weet je nog? Ik geraak tot in het park, maar ik heb die picknick nog nooit meegemaakt, dus ik weet niet wat te verwachten. Ik zou overal tegenop lopen zonder mijn stok…en ik hí¡í¡t mijn stok. Zonder begeleiding kom ik er niet.”�
-“Wel…”� Probeerde Gustav. “Ik kan altijd vragen of je met ons mee mag.”�
-“Nee, dat kan ik echt niet maken. Je familie zou het niet op prijs stellen, denk ik.”�
Georg wilde zijn monden open doen. “Nee, jij hoeft me ook niet te brengen. Ga maar achter je meisje aan.”�
Bill nam een slokje van zijn glas om zijn teleurstelling te verbergen. Hij kon toch niet van hen vragen om hun namiddag op te offeren?
-“Ik breng je wel.”�
Zei Tom, een vreugdesprongetje makend, omdat hij eindelijk de oven aan had gekregen.
“Normaal gezien ga ik nooit, maar ik maak wel een uitzondering. Anders zit ik toch de hele dag thuis te niksen.”�

Bill straalde en klapte enthousiast in zijn handen.
-“Danke! Deze Kerstmis wordt beter en beter!”�
-“Pas maar op.”� Waarschuwde Georg. “Met Andi weet je nooit. Het kan alsnog uitdraaien op een ramp. De pizza kan nog ontploffen bijvoorbeeld.”�
-“Commentaar op mijn feestjes hobbit?”� Vroeg Tom, gespeeld beledigd.
-“Feestjé. En je hebt trouwens alleen het licht binnen in de oven opstaan.”�

Dat had hij beter niet gezegd. In een speelse opwelling viel Tom hem aan. Georgs champagne kwam op Bills gloednieuwe jeans terecht, en de zwartharige jongen sprong geschrokken achteruit, vlak tegen Gustav. Die viel hopeloos achterover en de inhoud van zijn glas…kwam in aanraking met het stopcontact waar het snoer was aangesloten.

De vier jongens keken (behalve Bill dan) verstomd toe hoe de vonken naar omhoog sprongen voor een aantal seconden. Kort daarna viel de elektriciteit uit en bevonden ze zich in het pikdonker.
Even bleef het stil.
Bill sloeg zijn handen voor zijn mond, begrijpend wat er net gebeurd was.
Gustav gniffelde, en niet veel later waren ze alle vier overgegaan in bulderend gelach.

-“Dus…Wie wil er chinees?”�

*********************

De ochtendlucht was koud en mistig. Elk miezerig stukje materie was lichtjes aangevroren en de grond was bedekt met een relatief dikke laag sneeuw. Net genoeg zodat elke stap een irritant krakend geluid voortbracht.
Tom had zijn handen diep in zijn zakken en zijn hoofd voor de helft verscholen in de kraag van zijn jas. De lucht die hij langs zijn neus uitademde veranderde onmiddellijk in vage, witte wolkjes.
Hij had nooit begrepen wat er zo geweldig was aan een witte Kerst.
De sneeuw maakte het alleen maar kouder, natter, en hoogst onaangenaam om al zo vroeg op pad te zijn.

Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Bill. Die huppelde vrolijk over de stoep. Schijnbaar ongevoelig aan de kou, of de gladde oppervlakken.
Zijn handen zaten verpakt in vingerloze handschoenen, en zijn zwarte muts bedekte het grootste deel van zijn voorhoofd. Hij droeg een bril met spiegelende glazen, zeer sterk gelijkend op die van een skibril. Dus deze keer vloekte het item niet zo zeer met de weersomstandigheden.
Al betwijfelde Tom of de heuveltjes in Nachtherz hoog genoeg waren om te latten boven te halen.
Hij deed zijn best om een geeuw te onderdrukken, maar mislukte daar onnoemelijk in.
Bill grijnsde. -“Moe?”�
Tom knikte en rekte zich uit, om daarna zijn handen weer snel in zijn zakken te steken.
-“Ach, het valt wel mee. Ik wou alleen dat ik vijf procent van jouw energie had..”�

Dat had hij misschien beter niet gezegd. In een fractie van een seconde had Bill bij hem ingehaakt en sleurde hij Tom mee over het voetpad.
-“Goed, dan deel ik wel.”�
Bill kende de straten rond zijn (en Toms) huis ondertussen al goed genoeg om nergens meer tegenop te botsten. Geen enkele vuilbak zou hem nog onderuit halen.

-“Bill! Rustig!”� De toename in tempo deed Toms conditie geen goed.
Nu moest hij ook nog eens opletten dat hij niet uitschoof over de verraderlijke ijsvlekken.
“Straks vallen we! Stop nu!”�

Bill stopte, maar niet omdat het hem gevraagd werd.
-“Luister! Hoor je dat?”�
Tom hoorde niets. -“Wat?”�
-“De Jingle Bell Rock.”�
Tom sloot zijn ogen, maar kon het geluid niet onderscheiden tot aan het einde van de straat waren.
Het park was nu niet zo ver meer, en er weerklonk inderdaad een up-tempo versie van het bewuste kerstliedje.
Bill was al een tijdje mee aan het zingen.

Al wat Tom deed, was klagen over de kou. Zijn stem gedempt door de kraag van zijn jas.
Maar - natuurlijk - had Bill hem gehoord. -“Het is niet zo koud als jouw humeur, Andi.”�
Hij aarzelde. “Je..vindt het toch niet erg om mee te gaan, he?”�
Tom keek gealarmeerd op. -“Huh? Nee. Natuurlijk niet.”�
Bill glimlachte bij het horen van de oprechtheid in Toms stem.
-“Oh. In dat geval is het niets dat wat warme chocolademelk niet kan oplossen.”�

Toen ze bij de ingang van het park kwamen, was Tom blij dat hij Bill al bij de arm had.
Het was er druk, volgestouwd met tafels, stoelen en marktkraampjes. Deze plek was voor zijn broer - indien alleen - een ramp die wachtte om te gebeuren. Dit was niét meer het park dat Bill op zijn duimpje kende.

In de verte zag Tom Gustav, aan een volle tafel, samen met zijn familie. De blonde jongen zwaaide enthousiast toen hij de tweeling opmerkte.
-“Naar wie zwaai je?”� Vroeg Bill nieuwsgierig.
-“Gustav. Wil je ‘hallo’ gaan zeggen?”�
Zijn broertje knikte gretig. Hij abnormaal enthousiast over vandaag.

Gustav begroette hen met een brede glimlach. -“Hey. Vrolijk Kerstfeest!”�
-“En of!”� Bill was duidelijk in zijn element.
-“Jij bent ook in een goed humeur...”� Schudde Gustav zijn hoofd.
-“Het is Kerstmis!”� -“Natuurlijk.”�
Hij keek hoe Bill ter plaatste op en neer sprong. “Serieus, slik jij pillen?”�
Tom lachte. -“Nee. Springbonen misschien.”�
Hij ontweek een stom van zijn broer. “Heb jij Georg trouwens al gezien?”�
Gustav knikte. -“Wat dacht je dan? ‘Vanessa’, want jí¡ hij kent haar naam al, heeft hem al vijf keer afgewezen, maar hij geeft het nog steeds niet op.”�
-“Typisch.”�
-“Tja, ik zou zweren dat ik haar zag lachen. En dan niet íºitlachen, maar..op de goede manier. Wie weet lukt het hem dit jaar wel?”�
-“We zullen zien.”�

Tom lachte vriendelijk naar Gustavs zus. Hij vond haar best aardig. Ze was het enige meisje in het dorp dat géén crush op hem had. Ook Gustavs moeder lachte hem vriendelijk toe. Maar hij wist niet zeker of zij in de ‘geen crush’-catogorie zat…

“Wij gaan alvast even rondkijken.”� Richtte hij zich weer tot zijn blonde vriend. “Hier valt vast wel iets te vinden dat kan dienen als ontbijt. Zie je later, Gusti.”�
Gustav zwaaide hen uit, en de tweeling ging weer verder.
Hun voeten werden met de minuut kouder. Het gras dat doorheen het hele park groeide , was volledig verborgen door de sneeuw. Dit was als hun eigen kleine versie van de noodpool. Ze moesten regelmatig de witte stof die uit de bomen viel ontwijken. En hier en daar een verdwaalde sneeuwbal van de kinderen verderop. De fotograaf van dienst sprong voor hen uit en schreeuwde nog snel ‘lachen!’ voor een flits hen verblindde. Nu ja, Tom dan. Bill had er niet veel van gemerkt. Hij kreeg alleen de slappe lach toen Tom begon te klagen over het zien van vlekjes. Niets kon zijn humeur nog verpesten.
Tom wist niet zeker of hij zijn broertje ooit al zo gelukkig had gezien…

“Heb je honger?”� -“Niet echt.”� Bill schudde gniffelend zijn hoofd. “Het is vakantie. Normaal gezien valt mijn ontbijt ’s middags. Het is al even geleden dat ik nog eens zo vroeg ben opgestaan.”� -“Bij mij al van hetzelfde. Maar wat wil je nu gaan doen dan? Alvast een tafel zoeken?”� -“Laten we gaan wandelen! Ik wil naar de kerstmarkt!”� Tom lachte. -“Ik dacht dat je voor de picknick kwam?”� -“Ik zei toch dat ik geen honger had…please?”�
-“Mij best, een discussie met jou win ik toch niet.”�

Tom had geen idee wat Bill aan die kraampjes zou hebben, hij kon ze immer niet zien. Toch vreesde hij dat Bills mondhoeken zouden scheuren als die nóg een beetje breder zou gaan glimlachen. Hij kon nog veel leren van zijn broer. Bill vond zijn geluk in zo’n simpele dingen.

-“Hey, ik ken die stem!”� Trok hij plots aan Toms arm. “Ze komt van…daar.”� Bill wees recht naar het kleine marktkraampje van Gerald. “Da’s die bakker waar we al zo vaak zijn geweest, niet dan?”� Tom greep Bill bij zijn pols, en trok hem met zich mee. -“Jij lust toch graag koekjes, hé?”� -“Jammie.”�

Al van ver zag de grijs wordende man hen aankomen. -“Ah-ah! Jonge heren Trümper en Kaulitz! Vrolijk Kerstfeest! Altijd een plezier om jullie tegen het lijf te lopen, jongens! Wat kan ik voor jullie doen? Wat mag het zijn?”�
Tom gooide wat geld op de toonbak. -“De grootste zak koekjes die je hebt.”�
-“Zeker, heer Trümper! Ik heb ze vanmorgen vers gebakken, de beste uit het hele drop!”�
De man dook naar beneden en toverde twee grote papieren zakken tevoorschijn, die hij afgewerkt had met een grote, rode strik. -“Ziezo.”�
-“Euhm…één is genoeg, ik moet het ontbijt nog…”�
-“Onzin! Twee jongens, twee zakken, de tweede is van het huis.”�
-“Oh, dat is..”� -“Normaal met deze prachtige dagen! Vrólijk Kerstfeest!”�

-“Weet u het zeker meneer?”� Vroeg Bill beleefd. “Andi hangt namelijk wel de gentlemen uit, maar ik kan gerust betalen. En zijn ontbijt kopen.”�
Gerald ging over in een geamuseerde bulderlach. Typisch voor zijn baritonstem. Hij wist wel dat Bill niet echt krap bij kas zat. In een klein dropje als Nachtherz deed zulke informatie snel de ronde. Maar het was Kerstmis, en Gerald was in een goed humeur. Zoals altijd.
-“Zie het als een kerstcadeautje. Je gaat een ouwe man toch niet verbieden om cadeautjes te geven met Kerstmis? Maak dat jullie weg zijn! Ga plezier maken! Oh jongens, vreugdevolle dagen!”�

Op de rest van de markt viel niet veel te beleven. Al had Bill erop gestaan om een belachelijk rinkelende diadeem mét gewei voor Tom te kopen, en een al even belachelijke kerstmust voor zichzelf. -“Zet het weer op.”� Zei Bill streng, terwijl hij aan zijn volgende koekje begon. “Ik hoor wel dat je het van je hoofd hebt gehaald. En ermee schudden achter je rug helpt niet, ik hoor het verschil!”� Ze liepen voorzichtig over de gladde brug. Tom kreunde. -“Maar het is zo belachelijk…Wat heb jij er trouwens aan? Het is niet alsof je dat ding kunt zien!”�
Bill haalde een duivels lachje boven. -“Waarom denk je dat ik iets met belletjes heb genomen?”�
-“Da’s gemeen.”� -“Ik haal mijn voldoening uit het feit dat anderen je wél kunnen zien. Ik heb die van mij toch ook op?”� -“Ja, maar die van jou valt nog mee! Dat ding rinkelt niet, en is ook niet zo hóóg!”�

Bill lachte zijn onweerstaanbare ‘zonneschijn’ glimlach waar zijn broer zo van hield.
Tom zuchtte in overgave en zette zijn gíªnante hoofddeksel weer op.
De zwartharige jongen leunde over de zijkant van de brug en kantelde verward zijn hoofd.
-“Het water maakt geen geluid. Nog minder dan normaal.”�
-“Natuurlijk, het is bevroren.”� Tom ging naast hem staan. “De stroming zit onder water, zie je. Zo kan het oppervlak wel bevriezen.”�
Bill lachte en ‘keek’ hem plagend aan vanonder de witte pluis van zijn muts.
-“Ik kan zó veel van jou leren!”�

Tom gaf hem een speelse duw tegen zijn schouder, en merkte dat de jongen stond te rillen van de kou.
-“Wat als ik Georgs muze eens ging zoeken, en haar om wat warme chocomelk vraag?”�
Bill wierp hem een stralende, bijna dodelijk perfecte glimlach toe. Toms uitdrukking had op dat moment veel weg van die van kleine meisjes, als ze naar jonge katjes keken. Die moment waarop je weet dat ze elk moment ‘oooh’ kunnen gaan zeggen.
-“Goed idee! Het is ijskoud!”� -“Wacht hier. Ik ben zo terug…Hou jezelf uit de problemen.”�
-“Ik zal mijn best doen.”�

Bill hoorde de voetstappen van zijn beste vriend wegsterven tussen die van de bruisende menigte. Dit was hoogstwaarschijnlijk Bills beste Kerstmis in tien jaar.
Hij had lang tijd gelooft dat hij nooit gelukkig zou worden in Nachtherz, maar het tegendeel was waar. Wie had kunnen denken dat hij hier vandaag zou staan? Vol energie, met nieuwe vrienden, nieuwe plaatsen om heen te gaan, nieuwe hoop…
Toen hij pas blind was, dacht hij dat hij nooit meer een normaal leven zou kunnen leiden.
Maar moest je hem nu eens zien!
Op dit moment bijvoorbeeld, moest hij zijn uiterste best doen om niet heen en weer te springen van vreugde.
Als hij later naar Amerika zou gaan om bij te scholen, zou hij het hier misschien zelfs gaan missen. En één persoon in het bijzonder. Maar daar wilde hij nu niet aan denken. Het joeg hem angst aan.
Hij kon hém niet achterlaten. Er was iets met Andi. Soms voelde Bill zich alsof hij hem al zijn hele leven kende.

Bills gedachten werden verstoord door een paar zware voetstappen. Het kon Tom niet zijn, die was zó zwaar niet. Het geluid hield op. Iemand had vlak naast Bill halt gehouden. Hij wist wie het was. Niemand anders kon hem zo erg laten voélen dat hij aangestaard werd. Niemand anders klonk als een olifant in een porseleinwinkel als hij voortbewoog.
-“Hallo, Cohenna.”� Mompelde Bill geërgerd. Het meisje was verbaasd. -“Hoe wist je dat ik het was?”� -“Wilde gok.”� Loog hij. “Wat doe jij hier?”� ‘in mijn buurt’, had hij daar nog aan toe willen voegen, maar hij hield zichzelf intoom.

Bill woonde nog niet zo overdreven lang in Nachtherz, maar hij had al wel één gezworen vijand. Het was al lang geen geheim meer dat Cohenna een boontje had voor Andi. En om één of andere reden zag ze Bill als een bedreiging. Hij kon zich niet meer in de bakkerij vertonen, of hij kreeg bijtende opmerkingen over zijn kleren, make-up, en als ze in een héél afbrekende bui was, zelfs over zijn zonnebril. Op een dag had Bill dat van die olifant er dan ook maar uitgegooid, en sindsdien was de bal aan het rollen geraakt.

-“Ik bak pannenkoeken voor de kinderen.”� Zei ze met aanvallende ondertoon (een rare combinatie met die zin). “Wat is jouw excuus?”� Alsof hij er één nodig had.
Hij negeerde haar laatste vraag. -“Oh ja, Georg heeft het wel eens gehad over die pannenkoeken...Hij zegt dat er elk jaar kinderen beginnen te huilen omdat jij alles zélf opeet.”�
Hij kon zijn lach niet inhouden. Cohenna snoof, duidelijk niet gediend met het feit dat ze het onderwerp was van Georgs flauwe grappen. Ze speelde ongeduldig met de bakpan die ze in haar handen hield. Ze had net helemaal naar de bakkerij moeten lopen om er eentje te gaan halen. Verdomde vergetelheid. Maar ja, nu kon ze Bill nog altijd bedreigen met haar ijzeren wapen.

-“Wat heb je daar?”� Vroeg hij verward. -“Niets hoor.”� Gromde ze vijandig. “Zo lang jij je mond maar houdt zul je er geen last van hebben.”� -“Jij bent het waar ik last van heb, weet je.”� Ze lachte spottend. -“Grappig. Je zou denken dat je wat gezelschap op prijs zou stellen. Hoe komt een blinde mol als jij trouwens hier? Hélemaal alleen?”� Ze grijnsde bij die laatste woorden. Het beviel haar wel dat Bill niemand bij zich had. De blinde jongen schudde lachend zijn hoofd.
-“Andi.”� Was alles dat hij zei. Haar grijns verdween onmiddellijk. -“A-Andi? J-Jij en Andi?”�
-“Jep, da’s het idee. Met wie ben jij hier? Met pappie?”�

-“Jij miezerig klein onderkruipsel! Andi is van mij!”� Barstte ze in woedde uit. -“Oh, daar heeft hij niets over verteld.”� Zei Bill kalm. “Voor zo ver ik weet is hij single.”� Ze stapte dichter op hem af. -“Jij wilt hem voor jezelf! Jij wilt zijn grote liefde zijn! Wel, pech! Dat zal niet gebeuren! Hij trek alleen maar met jou op omdat hij medelijden heeft met een mol als jij! Andi is hétero!”� Ze klonk tevreden met haar standpunt. -“Ach, wat een toeval.”� Deed hij gespeeld verbaasd. “Ik ook!”� -“Lach maar! Eens hij de mijne is, zorg ik er persoonlijk voor dat hij jou nooit meer ziet!”� Al maar goed voor Cohenna dat hij zijn bril ophad. Als ze gezien had hoe giftig zijn uitdrukking was, liep ze nu waarschijnlijk al schreeuwend terug naar de dichtstbijzijnde porseleinwinkel…
Plots werd Bill serieus. Hij voelde de woedde in zich opborrelen bij haar woorden. Degene die hem bij zijn enige beste vriend wilde weghalen, zou het niet kunnen navertellen met al zijn tanden intact. Hij balde zijn handen tot vuisten. “Geloof me, als jij Andi wilt, ben ik de laatste persoon om dat in de weg te staan. Ik wil het beste voor mijn vrienden. Gelukkig voor mij ben jij dat niet. Face it, meisje, hij valt niet op jou. En om eerlijk te zijn, wie kan het hem kwalijk nemen? Andi is mijn beste vriend en hij laat me heus niet vallen. Zeker niet voor jou!”�

Dat was, voor Cohenna, de druppel.
Voor Bill zich van enig kwaad bewust was, weerklonk er een harde, weergalmende klap. Hij voelde de duizeligheid al voordat de pijn zijn intrede deed. Een bijtende, stekende pijn in zijn achterhoofd. Alles draaide, geluiden begonnen te vervagen. Hij boog zich voorover om zich vast te houden aan de reling, die net tot aan zijn middel kwam.
Cohenna was in shock. -“Oh nee..”� Ze besefte nu pas wat ze had gedaan. “Bill?…Bill?!”�

Maar hij hoorde haar al niet meer. Alles werd zwart. Niet zwart zoals het zwart voor zijn ogen, maar zwart in zijn hoofd. Hij viel hulpeloos voorover.
Hij verloor het bewustzijn nog voor hij contact maakte met het ijzige water…


WORDT VERVOLGD

Reacties: