FanFic.nl

Paper Hearts [TC]

Zaterdag 24 januari 2004

Tom kwam uit de badkamer en liet de deur open voor zijn broertje, die meteen onder zijn arm doorliep en de deur dicht sloeg.
Met een handdoek om zijn dreadlocks en een witte badjas om zijn lichaam gebonden liep hij door de gang en verdween zijn kamer in. Daar trapte hij zacht tegen de radio, die meteen muziek begon uit te spuwen. Toen liep hij naar zijn kast, waarvan hij de deuren opentrok en zijn ogen over de stapels kleding liet gaan.
‘Wat zal ik eens aandoen?’ vroeg hij aan zichzelf en duwde hangers met vesten en sweaters opzij om alles te kunnen bekijken.
Uiteindelijk koos hij voor een lichtblauwe jeans van Kani, een grijs shirt waarvan hij het merk al lang niet meer kende en zwarte sokken van Adidas. Uit een lade haalde hij ondergoed. Hij kleedde zich snel om, griste een bandana vanonder zijn matras en bond die om zijn bundel dreadlocks. Toen verliet hij zijn kamer.
Op de gang hoorde hij dat de douche nog aanstond, en even dacht hij dat hij het water was vergeten afzetten. Dus liep hij de badkamer in. Wat hij daar aantrof, maakte hem aan het gruwelen en toch bracht het ook het geheel tegenovergestelde bij hem los. De douchecabine, aangeslagen glazen wanden, een zwarte contour onder de waterstraal, een stem begrensd door een wolk damp door de kamer stuiterend.
Tom slikte moeizaam en probeerde het beeld van zijn netvlies te wissen, maar het werd er erger op. De damp verdween, de cabine verdween, de schaduw verdween, en uiteindelijk zag hij zijn broertje naakt rondhuppelen. Blijkbaar maakte hij geluid, want Bill stopte met zingen en stak zijn hoofd naar buiten.
'Wat heb jij?' vroeg hij en fronste diep.
'Niets, ik euhh... Het was me nog nooit eerder opgevallen hoe mooi jij... Zingt!' Blij om het geniale - in zijn ogen - uitvlucht grijnsde hij even.
'Oh, nou, bedankt. Maar dat had je ook kunnen zeggen als ik weer uit de douche was, weet je.' Hij trok de glazen deur toe en zijn stem galmde even later weer door betegelde ruimte. Tom glipte de badkamer uit, en toen hij de deur dicht voelde klikken, zuchtte hij luid. Dit was niet goed! Dit was helemaal niet goed!
Hij liep de trap af en rook de geur van versgebakken eieren al in de hal. Simone was dus al wakker!
Hij ging de keuken in en zag haar staan, met een schort om - wel helemaal juist - en een grote pan in haar handen. Met een houten spatel draaide ze alles om, hakte het ei in kleine stukjes en liet het over het warme oppervlak glijden.
'Goedemorgen,' zei ze toen ze hem zag en draaide zich om naar de wandkastjes. Ze haalde een bord tevoorschijn en reikte dat Tom aan. 'Eitje?'
Hij knikte, terwijl tot hem doordrong wat hij precies had gedaan. Hij had niet alleen gefantaseerd over zijn broer - alsof dat niet genoeg was - maar ook nog eens gekreund.

Tom zat aan tafel, tegenover hem zat Simone. Ze aten beiden zwijgend, Tom omdat hij ruziede met zijn innerlijke stemmetjes en Simone omdat ze zich afvroeg wat er gaande was met haar zoon, maar het niet durfde te vragen. Het was altijd Bill die zijn problemen open en bloot bij haar op tafel legde, maar Tom was in dat opzicht de tegenpool. Zijn problemen zagen zo goed als nooit het daglicht, en hij verwerkte het meestal ook op zichzelf. En anders was er Pim wel.
Ze zuchtte en stond recht. Haar bord verdween de vaatwasser in. Ze zette het vuurtje weer op om eieren te gaan bakken voor Bill, toen die ook de eetkamer inliep. Hij plofte op de stoel naast Tom neer en haalde de handdoek van zijn haren.
'Nog heel even geduld.' zei Simone en brak de schaal van een ei. De inhoud droop eruit, kwam sissend en spetterend in de pan terecht.
'Mag ik de kan koffie?' vroeg Bill en zette zijn elleboog op tafel. Met zijn hoofd leunde hij op de hand terwijl hij zijdelings naar zijn broer keek. Die pakte de kan, schoof die opzij en bleef stil, want hij had besloten Bill te negeren tot hij weer normaal kon nadenken.
Toen stond hij recht, en zonder nog een woord te zeggen, verliet hij de kamer. Bill keek hem na, zich afvragend of hij iets fout had gedaan. Kón hij iets fout gedaan hebben? Hij zat hier net en al wat hij hem had gezegd, was of hij hem de koffie kon geven. Conclusie: het had dus niets met hem te maken.
Maar met wie dan wel?
Piekerend dronk hij van zijn koffie, en voelde het amper toen hij zijn tong verbrandde. Simone sprak hem aan, maar hij was te diep in gedachten. Hij merkte zijn eten pas op toen de damp hem over het gezicht streelde.
'Danke.' mompelde hij en pakte zijn bestek op.
Zijn ontbijt verdween stukje bij beetje zijn mond in, tergend traag. Hij bleef het zich aantrekken. Waarom was hij zo? Was dat gisteren ook al zo? Nee, dat was niet zo. Op school had hij nog heel normaal gedaan.
Maar na school hadden ze elkaar niet echt meer gesproken, dus toen kon het ook gebeurd zijn. Maar wat?
Wat in hemelsnaam kon er gebeurd zijn, dat iets dat Tom zo van streek maakte.
Was hij eigenlijk wel van streek? Misschien was hij gewoon...
Ja, wat was hij gewoon...? dacht Bill. Zijn hoofd prikte.
Toen zijn ontbijt op was, dronk hij zijn beker ook leeg en stond recht. Hij hielp Simone snel met afruimen en begon toen aan zijn weg naar zijn slaapkamer. Hij kwam voorbij Toms slaapkamerdeur, waarachter gitaartonen klonken. Bill vond het lijken op de melodie die hij in zijn hoofd had gehad toen hij in de douche aan het zingen was, maar dat was gewoon eng. Hij had van tweelingtelepathie gehoord, maar er nooit echt in geloofd. Natuurlijk hadden ze al vaak hetzelfde gedroomd, maar dat kwam toch gewoon omdat ze toen ook hetzelfde meemaakten dag in, dag uit? Of bestond er echt zoiets?
Bill sloot zijn kamer en met de klap leek er ook iets in zijn hoofd te knappen. Beelden en herinneringen kwamen boven.
Misschien was hij gewoon... Verliefd.

Reacties: