FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

9.

Tom
Wat te doen als de ex van je broer huilend in je armen valt voor dummies. Ik wou dat ik zo’n boek had. Ik wou dat ik het nu, hier, bij me had. Als ik oud ben en geen leven meer heb schrijf ik het. Beloofd. Maar nu - nou - wat nu? Oh god, wat nu? Ik voel mijn shirt langzaam nat worden, korte plukjes blond haar kriebelen in mijn gezicht. Zachtjes wrijf ik over haar rug - iets anders kan ik niet verzinnen. Oh, ik wou dat Bill hier was. Hij zou het wel weten. Wat ik moet doen, bedoel ik. Al zou hij waarschijnlijk ook gaan huilen zodra hij Jamie zou zien, en dan zou ik me al helemaal geen raad meer weten. Nee, hij kan er maar beter niet zijn. Of hij alleen, en ik niet. Oh, het maakt ook allemaal niet uit. Punt is dat ik er nu ben, en dat ik geen flauw idee heb hoe je hoort te reageren op zoiets. Subtiel doen is niet mijn sterkste punt. Absoluut niet. Oh, waar ben ik aan begonnen? Waar ben ik in godsnaam aan begonnen? Je deed wat je moest doen, valt een stemmetje in mijn hoofd me bij. Ik haat dat stemmetje. Het doet alleen maar egoïstisch. Ik heb helemaal geen groot ego, ik heb gewoon een stom luid schreeuwend stemmetje in mijn hoofd. Dat is toch niet zo erg? Nee. Ik zeg toch alleen de waarheid. Hm. Soms. Maar dat ik deed wat ik moest doen klopte. Denk ik. Ja. Vast wel. Wat had ik anders kunnen doen? Weglopen? Haar slaan? Ik heb haar al geslagen. Ik heb haar al geslagen, en daar komt dit alles door. Dit alles. Mijn schuld. Het is mijn schuld, en dus moet ik het ook weer oplossen. Moet. Ja. Maar hoe? Misschien moet je iets zeggen, iets liefs. Dat kun je wel. Kan ik dat? Hm. Misschien. Iets liefs, eh? Iets liefs. Wat is lief? Ah, ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet. Ik kan het niet. Ik kan helemaal niets.
‘Oh Jamie, ik weet het niet meer.’
Twee helder blauwe ogen, fonkelend in het licht van het gloeilampje boven ons, omrand door een dun randje uitgelopen zwart spul kijken me aan. Een plukje haar kleeft aan wang, ze bijt op haar onderlip. Ze is mooi. Ze is heel mooi.
‘Wat weet je niet?’
Ik zeg niets. Ik kan het niet. Ik kan niets zeggen. Ze is zo - zo - ze is - zichzelf. Ja. Zichzelf. Maar op een andere manier, anders dan normale mensen. Ze is - ze heeft iets speciaals. Iets dat haar mooier maakt dan ze al is. Iets prachtigs. Iets zeldzaams. Iets waar je alleen maar ‘wauw’ over kunt zeggen. Iets dat niet te beschrijven valt. Ja. Ze heeft iets.
‘Tom? Wat weet je niet?’
‘Ik - ik weet het niet - ik - ik -’
‘Het spijt me.’
‘Wat?’
‘Het spijt me.’
Ze trekt even met haar mondhoek - het had een glimlach voor kunnen stellen als ze er niet zo vreselijk verdrietig bij had gekeken. Maar het was ook haar bedoeling niet om te glimlachen, ze wist gewoon niet wat ze moest doen. Net als jij. Ja, stemmetje, net als ik.
‘Wacht even - het spijt je?’
Zachtjes knikt ze, ik voel haar hand trillen. Ze heeft me nog steeds niet losgelaten. En ik haar ook niet.
‘Wat spijt je?’
‘Eh. Nou, dit alles. Ik had - ik - sorry, ik bedoel - het hoort niet van ik doe. Het spijt me. Ik denk, ik dacht..’ Haar stem vervalt, haar gemompel sterft weg. Ze haalt haar armen achter mijn rug vandaan, wil een stapje achteruit zetten. Ze kan het niet. Ik heb haar vast.
‘Blijf bij me. Alsjeblieft,’ fluister ik, zonder echt te weten wat ik zeg. En het maakt ook niet uit.
‘Oh Tom.’
Oh Jamie. Ik zeg het niet hardop, ik denk het alleen. Mijn ogen zeggen wel genoeg. En haar ogen ook. Naast alle pijn en verdriet ligt een heel klein beetje hoop, een onuitgesproken ‘dank je wel.’ En ik - ik geloof dat het maar al te graag gedaan is. Jay verstopt haar mooie gezichtje weer in mijn vest, haar schouders schokken, haar handen trillen weer - of eigenlijk - nog steeds. Ik weet niet of ze huilt of niet, maar het maakt eigenlijk ook niet uit. Het maakt niet uit, want we hebben gedaan wat we moesten doen. Wat we konden doen. Wat er nou eenmaal zo besloten is, door iemand, of iets, of watdanook. Er is iets veranderd. En dat weten we allebei. Er is iets veranderd. Geen idee wat, maar er is iets veranderd. Een traan valt op haar mooie krullerige haar, ik bijt zachtjes op mijn piercing. Mijn wang laat ik op haar hoofd rusten. Ik huil. Ik huil ook. Ze is niet de enige meer. Ze is niet alleen. Ik ben niet alleen. Niet meer. Zij is er nu. En ik ben er voor haar. Ik ben er. Ik ben er, en ik ga niet meer weg. Niet meer. Niet zolang ze me nodig heeft. Nee. Niet zolang ze me nodig heeft.

Reacties: