FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

The book

In geen tijden had ik Cars zo zien kijken. Zijn vlammende pupillen verstopt in de vernauwing van zijn ogen. Hij had zijn smalle lippen tot een uiterst dun lijntje geperst, zo wachtte hij af wat ik hierop te zeggen had.
Eigenlijk wist ik ook niet precies waarom ik dat riep en mijn hand in een reflex aan zijn vest had geklauwd.
“Geef me één goede reden dat ik Venon langer van zijn leven mag laten genieten?”�
“Ik.”�
Wat moest ik zeggen? Natuurlijk had Venon mijn hart vertrapt met zijn vreselijke woorden over mijn ouders, wist hij niets van andermans gevoelens en deed gewoon wat hem plezierde. Maar ik kon hem hier niet voor laten opdraaien, hij was niet de oorzaak dat ik me zo vreemd voelde de laatste tijd, dat ik een lichte vorm van achtervolgingsangst begon te ontwikkelen en dat Silver niet meer bij me wilde zijn.
“Hij heeft hier niets mee te maken,”� zei ik dan uiteindelijk met een geslaakte zucht. Cars ging hier alleen maar argwanender van kijken.
“Niets mee te maken?”� brieste hij zachtjes en probeerde zichzelf in toom te houden. “Die gast speelt met je, en dan op een walgelijke manier. Heb je niet door dat hij degene is die je zo achterna zit? Zie je de link niet? Ik wel. Hij probeert je tot op het bot gek te krijgen. Hij weet als geen ander dat als het verkeerd met jou gaat het verkeerd met ons alle gaat, en zo krijgt hij zijn zin. Wij zullen terugkrabbelen om er voor jou te zijn, hier zal hij gebruik van maken en proberen het volk om zijn vinger te winden.
Rain, Venon heeft alles in act gezet. Niets is waar!”�
Met grote ogen keek ik hem aan en flitste dan weg naar de grond, naar mijn schoenen, staarde dan even naar mijn raam waar de lamellen nog steeds naar beneden hingen en terug naar Cars met zweet in mijn handen.
“Nee. Nee, Cars, dat is onmogelijk!”� Mijn stem schoot de lucht in. “Hij kan onmogelijk zo snel zijn geweest en weten waar ik precies uithang! En hoe heeft hij het voor elkaar gekregen die ventilators zo koud en hard te zetten? Die dingen zijn beveiligd en staan op onbereikbare plekken gemonteerd!”� Een brok plaatste zich in mijn keel: “En hoe zit het dan met Silver?”� Tranen gleden naar beneden.
Hier wist Cars niet op te antwoorden. Zijn ogen keken bedenkelijk, net zoals de frons op zijn voorhoofd.
“Dus jij denkt echt dat hij het niet is?”�
Verwoed schudde ik mijn hoofd, tranen stortte naar beneden en zei: “Hij is onmenselijk, maar geen beest..”�
Ik sprak de woorden nog maar net uit of ik voelde een onbehaaglijk gevoel, hetzelfde gevoel als toen in de tunnel; nagels gingen over een schoolbord.
Mijn ogen stonden nog op traanstand wanneer ik mij direct omdraaide, ik kon nog een zwart gewaad de hoek om zien verdwijnen.
“Wat? Wat zie je?”�
Ik wist niets uit te brengen, kon alleen nog maar met een open gezakte mond naar de muur staren waar de persoon achter was verdwenen; gebrokkelde gesteente lag op de grond.
“Rain!”�
Mijn knop had ik omgedraaid en liet Cars geroep om mij achterwegen. Ik rende over straat om voor de muur te buigen en mijn vingers over de groeve te laten gaan, iemand had zijn nagels in de muur geboord en liet ze naar beneden krassen.
“Wow, wie heeft dat gedaan?”� Zonder dat ik het door had stond Cars alweer achter me, keek fronsend over mijn schouder mee.
“Volgens jouw theorie zou dat Venon moeten zijn.”� Spottend keek ik over mijn schouder in zijn ogen, hij keek geschokt terug.
“Dit is niet goed.”�

Kira keek vanaf de keuken naar mij, Cars had haar gevraagd om op mij te letten terwijl hij Jader en de andere zou aanspreken. En niemand vroeg om mijn mening.
Het was een tijd geleden dat ik rondgesnuffeld had tussen de spulletjes van Kira. Boeken die nog niet uitgelezen waren door mij, lagen op de plek waar ik ze had achtergelaten. Velen waren fantasieboeken, enkele geschiedenis.
Mijn oog viel op een boek dat gedeeltelijk verstopt lag onder een aantal andere boeken die ik aan het lezen was. Het boek had ik zeker een paar maanden al niet meer aangeraakt, ik had er nooit de tijd voor genomen om het te lezen, maar de titel daagde mij gelijk: The Eyes of a Stranger.
Het boek trok ik onder de andere vandaan. De dikke kaft was zwart -de jaren die het had doorstaan leek er geen vat op te hebben. De voor en achterkant werd gekaderd met een bronskleurige lijnen, de sierlijke titel stond er in dezelfde kleur gecentreerd en gevangen.
Verdiept had ik mij comfortabel in een stoel geplaatst; knieën opgetrokken, mijn rug half om half tegen de rugleuning en armleuning met het boek opengeslagen op mijn bovenbenen.

Mensen zijn onwetend. Geloven in wat hen wordt verteld, en kijken nooit verder. Niemand is geïnteresseerd in elkaar, we leven veilig in ons eigen luchtbel en we zijn ook niet van plan om er ooit uit te komen. Waarom zouden we? Het is prima zo.
We zijn sprekers, maar we vertellen niets. De enige die je kunt vertrouwen is jezelf, we zijn wantrouwig.
We raken in paniek wanneer we in vertrouwen worden genomen, wie zegt dat ik het voor me kan houden? Iedereen is paranoïde, iedereen houdt wijselijk zijn mond.
Maar waar blijft het? Al die drang om te spreken, je hart te ontluchten, die opgekropte emoties te doen verdwijnen. En daar ligt het probleem: het verdwijnt niet.
Ogen zijn niet alleen zintuigen die de buitenkant laten zien, ze laten ook de binnenkant zien.
Mensen kijken daarom nooit recht in je ogen, focussen zich op je voorhoofd, of kijken net langs je heen. Want wanneer er recht in de ogen wordt gekeken, opent er zich een brug tussen beide ogen die toegang geeft tot ieders binnenste: het oog is de spiegel van de ziel.

“Rain, ben je hier?”� Geschrokken kwam ik uit mijn leestrans bij het horen van Kira’s zachte stem, vlakbij.
“Ja. Ja, ik ben hier.”� Het boek klapte ik vlug dicht en verstopte het terug onder de stapel boeken op een tafeltje, fatsoeneerde mij een beetje en hupte dan achter de hoge boekenrekken vandaan om het verrimpelde gezichtje te begroeten.
“Ik heb thee en wat lekkers, kom je?”� Beleefd knikte ik en knipte het licht van het winkeltje uit om bij Kira op de bank te gaan zitten.

Reacties: