Hoofdcategorien
Home » Overige » Voetbalschoenen & Naaldhakken » Hoofdstuk 4
Voetbalschoenen & Naaldhakken
Hoofdstuk 4
-nog steeds Meera-
Wat wil je?
Hm, die is ook niet de vriendelijkste. Een cola, graag, antwoordde ze desondanks liefjes. Oh, en ook een Sprite, voegde ze eraan toe toen de vrouw net aan kwam lopen met een cola. De vrouw keek haar nog norser aan -voor zover dat kon- maar verdween toen weer om een Sprite te halen. Even later kwam ze weer terug, gaf de Sprite, berekende het bedrag en keek met vragende ogen naar Meera. Die gaf het bedrag en de vrouw liep alweer weg. Pff, wat een zuurpruim. Met de bekertjes in haar hand zette ze de terugweg in. Maar voordat ze de tribune bereikte werd er al omgeroepen dat het pauze was en voor ze het wist werd ze onder de voet gelopen door een kleutertje dat enthousiast de gangen door rende, bijna waren de bekertjes uit haar handen gevlogen. Twee seconden later volgde een overbezorgde moeder die alleen nog maar oog had voor het kleintje en voor ze het wist was Meera met haar rug tegen de wand geplakt en maakte ze zich zo dun mogelijk om de hele meute mensen door te laten. Nadat de meeste mensen al door waren naar de bar en er alleen nog maar een enkeling door de gangen liep waagde ze het erop en liep voorzichtig terug naar de tribune. Ze had gelukkig geen ongelukken met de bekertjes meer en binnen vijf minuten bereikte ze haar vader. Hij was godzijdank niet weggegaan om haar te zoeken, anders kon ze weer terug lopen, maar was -zot te zien- ook niet erg blij. Hm, misschien stonden ze nog steeds achter.
En waar ben jij al die tijd geweest!? oké, misschien ging het niet over de wedstrijd.
Drinken halen, ze liet de bekertjes zien. Dat zei ik toch?
Duurt het zo lang om drinken te halen? Haar vader kwam nu echt op dreef.
Pap, ik ben maximaal een kwartiertje weg geweest-
Een kwartier? Het leek wel-
Pa-hap!
Wat? onthutst keek haar vader haar aan. Die zat vast nog met zijn gedachten bij zijn preek die hij haar wilde geven.
Je praatte door me heen! Ik zei dat ik net een kwartiertje ben weg geweest, snap je? Zo lang was ik dus niet weg.
Oh, nou oké. Dan is het goed, denk ik, zei haar vader en hij krabde even achter zijn oor. Maar dat is geen reden om zo tegen me te praten, jongedame. Hij keek haar streng aan. Ik ben hier de vader, niet jij.
Oké, oké, laten we nu maar wachten tot de wedstrijd verder gaat. Wanneer is dat trouwens? ze nam een slok van haar Cola en gaf de Sprite aan haar vader. Altijd wanneer haar vader haar een preek wilde geven over onverantwoordelijk gedrag veranderde ze van onderwerp, erg handig. Want haar vader hapte meteen toe en vergat bijna gelijk waarom hij boos was op haar. Zie ook deze keer: Ze hebben een kwartier rust en dan beginnen ze weer. Hopelijk zullen we nu wat beter spelen, want we moeten winnen!
Voor als je het wilt weten: Ja, haar vader sprak over de voetballers alsof hij één van hen was. Na tien minuten zagen ze de voetballers weer op het veld verschijnen en de voetbalfanaten drupten één voor één weer de tribune in. Nog eens vijf minuten later ging het gejuich weer in en de bal werd afgetrapt.
De wedstrijd was voorbij, tot haar vaders ongenoegen hadden ze niet gewonnen. Maar ook niet verloren, het werd uiteindelijk twee - twee. Eerst werd het gelijk doordat Huntelaar een goal maakte. Toen werd het weer twee - een, Noyen maakte in één beweging van zijn corner een doelpunt. En in de laatste vijf minuten kon Sneijder nog net de bal erin krijgen, zodat Nederland geen nederlaag leed. En dat was dat, ze had het overleefd. Alhoewel, haar oren suisden nog steeds van al dat gejuich.
Buiten waren er hekken naast een zij uitgang gezet en een aantal bodyguards stonden ervoor de wacht te houden. Toen ze aan kwamen waren die hekken er ook geweest, dacht Meera, maar toen waren de spelers waarschijnlijk al naar binnen gegaan. Deze keer moesten ze nog komen en het was aardig druk bij de hekken, wacht dat was nog zachtjes uitgedrukt: het leek wel alsof het hele stadion had besloten een handtekening te vragen en nu stonden ze dus ieder met een pen en papier in de hand te wachten. Meeras vader was door het dolle heen, met zijn enorme omvang duwde hij zijn dochter naar voren, tegen de hekken aan en drukte een oud verkreukelt papiertje in haar hand. Meera had het intussen heel druk met niet te stikken en tegelijkertijd om te draaien.
Wat moet ik hier gaan doen? vroeg ze toen het eindelijk gelukt was om te draaien en ze haar vader enigszins normaal kon aankijken.
Wat denk je? haar vader gaf haar nog een zetje naar de hek toen -wat nogal ging omdat ze er al tegen aan gedrukt stond. Zo veel mogelijk handtekeningen proberen te krijgen. Ik sta een eindje verder op, wel zo dichtbij dat je me nog kan zien. Haar vader klopte nog even op haar schouder en ging een eindje verder op staan. Daar stond ze dan in haar eentje omringt door duwende en trekkende mensen die ook nog eens keihard gilden, alsof haar oren nog niet genoeg beschadigd waren. Ongeveer tien minuten later gingen de deuren open en kwamen de voetballers naar buiten gelopen. Een lawine van geluid volgde.
Toen de mensen weer enigszins bedaard waren -de mannetjes in hun zwarte pak hielpen daar uiteraard bij- kwam het Nederlandse elftal naar buiten, gevolgd door het Spaanse elftal. Meera sprong als een dolle hond op en neer om aandacht te krijgen van de spelers die langs haar hek liepen. Giovanni van Bronckhorst was de eerste die haar ontdekte tussen de kluwen mensen. Hij kwam glimlachend op haar gelopen en nam het stukje papier en pen van haar over.
Hallo, zei hij vriendelijk. Een beetje verlegen mompelde ze een hoi terug en wachtte tot hij zijn handtekening op het papiertje schreef. Maar voordat hij het terug gaf keek hij haar weer vragend aan.
Hoe heet je?
Oh, eh... Meera, stotterde ze, verbaasd over de onverwachte vraag. Ze wist wel dat beroemde sterren soms speciaal voor een fan een handtekening zetten, maar voetballers had ze het nooit zien doen. Wel dat ze handtekeningen zetten, dat wel, maar niet met je naam en bij. Dat het echt voor jou werd.
Meera? Met "ie"? Niet, hoe schrijf je het dan?
Met dubbel "e" veel mensen schrijven het verkeerd.
Aha, dubbel "e" dus? Oké, hij schreef het met zorg op en overhandigde het papiertje en de pen weer aan haar over. Zo, alsjeblieft en nog een fijne reis naar huis! met nog een vriendelijke zwaai maakte hij zich uit de voeten.
Hetzelfde, riep ze hem nog na, maar hij hoorde het al niet meer. Na nog twee Nederlanders en drie Spanjaarden -waaronder een nogal kleine grappenmaker met donker haar die haar voor de gek hield en niet zijn echte naam had genoemd. Niet dat ze erin was getrapt. Oké dan, ze was er wel in getrapt, maar niet lang. De voetballer -ene ígreda als ze zich niet vergistte- had zichzelf erg grappig gevonden en had in rap tempo iets in het Spaans aan zijn buurman gemompeld, waarschijnlijk was het zijn persoonlijke bodyguard. Die draaide zich om en moest grinniken toen hij haar zag. Een beetje beledigd had ze gewacht tot de voetballer zijn handtekening zette en doorliep terwijl luid gekrijs van hysterische tienermeiden hem achtervolgden. Niet voor het eerst verbaasde het haar hoeveel meisjes er wel niet aanwezig waren bij deze wedstrijd, dat had ze nog nooit meegemaakt.
Hello?
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.