FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 10.2

De muziek galmde in zijn oren; de klanken echode, zonder dat hij ze echt hoorde. Hij zag de mensen om zich heen wel, maar voor hem hadden ze geen gezicht; niemand gaf om hoe hij zich voelde. De bewegingen die hij met zijn lichaam maakte leken in geen omwegen op de bewegingen die hij normaal maakte. Ze waren sensueel, sexy en verleidelijk. De jongen die tegen hem aan danste liet zijn handen over Hikaru's lichaam gaan, maar Hikaru probeerde er niet op te letten. "Zullen we.. ergens anders heen gaan?" fluisterde de jongen in Hikaru's oor. Hikaru keek even paniekerig om zich heen. In een hoekje van de club stond Romeo naar hem te kijken. Emotie was er niet van zijn gezicht af te lezen. Hikaru wou dat er emotie op Romeo's gezicht stond, dan had hij tenminste geweten wat hij moest doen, hoe Romeo erover dacht. Nu kon hij simpelweg alleen op zijn eigen intuïtie vertrouwen.

Zijn intuïtie schreeuwde één ding: 'Romeo! Je houdt van Romeo!' En daarmee was de keuze voor Hikaru gemaakt. Hij schudde zijn hoofd en trok zich weg van de jongen. "Speel maar met jezelf," zei Hikaru tegen hem en hij liep weg. De zwart harige jongen baande zich een weg door de dansende menigte, maar toen hij in de hoek waar zijn lief net nog stond aan kwam, was Romeo al weg. Hikaru keek om zich heen en hij was teleurgesteld toen hij Romeo echt nergens zag. Hij zag wel de dansende half-brunette, die net iemand mee naar achter bracht. Snel rende hij op Strify af. "Heb je Romeo gezien?" paniekte Hikaru. Strify schudde zijn hoofd. "Nee, waarom?" vroeg Strify verward. "Hij was ineens weg nadat ik iemand weigerde!" riep Hikaru uit. Strify keek hem even bedenkelijk aan. "Ga weg. Ga de club uit, als ze je nu halen heb je best wat problemen aan je broek," zuchtte de half-brunette uiteindelijk. Hikaru knikte en rende weg.

De zwart harige jongen stond voor een dilemma: of hij ging half naakt naar buiten, of hij ging het hol van de leeuw in en haalde zijn kleding op. Dan ging hij toch echt liever half naakt naar buiten. Hij had de verhalen van Romeo gehoord, en hij wilde geen risico's nemen. Buiten bleek het echter weer te sneeuwen en Hikaru sloeg zijn armen om zichzelf heen als bescherming. Veel warmte hield hij niet vast en hij rilde verschrikkelijk. Doelloos begon hij rond de dwalen. Hij was hier sowieso niet bekend, maar het kon hem toen niet schelen. Als hij maar weg was van de club.

Achter hem hoorde hij sneeuw kraken, alsof er iemand achter hem liep. "Waarom trok je weg?" zei Romeo bitter. Hikaru draaide zich om naar het geluid en keek zijn vriendje aan. "Omdat.. Ik het niet kon.." mompelde hij. Romeo keek hem teleurgesteld aan. "Je had het beloofd. Weet je wel in hoeveel problemen ik nu kan komen?" Hikaru keek Romeo verdrietig aan. "Nee, ik dacht dat ik alleen hoefde te dansen. Dat heb ik toch gedaan? Hoe kon ik weten wat je precies van me wilde?! Je hebt het me niet eens uitgelegd! En ik dacht dat dit makkelijk ging worden, maar ik kan niet eens met iemand dansen zonder me schuldig te voelen. Schuldig te voelen omdat ik niet met jou dans, maar met een ander! Weet je wel hoe hoog de drempel was waar ik overheen moest om met de eerste jongen te dansen? Waarschijnlijk niet, hè? Romeo.. Ik houd zoveel van je, ik probeerde je alleen maar te helpen. Dat was alles," zei Hikaru met tranen in zijn ogen. Hij knipperde een paar keer en schaamteloos maakten zijn tranen hun weg naar beneden. Ze lieten natte lijntjes achter op zijn wangen, die in het maanlicht zachtjes glansden.

Romeo begon zich schuldig te voelen om wat hij zijn vriendje had gevraagd. Maar hij had het toch zelf gewild? Hoe kon hij weten dat het zo moeilijk zou zijn voor Hikaru? Tuurlijk wist hij dat de Japanse jongen van hem hield, maar had hij dan echt niet de behoefte om met iemand anders te dansen? Een luide snik van Hikaru liet hem opkijken. Het was een hartverscheurend aanzicht voor de normaal zo stoere Romeo. Zijn vriendje kon zijn ogen bijna niet open houden door alle tranen die erin stonden en luide, hysterische snikken ontsnapten zijn lippen. Zijn handen waren tot vuisten gebald, en toch probeerde hij alles te onderdrukken. Hij probeerde zijn zwakte niet aan Romeo te tonen, omdat hij altijd zag hoe sterk Romeo zelf was.

"Ik houd verdomme van je, Romeo," siste Hikaru tussen zijn tanden door. Zijn knieën begonnen te knikken en niet veel later begaven ze het. Met zijn blote handen woelde hij door de sneeuw en vervolgens viel hij snikkend tegen de koude, bevroren muur van het pand waarnaast hij zat. De kou had blauwe plekken op zijn lichaam getoverd en het was voor Romeo net zo ondragelijk als voor Hikaru. Romeo knielde naast de jongen neer en hij sloeg zijn armen om Hikaru heen. Zijn gezicht verborg hij in de zwarte haren van de Japanse jongen en hij drukte een kus op zijn hoofdhuid. "Ik ook van jou," fluisterde Romeo zachtjes en hij trok Hikaru nog dichter tegen zich aan. Hikaru klampte zich aan zijn vriendje vast en snikte luid. De snik galmde in het lege steegje en daarna was het stil. Er was geen muisje die piepte, noch een raaf die duidelijk maakte dat hij er was. Na de snik was alleen een heel vaag, gedempt gesnik van Hikaru te horen, die zijn gezicht in Romeo's jas had verstopt.

Daar zaten de twee jongens dan. In de kou, in één of ander afgelegen steegje.

Maar ze voelden zich niet koud, noch alleen.

Ze hadden elkaar.

Reacties: