FanFic.nl

BANG~relation

~Special hobby~

Ik draai mij langzaam naar Kana om. Mijn arrogantie is verdwenen.
“Waarom?”� fluister ik.
Ik kijk in zijn boze ogen. Ogen vol haat, verdriet en eenzaamheid.
“Waarom doe je mij zo veel pijn?”� vraag ik.
Hij grijnst evil.
“Waarom zou ik het niet doen? Ik ben toch ook vertrapt! In de steek gelaten!”� zegt hij door het dolle heen.
Er valt een lange stilte.
“Wat erg voor je”� zeg ik.
“Doe maar niet alsof je medelijden hebt! Alsof je er ook maar iets van begrijpt!”� zegt hij boos.
Ik kijk hem lang aan en zie hem voor het eerst niet als een demon. Misschien is hij dan wel geen echt mens, maar hij heeft de zelfde emoties, de zelfde pijn.
“Je bent eenzaam niet?”� vraag ik.
Ik verwacht weer een uitbarsting, maar die komt er niet. Zijn boosheid trekt weg.
“Je hebt gelijk”� zegt hij zachtjes.
Hij staart naar de vloer.
“Ik ben vanaf het begin al eenzaam geweest”� zegt hij.
“Mijn scheppers wilde mij niet. Niemand wilde met mij te maken hebben.”�
Ik kijk nog eens aandachtig naar de jongen voor me. De zelfde pijn. Het zelfde verdriet.
“Ik ben ook lang eenzaam geweest”� zeg ik.
Hij lijkt te schrikken door mijn opmerking.
“Jij?”� vraagt hij.
Ik knik. Hij kijkt mij eerst aan alsof ik hier een beetje sta te liegen, maar daarna veranderd zijn hele houding.
“Dat wist ik niet”� zegt hij.
Ik haal mij schouders op.
“Voorbij is voorbij niet?”� zeg ik.
Hij knikt. Voor het eerst lacht hij op een warme manier.
“Voorbij ja”� zegt hij.
Hij kijkt naar mijn gekneusde hand.
“Kom eens dichterbij”� zegt hij.
Ik vertrouw hem niet maar doe toch twee stappen naar voren. Voorzichtig pakt hij mijn linkerhand. Ik bijt op mij tong om te verkomen dat ik het uitschreeuw.
“Wat ik al dacht”� zegt hij.
Hij laat mij hand los en loopt naar één van de grote kasten in zijn kamer. Hij zoekt wat en komt terug met een houtenplakje, een rol verband en een veiligheidsspeld.
“Ga eens zitten”� zegt hij.
“Wat ga je doen?”� vraag ik terwijl ik naar de spullen in zijn handen kijk.
“Je gekneusde hand verbinden”� zegt hij.
Ik kijk naar mijn hand en besluit dat het niet zo’n slecht idee is. Ik ga op de grot zitten. Kana komt tegenover mij zitten en pakt mijn linkhand. Eerst bekijkt hij hem aandachtig, dan legt hij het plakje op de plaats waarvan hij denkt dat hij goed ligt, dan gaat hij een paar keer met de verbandrol om mijn hand heen, als laatste maakt hij het laatste stukje met de veiligheidsspeld vast.
“Ik hoop dat dit iets helpt”� zegt hij.
“Ik hoop het ook”� zeg ik.
Ik sta op en Kana volgt mij voorbeeld.
“Je wilde een nieuwe jurk niet?”� vraagt hij.
Ik knikt ja. Kana loopt recht op een muur af, tast met zijn handen de muur af en opende dan een geheime deur. Hij gebaard dat ik als eerst de kamer binnen mag. Ik stap de kamer binnen en kan mijn ogen niet geloven.
“Wow…”� is het enige dat ik weet uit te brengen.
Overal staan rekken met witte jurken. Ze zijn er in alle maten en alle soorten stof die je kan bedenken. Ik loop bewonderd tussen de rekken door als ik een bureau met stoel en naaimachine zie staan.
“Da’s… een bijzondere hobby”� zeg ik.
Ik kijk snel Kana aan die achter mij aan is komen lopen. Ik hoop dat hij niet uitbast, maar weer gebeurd er iets dat ik niet verwacht.
“Vind je mijn werk echt mooi?”� vraagt hij.
Deze informatie heel even nodig om tot mij door te dringen. Dan schiet ik in de lach. Kana kijkt mij verbaast aan.
“Sorry, dat had ik gewoon nooit achter jou gezocht”� zeg ik.
“Maar je vind ze wel mooi?”� vraagt hij.
Ik went me weer tot de jurken en pak er zomaar eentje uit. Het is een hele mooie. Eentje met allemaal lange linten.
“Ze zijn prachtig”� zeg ik.
Ik laat de stof tussen mijn vingers glijden.
“Wat voor stof is dit?”� vraag ik.
“Zijde”� zegt Kana.
Ik schrik een beetje van het antwoord. Zijde is een van de duurste stoffen.
“Ik denk dat ik deze neem”� zeg ik.
“Dat is goed”� zegt Kana terwijl hij knikt.
We gaat terug naar Kana’s kamer. Daar doe ik automatisch zijn deur open om terug naar mijn eigen kamer te gaan. Maar het voelt gewoon niet goed om naar mijn kamer te gaan zonder hem te bedanken. Ik draai me naar hem om.
“Dank je voor de mooie jurk. Ik ga hem meteen aandoen”� zeg ik.
“Kumo”� zegt Kana snel voordat ik er vandoor kan gaan.
“Het spijt me dat ik je zo veel pijn heb gedaan”� zegt hij.
Ik kijk hem aan. Ik zie dat hij het meent.
“Ik begrijp het”� zeg ik.
Dan loop ik met grote en snelle passen naar mijn kamer.
Hij heeft alle reden om iedereen te haten.
Ik weet niet waarom maar plotseling verschijnt Deidara op mijn netvlies.
Iedereen…
Als ik bij mij deur aankom word ik hatelijk begroet door Kazuki, Leiko en Montaro. De andere drie jongetjes kijken mij stak aan en reageren op iedere beweging die ik maar.
“Wow, is dat je jurk?”� vraagt Leiko nieuwsgierig.
Ik knik ja.
“Hij is mooi”� zegt ze terwijl ze er met grote ogen naar kijkt.
“Dank je”� zeg ik.
“Ik ga hem nu aandoen.”�
Ik doe mijn kamerdeur open en stap naar binnen. Kazuki, Leiko en Montaro volgen mij.
“Jongens, zo kan ik echt niet omkleden hoor”� zeg ik.
“Jongens en dame!”� zegt Leiko beledigt.
“En dame ja”� zeg ik.
Ik wuif naar de deur en alle drie gaan ze mijn kamer uit. Ik sluit de deur achter ze. Snel wissel ik mijn jurk om. De jurk pas precies. Hij komt ongeveer tot mijn knieën en beschermt mij rug nu wel tegen de kou.
“Kom maar weer binnen”� zeg ik.
Snel komen ze weer naar binnen. Leiko tikt mij aan, en steekt dan haar tong uit naar de ander twee.
“Ik was lekker eerst!”� zegt ze.
“Leiko!”� zeg ik een beetje boos.
“Doe eens aardig tegen de rest”� zeg ik.
Leiko kijkt van Kazuki, naar Montaro naar mij. Ze kijkt mij niet-begrijpend aan.
“Maar er is toch niemand gevallen?”�

Reacties: