FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Dream

Zwijgzaam doopte ik mijn biscuit in de thee en bekeek hoe het al het warme water opnam, en zoog dan het kleffe koekje naar binnen. Kira zag ik zo nu en dan toekijken hoe ik mijn thee opslurpte, ik hield wijselijk mijn mond, want ik wist dat er wat ging komen.
“Rain, liefje.”� Zonder verdere aandacht te besteden aan mijn thee vol kruimels keek ik haar aan. “Het viel mij op dat ik Silver de laatste tijd niet bij je zag. Waar is hij nu?”�
Moeilijk knabbelde ik aan mijn onderlip.
“Hij is nu bij Jader, die laat hem even voor mij uit.”� Niets gelogen, maar grotendeels de waarheid verborgen gehouden.
“Oh. Je verdient ook even wat rust, nog wat thee?”� Ze hield de theepot omhoog, ik schudde mijn hoofd omdat ik niet wilde. “Goed. Heb je trouwens nog wat interessants gevonden tussen al die boeken?”� Verward keek ik op.
“Ja, nee, wat oude boeken die ik nog niet had uitgelezen.”� Aan mijn stem hoorde dat ik nerveus aan het worden was, en voor wat? Voelde ik mij betrapt, had ze het wel door? Kira bleef een slimme vrouw, al was ze al op leeftijd.
“Mag ik u wat vragen?”� vroeg ik na enige twijfeling.
“Natuurlijk, lieverd.”� Haar verrimpelde gezicht trok wat op door een glimlach.
“Toen ik nog maar net bij u terecht was, vertelde u mij eens een verhaal over mensen met bijzondere ogen.”� Ze knikte omdat ze wist waar ik het over had. “Heeft u zelf eens in iemands ogen kunnen kijken, zo diep, dat je achter elk duister geheim kon komen?”�
Ze liet zich terug tegen de rugleuning zakken. “Ik was jong, ongeveer jouw leeftijd, toen ik een jongen zag. Zijn gezicht was uit ivoor gehouwen, strakke lijnen en een zachte kleur. Haar als ravenveren, danste mee met de wind die hem altijd leek te omringen. Hij had zachtroze lippen, maar er waren dagen dat ze helemaal wit weg waren getrokken of juist vol waren gepompt met het donkerste bloed. En zijn ogen. Zijn ogen.”� Een korte zucht verliet haar mond. “Ze waren zo, donker. De eerste keer dat ik ze zag, leek het niets te kunnen onthullen. Maar er was één keer, en daarna heb ik hem nooit meer gezien, ik keek ik in zijn ogen, nog steeds zo donker, maar er zat een paarse vlam in, diep in zijn pupillen verstopt. Het lonkte naar me, hypnotiseerde me, trok me mee zijn binnenste in.
Veel herinner ik me er niet meer van. Ik weet alleen dat ik die avond hartverscheurend had gehuild, en ik wist niet voor wie en waarom.”�

Trillend lag ik op bed, staarde naar het plafond met mijn gedachte totaal ergens anders. Mijn armen had ik gekruisigd, het boek erin geketend tegen mijn borstkast. Zo zat ik al zeker een halfuur, probeerde de woorden van Kira te bevatten, al waren ze zo helder en bekend in de oren.
Dit kon ze toch niet verzonnen hebben? Ik bedoel, waarom zou ze?


Het regende. Grijze verfdruppels stortte zich over Berlijn heen. Donkere wolken waren dreigend geschilderd, stapelde zich op, geluidloos als rovers, om de stad te verstikken. Harde schaduwen waren gedrapeerd over de verlaten straten. Er was geen kloppend hart, geen ziel die zocht voor adem.
Geschreeuw. Sopraan, contrabas, alt, tenor, het gilde allemaal apart, maar weefde samen als een huiverend geheel, uitten hetzelfde: pure angst.
De wolken kwamen als een vloedgolf over de gebouwen, onderscheid was niet meer mogelijk. Het gegil werd in toom gehouden, alsof er handen op mijn oren werden gedrukt. Maar er was geen enkel teken van overgaven; graaiende handen staken uit de duister, zochten voor hulp. Beeldden nog steeds angst uit en totale onbegrip.
Handen werden monden. Zonder klanken spraken ze, snel. Het leken hun laatste gebeden aan God, vergiffenis voor wat ze ooit hadden gedaan, of probeerden hoop in te spreken.
Lichtflitsen en donder manoeuvreerde zich door de zware wolken, lichtte de graaiende handen, smekende monden en de nog niet eerder opgevallen ogen op. Ze waren schichtig, paniekerig en droegen tranen vol angst en verdriet.
Ik zag mezelf weerspiegeld. Er was geen greintje emotie uit mijn gezicht te halen, staarde zonder gevoel in die glazige ogen. Mijn mondhoeken waren als gezakte schouders, mijn ogen kil en zwart.
Nog meer omweer. Dit keer was de knal oorverdovend, degene die al die tijd zijn handen voor mijn oren had gedaan, was afgeschrikt. De ogen waar ik inkeek waren bruin van kleur, maar keken dit keer niet bang, eerder verward met wat verbazing. Ik zag wat zij zagen, en het was niet ik die zo strak keek. Het was een gezicht, zo wit en gaaf, dat het mij even misleidde en dacht dat het porselein was, tot dat ik die brandende ogen gevuld met pijn en haat zag, en ik wist dat dit nooit nep kon zijn. Ze smeulde, wilde huilen, maar niets gebeurde, het bleef bij emotieloos staren.
Mijn hart schreeuwde ik eruit, zag hoe die bruine ogen werden aangevallen. Het gedonder werd harder. Er was geen teken meer van paniekerige handen, alles was stil gelegd, lieten al mijn aandacht toe bij de opengesperde ogen. Er was niets meer uit te lezen, ze waren voor mijn ogen gestorven, reflecteerde als afscheid het witte gezicht met bloedspetters en rode mond.

“Rain?!”� Mijn wang brandde. “Verdomme, Rain!”� Mijn andere wang brandde.
Verdwaasd opende ik mijn ogen en zag Jader geschrokken terugkijken, hij had me met alle macht wakker geschud. Blijkbaar was het daarom ook nodig mijn wangen te gebruiken als doelwit.
“Wat. Uh. Jader!”� Brabbelend sloeg ik om naar een roep en kwam overeind zitten. Jader liet de schrik van zijn gezicht afglijden en ging in kleermakerszit aan het voeteneinde zitten. “Was dat nodig?”�
“Ja. Heb je enig idee hoe lang ik je al wakker probeer te maken?”� Hoe hard hij ook probeerde, hij kreeg zijn stem niet goed onder controle.
Ik schudde maar mijn hoofd.
“Al zeker tien minuten! En jij bent nooit zo’n vaste slaper geweest, dus sorry als ik een beetje panisch werd.”�
“-Een beetje?”� mengde ik in zijn preek.
“Het zal. Wat heb je gedroomd?”�
Moeilijk keek ik hem aan. “Het was zo’n duidelijke droom, maar nu is het allemaal wat te vaag voor mij, ik kan er niets zinnigs uit halen.”� Slaperig wreef ik over mijn haar, zag dan dat het boek half onder de dekens lag. Scheisse, Jader zal weer allemaal vragen stellen als hij dat boek ziet.
“Man, je wilt niet weten hoeveel wartaal je uitsprak. Je had het over Berlijn, handen, God, en ik weet niet wat nog meer. Wacht, je had het over… vampiers? Wat of wie is dat?”�

Reacties: