FanFic.nl

Journey through the Mono region {tijdelijke stop}

Episode Twenty - Lost in an other dimension *part 1*

Noa voelde zich licht in haar hoofd, alsof al haar gedachten en herinneringen werden weggenomen, alsof de draaikolk alles wegnam wat ze dacht. Ze wilde haar ogen opendoen, maar het ging niet, alsof ze in een droom zat.
'Noa?'
'Hmmm.'
'Noa!'
Langzaam gingen Noa's ogen open en ze keek in het gezicht van Thomas. Ze ging overeind zitten en keek om zich heen. Maar wat ze zag, was niet wat ze verwacht had. Alles was donker, aardedonker en waar Thomas en zij zaten, was ook alles donker. Alles leek net een zwart gat.
'Waar zijn we?' vroeg Noa.
Thomas haalde zijn schouders op. 'Misschien dromen we.'
Noa schudde haar hoofd. 'Nee, echt niet! Weet je nog, we raakten het meertje aan, om te kijken of het echt was, omdat we dachten dat we droomden. En toen we dat deden, werd alles wazig en werden we door iets meegesleurd, een draaikolk ofzo. En nu zijn we hier.'
'Daarom', zei Thomas. 'Dat kan niet, we moeten wel dromen.'
Opeens lichtte er iets op en het vloog voorbij. Een grote gedaante was het, het vloog zo snel voorbij dat Noa en Thomas niet konden zien wat het was. Maar gelukkig had Noa net op tijd haar pokédex te pakken.
Palkia bezit krachten om het universum te verdraaien. Palkia is een mythologische Pokémon en er wordt over hem verteld in oude verhalen. Ze zeggen dat hij hij in een gat in een andere dimensie leeft dat parallel loopt aan onze wereld. Een wereld die wij nog niet kennen...
'We zijn in een andere dimensie...' fluisterde Noa.
Thomas trok Noa's pokédex uit haar handen.
'Onmogelijk!' zei hij chagrijnig. 'Dit is gewoon een droom! Palkia is een mythologische pokémon, dat hoor je toch! Hij bestaat niet!'
'Als hij niet bestond zou mijn pokédex hem niet scannen', zei Noa vastbesloten.
Ze pakte haar pokédex weer terug en stopte hem in haar tas. Toen haalde ze diep adem en begon te lopen.
'Waar ga je heen?' riep Thomas.
'Een stukje lopen', zei Noa. 'Nu we hier toch zijn, kunnen we beter even rondkijken. '
'Er valt niets te zien, er is alleen maar duisternis', zei Thomas droog.
Noa wierp hem een vernietigende blik toe en liep toen verder.
'Noa, wacht even.'
Noa wachtte even tot Thomas haar in haalde.
'Geloof je me nu of niet?' vroeg Noa licht geïrriteerd.
Thomas antwoordde niet.
Ze liepen zwijgend verder, maar opeens struikelde Noa over iets wat er niet was. Thomas pakte snel haar arm en trok haar overeind.
'Auw', zei Noa, want Thomas kneep haar nogal hard. 'Wat was dat?'
'Deed dat pijn?' vroeg Thomas, die haar vraag negeerde.
'Ja', zei Noa droog. 'Je kneep me.'
'Weet ik, maar voelde je het?'
'Natuurlijk!'
Het was even stil.
'Dan geloof ik je', zei Thomas.
Noa glimlachte. 'Wat was dat?' herhaalde ze.
Thomas haalde zijn schouders op. 'Iets onzichtbaars?'
Noa hurkte en ging zachtjes met haar handpalm over de zwarte grond. Het voelde aan als tegels en toen was ze bij het ding waarover ze gestruikeld was.
'Aha', zei ze. 'Het is een trap.'
'Een trap?'
Noa knikte. 'Heb jij een pokémon die de aanval Flash kan?'
Thomas schudde van nee. 'Maar ik heb wel Umbreon.'
Hij rommelde in zijn rugzak en liet Umbreon uit zijn pokébal.
'Umbreon!'
Dankzij Umbreons ringen lichtte het een beetje op om hem heen, maar het was niet genoeg om alles te kunnen zien. De trap was nu wel zichtbaar.
'Laten we die trap op gaan', stelde Noa voor.
Thomas knikte en ze liepen in stilte de trap op, met Umbreon als een zoeklicht voor hen. Toen vloog de Palkia weer voorbijen landde voor hen.
'Wat is hij groot...' zei Noa zacht.
Thomas zijn niets, maar pakte Noa's hand.
De Palkia gromde en begon een aanval voor te bereiden.
'Pas op!' riep Noa. 'Hij gaat ons aanvallen!'
Thomas aarzelde geen moment en trok Noa mee de trap weer af, met Umbreon die voor hen uit rende.
De Palkia gromde weer, waardoor de hele "grond" begon te trillen en er schoot een aanval op Noa en Thomas af. Nog net konden ze die ontwijken.
'Waarom is hij boos?' zei Noa buiten adem.
'Misschien omdat we in zijn dimensie zijn gekomen', zei Thomas.
Noa knikte en voelde een steek in haar zij.
'Steek', zei ze. 'Wacht even.'
Ze stopten met rennen, maar toen zag Thomas dat Palkia weer aan kwam vliegen, dus hij sleurde Noa weer mee.
'We kunnen wel blijven rennen, maar we kunnen toch nooit wegkomen', zei Noa. 'We zitten hier vast, Thomas! En misschien komen we hier nooit meer uit!'
'We komen hier weg', zei Thomas koppig. 'Wat dan ook.'
'Ja, maar hoe?'
Noa begon helemaal buiten adem te raken, ze liet Thomas hand los en stopte.
'Ik kan niet meer.'
Thomas keek de duisternis in. 'Hij is weg.'
Noa keek ook en knikte. 'Voorlopig', corrigeerde ze.

Reacties: