FanFic.nl

Koordinaten Unbekannt

Gezelschap

Ik word wakker en open mijn ogen, maar zie niets dan duisternis. De hemel wordt verlicht door sterren en de maan, maar daar houdt het dan ook mee op. Het duurt niet lang voor ik weer weet wat er allemaal gebeurd is. Even vraag ik me af waarom ik wakker ben geworden, dan hoor ik een meisjesstem zeggen:
‘Oh, je bent wakker. Dat duurde lang.’ Vaag, heel vaag, herken ik de stem. Ik knik, bedenk me dat ze dat niet kan zien in het donker en vervang het gebaar voor een korte ‘ja’.
‘Wat doe je hier in hemelsnaam, midden op de open vlakte, zonder enige beschutting? Weet je hoe gevaarlijk dat is?’
‘Ik heb geen flauw idee en ik denk dat ik dat graag zo wil houden. Maar waar moest ik heen? Ik heb gisteren de hele dag gelopen, maar geen enkel gebouw gevonden.’
‘Oh, zo te horen heb je geen idee waar je bent, waarom je hier bent en wat je hier doet.’
‘Klopt helemaal.’
‘Kom maar mee, ik heb een schuilplaats, daar kunnen we verder praten.’ Het meisje voert me verder over het verwilderde land. De wandeling lijkt ongeveer een half uur te duren. Dan houdt ze stil. Ik zie haar gestalte naar de grond duiken en een vuurtje aanmaken. Het stelt niet veel voor, maar de vlammen zorgen dat ik haar iets beter kan zien. Haar gezicht straalt zelfverzekerdheid uit. Ze weet duidelijk waar ze mee bezig is. Of ze kan heel goed acteren, maar stiekem hoop ik van niet. Ik kan wel wat hulp gebruiken. Het meisje gaat weer rechtop staan en loopt weg. Even later komt ze terug met twee appels en een handje vol aardbeien.
‘Honger?’ Vraagt ze. Ik merk nu pas dat mijn maag flink van slag is. De vruchten zien er verleidelijk uit, maar ik heb al van kleins af aan geleerd dat ik niets zomaar aan moet nemen en al helemaal niet opeten.
‘Weet je zeker dat het eetbaar is?’ Vraag ik voorzichtig.
‘Hoe lang ben je hier?’ Het meisje barst in lachen uit.
‘Sinds vanmorgen, geloof ik.’
‘Ja, je kunt het eten. Kijk maar,’ Ze demonstreert hoe je een appel moet eten. Ik voel hoe ik geïrriteerd raak. Wie denkt ze wel niet dat ze is, dat ze mij moet leren eten?
‘Ik kan zelf ook wel eten, hoor.’ Het brengt haar totaal niet van haar stuk.
‘Oké, laat maar zien dan.’ Daagt ze me uit, en ze gooit een appel naar me. Zo rustig mogelijk probeer ik hem op te eten, maar het valt niet mee. Ik eet niet graag als iemand elke beweging die ik maak volgt.
‘Je hoeft niet perse te kijken hoe ik eet, het lukt echt wel.’
‘Sorry, ik probeerde je alleen te helpen. Je bent duidelijk nieuw hier.’
‘Ik kan er ook niets aan doen, het spijt me.’
‘Het spijt mij ook. Ik heb gewoon niet vaak gezelschap. De meeste mensen die ik vind, trekken meteen weer door. Jij was moeilijk te vinden, trouwens.’
‘Ik was moeilijk te vinden? Probeer je te zeggen dat je naar mij opzoek was?’
‘Ja.’
‘Waarom? Denk je dat ik niet voor mezelf kan zorgen?’
‘Daar ging het niet om. Al denk ik inderdaad dat je niet zo goed voor jezelf kunt zorgen, niet in deze wereld. Ik verwelkom alle nieuwelingen, begrijp je.’
‘Niet voor mezelf zorgen? Ik kan best mijn eigen eten zoeken, hoor. Daar heb ik jou echt niet voor nodig.’ Ik verhef mijn stem een beetje.
‘Je had jezelf moeten zien zitten. Je hebt duidelijk geen flauw idee van de gevaren die hier aanwezig zijn.’
‘Nee, dat heb ik inderdaad niet. Maar ik kan heus wel voor mezelf zorgen.’
‘Dan doe je dat toch lekker? Ga vooral weg. We zullen wel zien hoelang je het uithoudt, Tom.’ Ik wil opstaan en weglopen, maar dan verander ik mijn plan.
‘Je weet hoe ik heet?’
‘Natuurlijk weet ik hoe je heet.’
‘Hoe weet je hoe ik heet?’
‘Ik ontvang de nieuwelingen. Niet dat ik ze allemaal vind. Sommigen komen om voor ik ze bereikt heb, anderen dwalen te ver van mij vandaan. Maar ik krijg altijd door wie er voorbestemd zijn te komen. Aangezien je zei dat je vandaag pas aangekomen bent, moet je Tom wel zijn. Tom Kaulitz, om precies te zijn.’ Ik knik, niet onder de indruk omdat iemand mijn achternaam weet. Eigenlijk weet ik ook niet waarom ik verbaasd was dat ze mijn voornaam weet. Ik dacht dat ik er wel aan gewend was herkend te worden.
‘Je moet één ding weten: Ik weet wie je was in je vorige leven, maar dat doet er hier niet toe. De natuur houdt er geen rekening mee of je wel of niet beroemd was.’
‘Mijn vorige leven? Ik zit nog altijd in hetzelfde lichaam.’
‘Ja, dat wel. Je zit alleen in een andere wereld.’
‘Je zei dat het gevaarlijk was, toch?’
‘Ja.’
‘Kunnen we dan nu mijn broertje gaan zoeken?’
‘Je broertje?’
‘Bill.’
‘Bill?’
‘Je zei dat je wist wie ik was, dan weet je toch ook over mijn broertje?’
‘Is me niet bijgebleven. Ik krijg over elke nieuweling een stukje informatie. Ik vond het wel grappig om te lezen dat je beroemd was. Die mensen denken altijd dat ze de hele wereld regeren, daar kun je mee lachen.’
‘We moeten Bill zoeken.’
‘Er is hier geen Bill.’
‘Hij moet hier zijn.’
‘Alleen voorbestemden komen deze wereld binnen, Tom.’
‘Hoe weet je zo zeker dat Bill dat niet is?’
‘Ik heb geen bericht over hem ontvangen.’
‘Hoe ben ik hier gekomen?’
‘Wat doet het ertoe?’
‘Als ik weet hoe ik hier gekomen ben, weet ik hoe ik hier weg kom.’
‘Oh, je bent er zo eentje. Er is geen weg terug, Tom. De doorgang is alleen op bepaalde tijden geopend. Mensen die er niet doorheen horen te gaan, kunnen er niet doorheen.’
‘Toch wil ik weten hoe ik hier gekomen ben.’
‘Ik zal het je morgen uitleggen. Nu gaan we slapen, morgen wordt een lange dag.’

Reacties: