FanFic.nl

perseverance

Perseverance [15]

‘BILL !’
‘Ben ik niet normaal diegene die ‘s morgens hysterisch belt?’ antwoord hij.
‘Ik heb wel een reden en- hééé! Ik ben niet hysterisch!’
‘Tuurlijk niet lieverd’ zei hij sussend. Hmm. Dit klonk niet overtuigend, maar momenteel ben ik té opgewonden om me dí í r zorgen over te maken.
‘Wil je niet weten waarom ik opgewonden ben, en niet hysterisch?’
‘Gooi het eruit!’
‘Wel.. trommelgeroffel. Ik stond daarnet op de weegschaal, en ik ben 3 KILO AFGEVALLEN!’
Ik sta al klaar om rozen en ‘wat fantastisch’ in beslag te nemen, maar het blijft stil aan de andere kant van de lijn.
‘Oke..’, ik praat wat onzeker, ‘ik weet dat het fantastisch nieuws is hoor Bill, maar je hoeft er niet om flauw te vallen..’
‘Ik.. jij.. don’t know what to say.’ Grinnikend kijk ik naar de telefoon. Typisch, als Bill emotioneel wordt begint ie altijd in het Engels te brabbelen.
‘Wow Fien, het is fantastisch! Echt, als ik je op school zie, je wordt geplet juffrouw!’
Lachend bedank ik hem, en leg dan af met de uitleg dat ik mij nog verder moet klaarmaken.
Ik heb nog maar net mijn kleren aan als mijn gsm weer begint te rinkelen.
‘Uhm, Fien..’
‘Donkere jeans, die witte tshirt met zwarte print, je grijze riem en die ketting met doodskop en rode ogen.’
‘Bedankt!’ en Bill legt terug af.
Hoofdschuddend zit ik met de telefoon in mijn hand, ik bedoel, wat zou ik zonder die kledij crisis telefoontjes ’s morgens zijn? Ze maken heel mijn dag goed.

Puffend zit ik op de fiets naar school met “she’s a rebel”� in mijn oren. Ik ben er van gewaar dat mijn hoofd er knal rood moet uit zien. Waarom moet het ’s morgens ook zo warm zijn? Ik stel de oorzaak van mijn gezweet in de fietsenstalling, en ga naar Bill, waarvan ik een glim heb opgevangen achter het hoekje. Mijn wenkbrauwen zijn opgetrokken als ik iets in zijn mond zie bungelen dat verdacht veel op een sigaret lijkt.
‘Je-‘
‘Ik weet het’ zegt Bill, ‘Ik weet dat ik beloofd had om te stoppen, en geloof me, ik ben bezig met het’
Onzeker knik ik. Heel het sigaretten gedoe was ik ongeveer vergeten, tot wanneer vorige week, toen ik bij Bill bleef slapen, hij het raam opendeed om er eentje te roken. Hij had mij op het hart gedrukt dat ik mij geen zorgen moest maken. Natuurlijk had ik geprotesteerd, we moesten een afbouwplan maken en het helemaal uitwerken tot de puntjes. ‘We concentreren ons op jou, ik kan het wel aan’ en dan citeer ik letterlijk.
De bel gaat en hij dooft zijn sigaret met zijn witte addidas.
‘Tot in de speeltijd aan de Cola-bank, Fientje’ Ik wou net verbaasd gaan kijken dat hij gewoon zo naar de klas gaat, zonder iets anders te zeggen, als ik twee armen rond mij voel en een kus op mijn voorhoofd krijg. Grijnzend kijk hij naar mij en knikt: ‘Deze had je nog te goed hé.’
Ik lach naar hem en werp een kushand, terwijl ik naar het geschiedenis lokaal loop. Nu zou ik moeten zagen over het feit dat ik Geschiedenis op een donderdag ochtend heb, maar stiekem valt het heel goed mee. Dat ligt vooral aan de leerkracht, en als je over de duivel spreekt, daar is hij. Menneer Everaert is einde twintig, en hij draagt een bril op zijn rechte neus om er ouder uit te zien. Hij heeft van dat bruin warrig haar dat nooit goed ligt, en waar hij ook constant grapjes over zit te maken. Hij staat voor zijn authentieke lessenaar, en zegt dat we ons boek moeten open leggen op pagina 112, en het Frankische Rijk bestuderen.
‘Wie kan er mij de hoofdstad van het Rijk aanduiden? Niemand?’ Hij kijkt de klas rond en haalt dan zijn schouders op. ‘Oke, dan maar een Chinese vrijwilliger, Fien, kom jij het maar aanduiden.’ Ik slik. Zitten er toevallig twee Fiens in deze klas? Alsjeblieft? Dit ga je écht niet menen. Zo rood als een biet loop ik naar voor, langs de lessenaars en oude verkleurde posters. Achteraan de klas wordt er gefloten, en mijn hoofd wordt zo mogelijk nog roder. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. Gewoon negeren. Vlug duid ik die verrekte hoofdstad aan en loop terug naar mijn plaats, waar ik mij voor de rest van de les verstop achter dat idiote geschiedenis boek. Het verlossend bel signaal klinkt en ik kan niet snel genoeg naar Frans gaan. In het lokaal van mevrouw Baetens zet ik me helemaal achteraan, en maak me klaar om een blokuur stokpeetjes tekenen te doorkomen. Ze begint met een uitleg die gaat als volgt: ‘Als klastitularis moet ik jullie meedelen dat binnen twee weken jullie examens beginnen. Ik verwacht van jullie uiterste inspanning, en dat jullie zeker deze week al beginnen met ijverig studeren.’ Met grote ogen kijk ik haar aan. You must be kidding? Examen week, helemaal vergeten. Vorig jaar zou ik al een hele planning hebben gemaakt, en nu moet ik nog beginnen. Ik voel mij misselijk worden en leg mijn hoofd op mijn handen. Help?

Ik sjok naar de Cola-bank en zie Bill daar al staan.
‘Hoe was het?’
Ik haal mijn schouders op en mompel iets in de zin van: ‘valt mee’
‘Welke vakken had je nu weer? Frans en..?’
‘Geschiedenis. Het was een ramp. Ik moest vooraan in de klas komen, en bij Frans heb ik te horen gekregen dat we binnen 2 weken examens hebben. Echt, mijn dag kan niet meer stuk.’
‘Hmm.’ Bill knikt, ‘Ik heb het volgende uur L.O’
‘Nee!’ Voor de tweede keer vandaag kijk ik iemand aan met grote ogen. ‘Dat heb ik het laatste uur, ik was dat helemaal vergeten!’ Ik wrijf met mijn handen verwoed over mijn gezicht, en- ‘Wat valt er te lachen?’ Ik kijk verbaasd naar Bill.
‘Wat dacht je van het laatste uur te spijbelen? Ik heb het laatste uur toch tekenen.’
Ik trek mijn wenkbrauwen op en lach dan. ‘Deal.’

Reacties: