FanFic.nl

~The world around us won't stop turning tonight~

The world around us won't stop turning tonight ~8~

*3 maand later*
Ik staar voor me uit door het raampje van de bus, we zijn bijna bij de concerthal in Berlijn voor het laatste concert van deze tour. De regent klettert zachtjes tegen het raam, ik begin steeds meer medelijden te krijgen met al die mensen die al dagen voor de concerthal wachten tot ze eindelijk naar binnen mogen voor het optreden. Ik heb me terug getrokken in het slaapgedeelte, hier kan ik tenminste ff rustig alleen zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk om op tour te zijn, maar af en toe word de drukte me teveel en dan moet ik alleen zijn. Ik volg een paar regendruppels die langs het raam naar beneden glijden, mijn gedachten gaan weer terug naar drie maand geleden.

Flashback
Wanneer ik de badkamer deur open doe laat ik van schrik de fles uit mijn handen vallen. Ik zie Arjan met een vriendin van me in een rare houding die ik nog nooit gezien heb. Woest gooi ik de deur dicht, pak mn tas en ren naar buiten, eenmaal buiten blijf ik rennen waar naar toe weet ik niet, ik weet alleen dat ik hier ver vandaan wil. Als ik bij het park kom laat ik me moe op een bankje zakken, ik trek mn benen op en zit in elkaar gedoken zachtjes te snikken. Ik hoop dat niemand mij hier ziet want ik schaam me kapot, normaal laat ik mn emoties niet de vrije loop, alleen wanneer ik weet dat ik helemaal alleen ben. Maar nu kan ik niet anders, het lijkt alsof een mes in mn hart heeft gestoken en het dan nog een paar keer heen en weer heeft gedraaid. Hoe ik uiteindelijk thuis ben gekomen weet ik niet, vanaf het moment dat ik de badkamer deur opende heb ik alles in een roes beleefd. Ik heb me net gedoucht en voel me iets beter. Helemaal nu ik met een deken en een kop hete thee op de bank zit, mn moeder zit naast en heeft haar arm om me heen geslagen, ze zegt niks maar dat is ook niet nodig. Ze kent me door en door en heeft aan een blik genoeg. Mn vader is uit woede de hele tijd door de kamer aan het ijsberen, als hij nog ff door gaat zit er zo een hele gleuf in de vloer. Ik staar wat naar tuindeuren, daarvoor staat de box van Dylan, onwetend van alles om hem heen is hij vrolijk aan het brabbelen en spelen. Ik schrik op als ik de deurbel hoor, door het raam zie ik de auto van Arjan. Ik wil opstaan maar mn vader is me voor en zwaait de deur kwaad open, nog voor Arjan wat kan zeggen duwt mn vader hem naar buiten en scheld hem uit voor alles wat lelijk is. Ik hoor Arjan vaag praten over dat het allemaal een misverstand is, maar dit maakt mn vader alleen maar kwader en voor Arjan het weet heeft hij een vuist in zn gezicht van mn vader, snel rent hij naar zn auto en scheurt weg. Mn vader loopt rustig naar binnen en gaat bij ons zitten. “Daar heb je geen last meer van”� is het enige wat hij er nog over zegt.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.