FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 11.2

"Dus.. Ehm.. Heb.. Sinds.. Ehm.." stotterde Romeo. Kiro schoot hard in de lach. "Wat zei je nou?" lachte de half-blondine. Romeo grinnikte met hem mee. "Ik probeerde een gesprek te starten, maar ik ken je niet, dus ik weet niet wat ik je moet vragen," legde hij lachend uit. Kiro haalde zijn schouders op. "Het geeft niet. Ik heb sowieso niet veel te vertellen." Kiro hoorde Romeo snuiven. "Dat kan niet waar zijn." Kiro trok een wenkbrauw op en verwarring was van zijn gezicht te lezen. "Hoe bedoel je dat?" vroeg hij aan Romeo. "Nou, je ligt in het ziekenhuis, dan moet er í­ets te vertellen zijn. Niet dat je dat moet vertellen, maar je hebt de laatste tijd vast wel wat meegemaakt," ratelde Romeo. Kiro schoot weer in de lach en hij richtte zijn ogen naar beneden.

Hij mocht Romeo meer dan gedacht. De jongen straalde iets nonchalants uit en het hing in de lucht. Kiro voelde zich ontspannen op de één of andere manier. Hij had dat nog niet bij veel mensen gehad in zijn leven, maar Strify was er bijvoorbeeld één van. Yu hoorde er dan weer niet bij, omdat hij, zelfs nu Kiro blind was en hem niet eens kon zien, geen fijne uitstraling had.

Kiro schrok op uit zijn gedachtes toen hij voetstappen de kamer binnen hoorde komen, en als hij het goed had onthouden waren het Strify's voetstappen. "Ik heb je hulp nodig, Kiro," zei Strify en zo te horen ging hij weer op een stoel zitten. "Waarmee?" vroeg Kiro. "Nou, het gaat over jou, en sommige dingen kon ik niet invullen," legde Strify uit. "Zoals.. Waar ben je ver- Wacht, ben je eigenlijk wel verzekerd?" Strify's stem klonk een beetje angstig en ook Kiro's hart begon iets sneller te slaan. "Nee.." piepte Kiro. "Shit, man.. Dit gaat je een fortuin kosten, en dan heb ik het nog niet eens over de revalidatie," zei Romeo, die duidelijk ook geschokt was. "Ik heb geen fortuin," siste Kiro paniekerig. "Niemand die ik ken heeft het, behalve mijn ouders, die ik niet wil spreken," voegde hij er mompelend aan toe. "Wat gaan we dan doen?" fluisterde Strify en hij klikte zenuwachtig met zijn pen. Het geluid begon Kiro te irriteren, dus hij beet hard op zijn lip om niet naar Strify te schreeuwen, en hij probeerde zich te concentreren op een oplossing.

"Strify! Houd daar asjeblieft mee op!" snauwde Romeo naar Strify. Strify hield abrupt op en alleen een doodse stilte bleef over. In de verte begon weer een machine te piepen en vervolgens waren en vele rennende voetstappen te horen. "Arme ziel," fluisterde Strify. Zijn stem klonk oprecht verdrietig en Kiro kon niet anders dan diep zuchten bij de zielige woorden van zijn vriend. Maar hijzelf had ook een probleem. Hij zou de kosten van de operaties en onderzoeken nooit kunnen betalen, en revalidatie zat er ook niet in. Zijn leven leek al verschrikkelijk, nu duisternis hem omringde, maar als hij ook nog eens diep in de schulden zou zitten was het helemaal voorbij.

"Misschien- Nee.." mompelde Romeo. "Misschien wat?" zei Strify snel. Romeo zuchtte diep. "Misschien moeten we Kiro gewoon hier weg krijgen. Dat we hem thuis helpen." Strify en Kiro vielen stil. "Maar ik woon nergens. Als ik niet kan dansen, kan ik toch ook niet bij de club blijven wonen?" zei Kiro om de stilte te doorbreken. "Daar heeft hij gelijk in.." mompelde Strify. "Dan hebben we dus nog een probleem erbij," zuchtte Kiro. "Nou, in dat geval heb ik nog wel een bed." Kiro was verrast door Romeo's voorstel.

Hij kende Romeo nog niet eens, maar nu al stond Romeo voor hem klaar. Maar toch was Kiro niet zeker of hij het moest doen.

Niet alleen was het illegaal,
Maar hoe wist hij zeker dat hij Romeo kon vertrouwen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.