FanFic.nl

Nog geen titel, geschreven door Sunrise & Sunset

Anne, hoofdstuk 4.

‘Anders gaan we even naar de muziekvleugel, dan kunnen even rustig verder praten, als je dat wilt..’, stel ik voor. ‘Ja, onze school is heel toekomstgericht en heeft voor de creatievelingen allerlei ‘vleugels’, je hebt bijvoorbeeld dus een muziekvleugel, maar ook een schilder en beeldhouwvleugel.,’ legde ik haar uit. Ze knikte, ik weet niet zo goed wat ze daarmee bedoelde, maar ik nam maar gewoon aan dat het een soort ‘ja’ was dat ze wel mee wilde lopen. We liepen de mediatheek uit, langs de balie, rechtdoor naar het einde van de gang, links de trap op, en dan het tweede lokaal aan de linkerkant. Dat kan ik gewoon dromen, ik ben er al zo vaak geweest. Voor de mensen die later echt iets in de muziek willen doen is het de hemel: er staan zeker vijftien verschillende soorten gitaren, waaronder ook een van Ibanez, hele mooie gitaren heeft dat merk. Verder staan er ook nog twee vleugels, een piano, vier drumstellen en wat keyboards. Naja, ‘de hemel’ is wel wat overdreven, maar voor op een school.. Ik denk niet dat veel scholen zoiets hebben. We gaan zitten en ze begint te vertellen: ‘Ik weet niks van mijn verleden, alleen dat ik hier naartoe ben gekomen..’ en ik zie dat ze haar ogen neerslaat. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dus sla ik een arm om haar heen. Ineens slaakt ze een kreet en rent op de groen geverfde piano af en begint meteen te spelen. Comptine d’une autre été, ik herken het stuk meteen, maar zoals zij het speelt, heb ik nog nooit iemand horen spelen. Haar vingers lijke wel over de toetsen van het instrument te zweven, het is prachtig. Snel kruip ik achter een van de vleugels, en speel het laatste stukje met haar mee. Dan gaat de bel. ‘We hebben nu tekenen,’ zeg ik. Weer dat knikje als antwoord. Onderweg praten we nog even door over het pianospel van net. ‘Jij kan echt zo mooi spelen,’ zeg ik. Ik zie dat ze een beetje rood wordt. ‘Dankje,’ zegt ze met een bescheiden glimlach. Als we door de deur van het tekenlokaal lopen, wordt ik meteen aan mijn arm meegesleurd door Karen. Ze zet me op mijn stoel neer, gaat zelf op haar stoel zitten en gooit onze tassen op de andere twee stoelen. Vervolgens begint ze te praten alsof er niks gebeurd is. ‘Zo, en nu is het stil!’ brult de Vries. Iedereen houdt gelijk zijn mond. Kijk, haar mag ik wel. Ze kan goed lesgeven, leuk ook, maar ze kan ook orde houden, en dat is iets wat veel leraren niet tegelijkertijd kunnen. ‘We gaan deze les aan een nieuwe opdracht beginnen, namelijk surrealisme, je tekent dus iets wat in het echt nooit zou kunnen,’ legt ze uit. Ik durf te wedden dat Karen zo een enorme zucht gaat slaken. Die houdt niet van tekenen, en al helemaal niet van fantaseren of dingen zelf bedenken. En ja hoor, ik hoor een diepe zucht aan de rechterkant van mij.

Reacties:

Sunrise zei op 6 maart 2010 - 21:24:
Whihi
Surrealisme krijgen wij ook met tekenen