FanFic.nl

Our own Humanoid world

4. vrijdag avond 19/02/2010

Jorinde point of view
Met een big smile keek ik toe hoe de jongens aan het oefenen waren. Ergens voelde ik me nog altijd ongemakkelijk dat ik hier zo zat. “Waar slapen jullie eigenlijk?”� vroeg ik aan Bill toen ze weer in het kleine kamertje zaten. “In een hotel,”� gniffelde Bill. “Damn, waar moet ik nu gaan slapen,”� zei ik. “Kruip je toch lekker weer in je kast,”� zei Tom droog. Ik trok een wenkbrauw op. “Moet ik nu lachen?”� vroeg ik. “Doe maar van wel, hij wil ook eens grappig zijn, snap je,”� zei Bill. Ik gniffelde. Om Bill zijn grap dus. “Wat wil je drinken?”� vroeg Bill. “Wat is er?”� vroeg ik. “Cola, Red Bull, koffie, bier en nog wat,”� zei Bill. “Cola is goed,”� zei ik. Bill gaf me een flesje, zelf had hij er ook een vast. “Maar waar moet ik nu gaan slapen?”� vroeg ik. “Ik regel wel een kamer voor je in het hotel,”� zei Bill. “Ooh, danke,”� zei ik en glimlachte breed. Dit was gewoon een van de beste dingen dat me ooit was overkomen. “Bill, dat kind is eng,”� zei Tom. Hij schraapte zijn keel en stond recht en slofte naar de koelkast. “Hij heeft het over zichzelf,”� fluisterde Bill in mijn oor. Ik giechelde. Het was rond tienen toen we naar het hotel gingen waar de jongens overnachtte. Ik zat in de auto in het midden geperst door Tom, Bill en Georg. Gustav zat van voorin bij Saki. “Georg, schuif op met je dikke kont,”� gromde Tom. “Dude, ik kan niet opschuiven,”� riep Georg terug van de andere kant. “Bill, zit jij weer eens zo breed met je dikke gat,”� zei Tom nu. “Eeh neeh,”� zei Bill. Hij maakte een rare beweging met zijn hand en trok toen een wenkbrauw op. Ik probeerde niet te lachen en het lukte me om niet te lachen. Na een vijftal minuten was iedereen weer stil. Weer vijf minuten later stopte Saki voor een reusachtig hotel. Boven stonden vijf sterren. “Dit moet vast duur zijn,”� zei ik. “Valt mee,”� zei Tom. Bill zei wat tegen Saki en sleurde me toen letterlijk mee naar de bar. “Wat drink je?”� vroeg hij. Ik ging op de barkruk zitten. “Ik weet niet,”� zei ik. De rest van de jongens kwam nu ook de bar in. “Doe dan maar gewoon water,”� zei ik. “Ben je er zeker van?”� vroeg Bill. “Ja hoor,”� zei ik. “Zoals jij wilt,”� knipoogde hij. Ik nam mijn mobiel want het ding vibreerde weer. Bill keek nieuwsgierig over mijn schouder mee. Hij kon het toch niet lezen. Toen bedacht ik me dat ik nog geen foto had van mij en Bill. “Nou ja, wil je op de foto met me,”� vroeg ik onhandig. Bill gniffelde. “Graag,”� zei hij. “Maar niet hier, hier suckt de achtergrond,”� Ik gniffelde en voor ik het echt kon beseffen werd ik meegesleurd door Bill. Hij nam me mee naar de buitenplaats van het hotel. Het was een soort van tuin met een mega grote fontein in het midden. We gingen op de rand zitten. Ik nam een paar foto’s van ons twee tot Bill mijn mobiel afnam en zelf foto’s er mee begon te maken van mij. “Je verspilt mijn camera met lelijke foto’s van mij,”� zei ik. Bill trok zijn wenkbrauw op. “Je bent gek,”� zei hij. “Ja,”� zei ik. Bill gniffelde en kwam toen naast me staan en trok weer een foto. “Wat zijn de kindjes aan het doen,”� vroeg Tom die aan kwam lopen. “Niets,”� zei Bill. “Ik moest jullie komen halen, Saki wil ons allen spreken,”� zei Tom. We volgden Tom braafjes. Saki stond al te wachten samen met Georg en Gustav en nog een hoop mensen. “Aangezien we een persoon extra hebben, moet ze zich maar even voorstellen,”� zei Saki. Dit kon hij toch niet menen? Ik kan niet eens Duits en ik praat al de hele tijd Engels, en zo goed is mijn Engels ook weer niet om dat allemaal te gaan uitleggen. Ik keek Bill aan met een zielige blik. Hij begreep meteen de hint en nam het gesprek over. “Dat hoeft toch niet, heeft ze nu een kamer?”� vroeg hij. “Nee, dat kon ik niet meer regelen, dus ze slaapt op een van jullie hun kamer,”� zei Saki. “Niet bij mij,”� zeiden Georg en Tom in koor. “Mijn vriendin zou dat absoluut niet begrijpen,”� zei Georg. “Ik slaap niet bij haar, meer heb ik niet te zeggen,”� zei Tom. “Ze slaapt bij mij,”� zei Bill. Oké, het was beslist, ik sliep bij Bill en ik had zelf geen mening nu even. Niet dat ik dit zo erg vond.

Bill en ik liepen naar zijn kamer. “Je kunt je spullen daar neer zetten,”� zei Bill. Ik zette het naast alle spullen van Bill. Er stonden twee tweepersoons bedden. “Waarom twee?”� vroeg ik. “Een voor wat spullen op te leggen, maar die krijg jij nu,”� zei Bill. “Oh, oké,”� glimlachte ik. Ik nam mijn mobiel omdat die al weer trilde. Ik typte een antwoord in. Ik schrok me rot toen Bill langs me sprong. Hij belande recht op zijn buik naast me. Ik ging even op en neer door de vering. “Zeg wat dacht je van roomservice,”� zei Bill. “Lijkt me prima, want ik heb best wel honger,”� zei ik. Bill kroop weer recht en ging naar de telefoon die er hing. Hij zei echt een heel menu. “Bill dat krijg ik nooit op,”� zei ik. “Rustig maar, ik wel,”� zei Bill. Ik gniffelde en stak mijn mobiel weg. Mijn schoenen had ik ondertussen al uitgeschopt. Bill klapte in zijn handen. Het was best raar om zo dicht bij hem te zijn. Het is echt zo…raar. Ik zit hier gewoon samen met Bill in een hotelkamer. Een kwartier later werd er op onze deur geklopt, Bill sprong meteen overeind en liep naar de deur. Een karretje werd naar binnen gebracht, vol met eten. Bill betaalde de jongen en sloot toen de deur weer. “Tast toe,”� zei Bill. Ik wist niet waar ik moest beginnen. Het zag er allemaal zo lekker uit. “Je bent gek als je wilt dat ik dit allemaal ga op eten,”� zei ik. “Ik help toch hoor,”� knipoogde Bill. Hij plofte naast me en nam wat eten. Nog geen minuut later werd er weer geklopt. Ik deed open en werd bijna omver gelopen door Tom, Georg en Gustav. “We zagen veel eten deze richting uitkomen en we dachten dat jullie wel graag hulp zouden willen,”� zei Tom. “Tom, ik ben zelfstandig, ik heb geen hulp nodig met eten,”� zei Bill serieus. Ik ging weer naast Bill zitten en voor we konden tegenpruttelen werd de helft weggenomen. En weg waren ze. “Ons eten,”� zei Bill met een pruillip. Ik lachte.

“Ik ga slapen want ik ben best moe,”� zei ik toen we al een tijd tv aan het kijken waren. “Ik ga hetzelfde doen,”� zei Bill. Hij verdween in het badkamertje van de hotelkamer en kwam terug in zijn boxer. Ik moest even omkijken om niet naar hem te gaan staren. “Verdorie, ik heb nu wel geen pyjama bij me,”� zei ik. “Wacht, ik heb nog wel wat dat je kunt aantrekken”� zei Bill. Hij rommelde in een tas en gooide een shirt van Tom naar me. “Ik dacht dat die nog wel eens van pas zou komen,”� zei Bill. Ik ging onder de lakens liggen. “Slaapwel,”� zei Bill. “Ja, slaapwel,”� zei ik terug. Onder de lakens keek ik naar de foto’s die Bill en ik hadden gemaakt bij de fontein. Ze waren zo prachtig.

Reacties: