FanFic.nl

Blauw (afgelopen)

8.

Bill keek gespannen uit zijn raam. Het was nog niet eens donker. In tegendeel, de zon stond nog hoog. Bill kon de warmte door zijn raam voelen. Hij besloot het te openen. Hij stak er zijn hoofd door. Een zacht, zwoel briesje streelde zijn huid. Dit waren duidelijk de eerste tekens van de lente. Bill hield al heel zijn leven van de lente. De frisse geur van alles en de kleuren vond hij zalig. Hoewel hij eigenlijk niet van kleur houd. Maar dan houd hij er van op zijn eigen manier. Dan kon hij uren in het gras liggen of zitten en gewoon niets doen. En zo heel af en toe eens ruiken aan een bloem die rond hem stond. Nu sierde er een glimlach op Bill zijn mond. Hij hoopte die te kunnen behouden. Of toch zo lang hij kon. Bill nam zijn iPod en stak de oortjes in zijn oren. De intro van ‘Wake me up when september ends’ begon te spelen. Bill ging er helemaal in op. Hij ging nog wat verder uit het raam hangen. Bill dacht er weer aan dat Tom hem morgen wilde spreken. Hij begon zich af te vragen wat Tom zou moeten zeggen. “Ik ben gay en val op je?”� of “Gordon is gay en valt op je vader”� Bill wist het niet, dus werd hij best nieuwsgierig. Bill keek op zijn klok. Nog maar 20 na zeven. Bill had nog een zee van tijd om zich te ontspannen. Het was al aan het schemeren toen Bill de ronde in het appartement nog eens deed voor iedereen weer thuis kwam. Alles was opgeruimd en schoon gemaakt. Bill besloot te douchen. Hij stond voor de spiegel en staarde naar zichzelf. ij was best bleek en mager vond hij. Hij ging weer eens over zijn ribben. het was een soort gewoonte geworden want hij deed het altijd voor hij ging douchen. Het was half negen toen Bill tv ging kijken. Hij hield de tijd goed in de gaten. Het was half tien. De angst begon hem zwaar parten te spelen. Hij trilde zachtjes. Om kwart voor tien zette Bill de tv uit en ging uit het raam kijken. Na vijf minuten was hij dat al beu dus ging hij weer zitten. Nerveus keek hij voor zich uit. Precies om twee minuten voor tien werd er een sleutel in het slot gedaan. Bill sprong recht en ging bij de deur staan. hij wist wat hij moest doen als ze terug kwamen van vakantie. Eerst kwam Carla binnen, dan de kinderen en als laatste Frank. Hij lachte eerst maar toen hij Bill zag keek hij nors. Een tas werd in zijn handen geduwd. Na 10 minuten zat iedereen en was Simon in zijn bedje gelegd. Bill besloot nu maar zijn straf te laten tekenen. De angst factor zat hoog.

“Frank, Carla, willen jullie dit tekenen?”� vroeg Bill zachtjes en voorzichtig. Carla tekende het automatisch en gaf het door aan Frank. In tegendeel tot Carla las hij alles eerst grondig. Frank keek Bill bedenkelijk aan. “Waarom heb je straf?”� vroeg hij. Bill ging nog meer trillen. Hij vertelde een heel verhaal. Frank stond al voor Bill. Bill zette voorzichtig een stap naar achter. Maar die werd hem fataal. Meteen volgde harde slagen in zijn buik. Daar bleef het niet bij. Frank raakte echt alles wat hij raken kon. Bill lag ondertussen al te kreunen op de grond. Hij kon niet meer bewegen. Opeens voelde hij niets meer en werd alles zwart na een schop tegen zijn hoofd.
“Bill liefje?”� hoorde Bill vaag. Hij probeerde zijn ogen te openen. hij zag wazig een schim boven zich. Bill moest een paar keer knipperen om helder te zien. Er lag iets kouds op zijn hoofd en hij lag op iets zachts. Bill kon er uit opmaken dat hij op zijn bed lag en dat Carla op de rand zat. Ze keek bezorgd. “Alles oké?”� vroeg ze. Na een halve seconde besefte ze dat het een stomme vraag was. Natuurlijk was hij niet oké. Bill kon zijn lichaam niet bewegend. Het wild niet lukken. “Ik wil slapen”� zei hij schor. Carla gaf voorzichtig een kusje op Bill zijn slaap. Ze ging nu weg. Bill sloot zijn ogen en liet de tranen komen. Ze stroomde over zijn wangen. Hij had niet gehuild tijdens het voorval. Daar was hij trots op. Bill bewoog met moeite zijn arm naar zijn mobiel en typte een berichtje in. “Hij deed het weer”� schreef hij. Hij duwde op verzenden. Na vijf minuten kreeg Bill en sms terug van Audrey. Hij las het maar hij was opeens te moe om te antwoorden. Hij legde zijn mobiel aan de kant en sloot zijn ogen weer. Alles zag hij weer voor zich. Angst vermenigvuldigde zich. Bill trilde en hield tranen op. Hij wilde niet huilen. Gelukkig was hij dit keer sterker. Bill zuchtte nog eens diep en viel dan in een diepe slaap.
De volgende morgen had Bill overal pijn. Hij bekeek zijn lichaam in de spiegel. Alles verafschuwde hem. Gelukkig was hij niet in zijn gezicht geraakt. Bill waste zich en trok wat kleren aan. Hij had geen honger dus at hij ook niet. Hij stak een appel ijn zijn tas voor als hij vanmiddag honger had. Hij betwijfelde dat. Tuur keek Bill aan maar zei niets. Hij had gisteren alles zien gebeuren en was in shock. Silvie was al weg. Bill besloot om al te vertrekken. Hij wilde even alleen zijn. Hij was nog ruim een uur te vroeg, daarom wandelde hij naar het park. Hij stuurde Audrey dat ze hem daar kon vinden. Bill ging in het gras zitten. Hij bekeek zijn arm. Blauwe striemen stonden er op. Een zucht verliet zijn mond. Vanavond zou hij het doen, zijn besluit stond vast. Hij zou weglopen en hulp zoeken. Maar echt zeker over die hulp zoeken was hij nog niet. Maar van het weglopen was hij wel zeker. Hij wist nog niet naar waar hij zou gaan maar weg ging hij zeker. Bill hoorde iemand naar hem roepen. Hij keek op en zag Audrey op hem af komen. ZE ging recht voor hem zitten en nam Bill zijn hand. “Je moet echt hulp zoeken”� zei ze. Bill knikte langzaam. “Ik weet het”� zei hij. Ze bleven nog een tijd zitten en gingen dan naar school.
Ze hadden het eerste uur Nederlands. Bill gaf zijn straf af. De vrouw keek hem nors aan. “Tegen morgen maak je het hè”� zei ze. “Ik heb wat blauw voor me is”� zei Bill. Hij nam een blad en papier en begon te schrijven. “Blauw is voor mij pijn”� schreef hij op. Hij gaf het af en ging weer zitten. Hij wilde subtiel duidelijk maken dat hij hulp nodig had. “Is het goed mevrouw?”� vroeg hij zacht. “eeuhm ja”� zei de vrouw. De dag verliep vlot en er gebeurde niets. Audrey had een uur extra dus liep Bill alleen de school uit. Hij was bijna zijn afspraak met Tom vergeten maar hij stond hem al op te wachten. Hij was alleen. Dat stelde Bill al een beetje gerust. “Kom we gaan naar een rustigere plek”� zei Tom. Samen liepen ze naar het park.

Ze zaten nu samen op een bank. Er was even een stilte tot Tom zijn keel schraapte. “Het spijt me dat ik je altijd zo heb lastig gevallen”� begon hij. Bill dacht dat hij een grapje maakte en dat ze hem vanuit een boom filmde om hem beet te nemen. “Ik weet wat je vader doet”� zei Tom nu. Bill werd lijkbleek. “Ik voel me schuldig, want ik viel je lastig terwijl jij genoeg aan je hoofd hebt. Je vader slaat je, dat kan je niet zomaar verwerken”� zei Tom kalm. Bill wist niet goed wat zeggen. “Er zit toch niet stiekem iemand te filmen ofzo?”� vroeg hij. “Nee, dit is niet iets om grapjes over te maken”� zei Tom. Kwam dit uit zijn mond? Blijkbaar dus wel. “Dus hoe weet je het?”� vroeg Bill. “Je vader zei het tegen Gordon in een dronken bui, mijn stiefvader raadde je vader aan om in therapie te gaan en toen dreigde jou vader dat hij jou iets zou aan doen als wij ons gingen moeien hier mee”� zei Tom. Bill werd nog meer bleek. Hij kon niets meer uitbrengen. “Mijn moeder is psycholoog, je kan altijd eens langskomen”� “Kan ze me er weg krijgen”� zei Bill meteen. “Ik weet het niet”� zei Tom “en hij is eigenlijk niet mijn vader, ik ben geadopteerd”� zei Bill. “Ow wist ik niet, heb je, je echte ouders nog gekend?”� vroeg Tom. “Mijn vader zeer goed, ik heb nog enkele jaren bij hem gewoond en van mijn moeder en broer herinner ik me nog maar vaag iets”� zei Bill. Tom gaf Bill zijn adres, gsm nummer en msn. Bill gaf hetzelfde aan Tom. “Wil je er wel met niemand over praten? Ik verleef het anders niet”� zei Bill. Tom knikte. Ze gingen nu beide naar huis. Bill liep meteen naar zijn kamer en deed de deur op slot. Hij was niet van plan er nog uit te komen. Hij zou zijn wegloop plannen opbergen en eerst eens bij Tom zijn moeder langsgaan. Bill startte msn op en voegde Tom toe. Audrey was online. Bill vertelde haar alles van zijn gesprek met Tom. Audrey zou met Bill meekomen als hij woensdag naar Tom zijn moeder zou gaan. Bill had al gestuurd naar Tom dat hij dan zou langskomen. Tom vond het goed en stelde voor dat Audrey misschien meekwam. Bill stuurde terug dat hij al van plan was om haar mee te nemen. Bill sloot nu alles af en ging op zijn bed zitten. Hij keek voor zich uit. Langzaam liepen de tranen over zijn wangen. Geluidloos en stil.

Reacties: