FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[26] Tom – Cabs

Ik heb nu officieel een hekel aan Engeland. Ten eerste rijden ze verkeerd. Ten tweede begaan die taxichauffeurs bijna een moord om als eerste bij de wenkende persoon te komen. Had ik al verteld dat ze hier verkeerd rijden? Ze rijden links! Kan je dat nu geloven? Links!?!
Maar, het voordeel van op cliënteel beluste chauffeurs is dat we maar welgeteld vijf seconden moesten wachten op een taxi. Toen we instapten, keek hij ons wel even vreemd aan. Wij? Vreemd? Voor de luchthaven stond, in godsnaam, een man te zwaaien. Hij had niets aan, op een roze bikini na. Zijn hoofd was haarloos, de rest van zijn lichaam jammer genoeg niet. Brr... Trauma!
En dan vindt hij ons vreemd?
Stomme Brit!
Nu kleef ik tegen het raam, Andreas zit tussen mij en mijn broertje in. Ik negeer hem nog steeds. Natuurlijk antwoord ik op tijd en stond op zijn vragen, anders gaat Andi iets vermoeden. Maar ik kijk hem niet meer aan. Dat kan hij vergeten!
Dit is zo vreselijk!
Ik wil Bill aankijken, ik wil écht niets liever. Ik wil zijn tranen kunnen wegvegen, ik wil hem kunnen knuffelen, ik wil hem kunnen aanraken, ik wil hem alles kunnen zeggen. Ik wil dat allemaal zo vreselijk erg. Maar het liefst van al wil ik hem kussen. Een echte kus, waarvan ik weet dat hij het ook meent.
Probleem!
Als ik Bill aankijk, zie ik wat ik aangericht heb. Die tranen, die ik wil wegvegen, heb ik zelf veroorzaakt. Ik wil hem knuffelen om hem te troosten, om wat í­k hem aandoe. Die aanrakingen zouden alles veel ingewikkelder maken dan het al is. Ik wil hem alles zeggen, maar eigenlijk heb ik dat al gedaan.
En ik kan hem niet kussen. Het mag niet, het kan niet, en het zal dus niet gebeuren. Bill wil het niet, en hij zal het ook nooit willen.
Waarom is dit zo verdomd moeilijk? Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn? Waarom word ik niet verliefd op een gewoon meisje, of desnoods op een gewone jongen? Waarom op Bill? Waarom juist op hém?
Ik kijk even naar mijn omgeving. Een rotonde bezaaid met gele taxi’s. Dan staar ik weer glazig voor me uit. Bill houdt Andi wel bezig. Hoop ik. Anders heb ik een probleem.
Eigenlijk maakt het me allemaal niet meer uit. Van mij mag net zo goed iedereen het weten. De vieze blikken van fans zou ik veel liever zien, die duizenden blikken wegen toch niet op tegen die ene gekwelde blik, de blik van Bill. Iedereen mag het weten. Dan dumpen ze me in een speciaal afkickcenter en kwel ik Bill niet langer. Dan leeft hij rustig verder met een groep vrienden, hopen fans en een vriendin.
Een vriendin!
‘Is hij ook verliefd?’
Bill is verliefd!
Godverdomme. Natuurlijk! Dat kan er nog wel bij. Waarom ook niet? Dit doet zo’n pijn. En ik dacht dat het niet erger kon. Wel dus. Ik zou nu, in het bijzijn van mijn beste vriend en een onbekende, en mijn geliefde, kunnen uitbarsten in huilen. Nog nooit eerder voelde ik zo’n pijn. Bittere tranen blijven zich omhoog werken, net als het ranzige eten van in het vliegtuig. Overal voel ik steken en de spieren bij mijn keel verkrampen, terwijl al de andere spieren in mijn lichaam verslappen. Zonder die veiligheidsgordel lag ik allang onder de stoel van de chauffeur. Dan was ik misschien beter af. Een ijzige koude overvalt me.
Bill is verliefd. Verliefd op een meisje. Ik ben geen meisje. Verre van zelfs. Bill zal dus nooit verliefd op mij zijn!
‘Tom!’
Ik draai me loom om, en doordat ik naar Andreas kijk, zie ik ook Bill. Zijn ogen glijden over mijn gezicht. Zijn ogen gevuld van pijn. Godverdomme.
‘Heb je het koud? Je trilt helemaal.’
‘Ik euhh... moet gewoon heel dringend naar het toilet.’ zeg ik zo overtuigend mogelijk. Succesvol blijkbaar, want hij rolt met zijn ogen en lacht dan.
‘We zijn bijna bij de kampeerweide, dan gaan we daar onze spullen dumpen en even naar de wc, dan het festivalterrein op. Oh, ik heb er zóveel zin in!’
Ik wek een grijns op en ga mee vrolijk doen, terwijl ik vanbinnen nog steeds de Noordpool ben.

‘Zo, hier is het.’
Ik betaal snel en stap dan uit. Andi opent de koffer. Bill klungelt met zijn gordel. Ik trippel van been op been omdat mijn leugentje nu werkelijkheid is geworden. Ik heb een wc nodig!
Met die twee schildpadden achter me ren ik naar de ingang. Tegen dat zij hijgend achter me staan, heb ik al een plannetje vast.
‘Bill, ga jij met Meneer Springblaas naar de wc, dan breng ik alvast de bagage naar de tent.’
Tot mijn verbazing stemt Bill toe en sleurt me dan door de deur naar buiten. Andi gaat links, wij rechts. Al meteen zie ik een bordje dat de toiletten aangeeft en storm in die richting, Bill achter me latend. Ik negeer hem nog steeds, misschien wel tot het einde der tijden.
Hij is verliefd en zegt mij niets. Ik heb hem wel mijn eerste verliefdheid, eerste echte, toevertrouwd. Flauw, Tom, heel flauw! Bill is die verliefdheid. Je humor gaat erop achteruit!
Ik zet me opgelucht op de wc-bril en staar dan naar de deur. Schaduwen lopen voorbij, maar eentje stopt. Zelfs zonder de smalle schaduwbeentjes weet ik dat het Bill is. Hij wacht maar, ik heb geen zin om me te haasten.
Mijn been gaat zenuwachtig op en neer. Bill, Andreas en ik samen in een zwetende massa, in een klein tentje, in onze pyjama naar de doucheblok.
Ik sta recht, trek mijn boxer en mijn broek weer op en draai me dan om. Het duurt even voor ik de knop vind, terwijl die gewoon vlak voor me is. Ik houd blijkbaar niet van gemakkelijk.
Als ik de deur van het slot haal, glipt Bill naar binnen en gaat tegen de deur aanleunen. Nee! Ik wil niet met Bill in een klein hokje zitten, zeker niet als hij bepaalt wanneer ik eruit mag. Dan kan ik hem niet negeren. Nee!
‘Tom, wij moeten eens praten.’

Reacties: