FanFic.nl

I Can't Hate You Anymore

4.

Die avond woelde ik in bed, ik kon niet in slaap komen. Ik draai me op en zucht, en vervolgens draai ik alweer om om weer het zelfde te gaan doen, en zo gaat het maar door. Uiteindelijk krijg ik er genoeg van en sta op. Ik ga voor mijn raam staan en kijk naar buiten, ik krijg de kop van Seth niet uit me hoofd, maar ik dwing mezelf er toe. Rond een uur of 4 kan ik mijn ogen niet meer open houden en ga slapen. Ik wordt geplaagd door dezelfde droom als altijd en doe natuurlijk zuchtend mijn ogen open. Ik doe alle noodzakige dingen dat ik op zondag moet doen en ben rond een 2 klaar. Ik liet mezelf op mijn bed vallen en dacht een beetje na toen me zusje mij plotseling riep. < Jennifer, er staat iemand voor de deur! > ik zucht, kunnen ze me niet met rust laten? < ik kom eraan, gil niet zo man > schreeuw ik naar d’r. Ik liep mijn deur uit en ging de trap langzaam ook af. < ik heb de deur dicht gedaan, ik ken hem niet > zegt Megan ik schud mijn hoofd. < Megan > zucht ik. Ik liep naar de deur en deed de deur open. Voor de 2e keer deze week kwam ik oog in oog te staan met een naakte borst. Toen ik omhoog keek kwam ik oog in oog te staan met Seth. Mijn hart klopte autmatisch sneller, < uhhh Seth ?> vroeg ik terwijl ik rood kleurde..

-J-

< uhhh Seth ?> vroeg ze. In eerste stantie wilde ik ontkennen, maar toen bedacht ik me dat dit een nieuw begin zou worden. Geen Jake of Jacob meer, ik had er genoeg van, mja, als zij was wie ik dacht dat ze was dan zou ze er vroeg of laat toch wel achterkomen.. < Woon jij hier ?> vroeg ik oprecht verbaasd, ik zag dat ze nogal rood werd, ze had een wit met rode snoopy pyama aan, het stond haar best lief, ik vocht tegen de drang haar in me armen te nemen. Ze knikte. < Ja > Ze kwam me zó bekend voor, maar ik kon het niet achterhalen. < Wat kom je doen ?> vroeg ze. Ik gniffel, en beken : < Mijn vriend, Se.. uhum, ik bedoel Jake en ik waren op zoek naar een supermarkt, en een oude vent stuurde ons deze kant uit, we pikten toevallig deze huis uit om te vragen > Ze grinnikte, < het is niet ver, k kan je er wel ff heen helpen > ik glimlachte. < als je wilt natuurlijk > voegde er snel aan toe, mijn hart klopte sneller, al kon ik niet bevatten waarom. < natuurlijk > glimlachte ik. < Megan, ik kom straks terug > schreeuwde ze naar binnen. < je doet maar > schreeuwde iemand vanaf binnen verveeld. < O god, wacht, ik trek eventjes kleren aan > ik moest grijnzen. < Is goed > zei ik en ze rende naar binnen, ik liep naar Seth. < Waarom lieg je tegen haar Jake ?> Vroeg seth aan me. < daarom > zei ik geirriteert, alsof hij dat gisteren niet in mijn hoofd had gezien. < Jakee > begon hij te zeuren. < Seth, luister, we zijn hier toch niet voor lang, en ik hoef nu eventjes de naam Jake of Jacob niet te horen > zei ik boos. Hij zuchtte. < Had je dan geen andere naam kunnen kiezen dan Seth ?> ik gniffel tegen mijn wil. < Jou naam was de eerste wat me binnen schoot. > hij grinnikt en kijkt dan serieus < nu hoor je de naam Jake toch ook > ik slikte. < Je kunt niet vluchten jake, niet van jezelf > ik wilde het negeren, en godzijdank, daar kwam Jennifer al de deur uit.


-Jnnfr-

Had ik toch maar niet moeten aanbieden om ze te brengen.. Seth keek namelijk nog al chagerijnig. < Kom je nog > ik glimlachte en liep naar ze toe. < he > begroette Jacob me. < he, > zei ik droogjes terug. Waar was ik mee bezig? Ik kende deze mensen amper? Nja, ik was in staat mezelf te verdedigen mocht er iets gebeuren. Al dacht ik niet dat dat nodig zou zijn, ik voelde me goed bij Seth.. Ik slikte, ik kende hem maar pas, herinnerde ik meezelf. < deze kant uit > ik begon te lopen en Seth kwam naast me lopen. < Nog last van je ongeluk > ik glimlach. < nee, niet echt > hij schud grijnzend zijn hoofd. < zijn jullie nieuw hier ?> vraag ik hem. Hij knikt. < blijven jullie lang ?> vraag ik. < wil je ons hier weg hebben ofzo ?> ik weet dat hij het als een grapje bedoeld, maar alsnog kleur ik rood. < n-euh, niet daarvan, ik vraag het alleen maar> hij lacht, zijn lach klinkt mooi. < Ik weet niet hoelang we blijven > zegt hij vervolgens. < mijn vriend had hier een huis staan, en wij hadden behoeften om op een soort van vakantie te gaan, dus kozen we maar hier> ik haal mijn schouders op. Na een minuut of 5 zijn we er eindelijk. < weet je hoe je straks terug moet komen naar je huis ?> vraag ik, en hij knikt. < dat lukt wel, denk ik > ik rol met mijn ogen. < Ik kan je zo wel brengen > hij schud zijn hoofd, en ik voel me lullig, waarom moet ik het ook zo nodig aanbieden. < nhee, ik wil je niet ophouden, wijs de weg maar, dan komen wij er wel uit > Ik dwing mezelf om niet te zeggen : je houd me niet bezig , en het lukt me. Ik wijs hem de weg en draai me om om weg te lopen. < hé Jen! > hoor ik Seth roepen en ik verstijf. Ik draai me langzaam om, en ik weet dat mijn gezicht boos staan, maar daar kan ik niks aan doen. < het is Jennifer > roep ik boos terug. Hij kijkt me verbaasd aan. Hij kwam naar me toe lopen, en ik weet niet wat ik moet doen. Als hij bij me staat grijnst hij. < zo, jennifer > ik grijns terug, het gaat gewoon vanzelf. < mag ik je telefoon nummer ?> Oké, Die had ik niet zien aan komen. < sorry, wat ?> vroeg ik, ik ben bang dat ik het me verbeeld hebt, ik kan er niks aan doen, Je zult me wel heel dingens vinden.. maar ik kan er niks aan doen, ik dénk dat ik verliefd op deze Seth ben.. < je telefoonnnummer ?> vroeg hij nogeens. Ik geef hem mijn telefoon nummer, < cool > zegt hij dan. < hé jake kom je nog > roept Jacob naar ons toe. Ik kijk hem aan en ik zie dat hij in z’n lip bijt. En wat mompeld. Ik zie jake wat mompelen en dan kijkt naar me. < ik zie je nog wel > ik knik en draai me om, probeer mijn hartslag rustiger te krijgen.

-J-

Seth bied nogmaals zijn exuses aan, de sukkel. Waarom moet hij zo nodig “jake”� gaan roepen. Ik zucht en we lopen de supermarkt uit. In de verte zie ik Jennifer staan, ze staat te praten met een jongen. Ik voelde een steek van jaloezie. Ik draai mijn hoofd om en begin te lopen. Zal ik je wat over mezelf vertellen? Ik ben Jacob, Jacob Black. Het is waar dat ik hier pas ben gekomen, ik wilde wat rust, en Seth wilde met me mee. Ik had het gehad op Lapush, en Fork, je snapt wel over wat voor soort problemen ik het heb.. Waarom ik me voor doe als Seth? Nou, ik doe me niet echt voor als iemand, ik ben gwoon mezelf, maar.. pfft, ik weet niet. Ik had het gehad met mijn naam, ik wilde een nieuwe begin. En toevallig koos ik dit uit, en toen ik Jennifer zag.. Ik weet niet wat er gebeurde. Ik denk.. ik dénk.. dat zij mijn inprent is., maar wat ik ook denk.. ik dénk.. dat zij wat beters verdiend dn ik.. Ik zucht en werp een laatste blik of Jennifer, zij zou mij nooit kunnen zien, aangezien niet zulke goeie ogen heeft als ik.. Ik zucht nogmaals en draai me om, om naar huis te lopen.


-Jnnfr-

Ik was al wat in gedachten gezonken toen ik ineens werd geroepen. < Jennifer > het klonk als Micheal ; kijk, hij begrijpt mij tenminste, hem hoor ik geen “Jen”� roepen, dat mocht alleen.. < Jennifer, hoor je me niet dove! >
.Weet je, Micheal en ik zijn echt goeie vrienden met elkaar, dat was natuurlij niet altijd zo; Toen Micheal hier kwam wonen zaten er al direct een hele boel meisjes achter hem aan, maar jha, hij was dat gewend en ik kon zijn verwendheid niet aanzien, ik vond het zo, zó onuitstaanbaar. Naderhand begon hij mij ook onuitstaanbaar te vinden, en we haalde verschrikkelijke streken met elkaar uit, tot dat hij eens keer te ver ging, ik was rond die tijd de lievertje van sommige leraren, en dat was toen ook het geval, de leraar heette; Hewitt. Alleen kon Micheal en die leraar elkaar niet uitstaan. Micheal was toen iets te ver gegaan door een emmer boven de deur te zetten, je zou denken; hé, dat is toch niet zo erg? Ja, dat zou ik ook denken, als de inhoud van de emmer water was, dat was het geval helaas niet. Hij had er echte verf ingedaan, murenverf. Nja, helaas voor hem kwam de leraar eerder dan ik de lokaal binnen, en hij was toen de lul. Hij zou geschorst worden, maar toen heb ik de schuld maar op me genomen, hoe erg ik hem toen haatte, hele schorsing ging me wat te ver, en ik wist dat Hewitt het bij mij niet zo zwaar zou maken, ofja, ik hoopte het. Sinds dien mag hij me wel, we werden toen steeds beter, en toen mijn moeder stierf was hij er ook voor mij, hij maakt geen een gemeen opmerking of iets dergelijks, hij bleef constant bij me als steun, liet me huilen als het moest, hij zag wanneer ik behoefte had om alleen te zijn of de lokaal uit moest, hij hielp me altijd, sinds dien zijn we beste vrienden.
< He, Jennifer, ben je daar ?> Micheal pakte me bij mijn schouders en schudde me door elkaar, < ben je doof of zo > ik grijns. < sorry, was ff in gedachte gezonken. > hij zucht. < is er wat ?> vraag ik hem en hij schud zijn hoofd. < dan niet he > zeg ik. < is Melinda trouwens langs geweest ? > hij zucht nogmaals. < jha> zegt ie. En ik sla hem op z’n bovenarm. < zeg het nou > hij grijnst. < wat ben jij irritant, godver, ik had je beter met rust kunnen laten> ik kijk hem aan, < nou dan toch niet,> zeg ik en begint te lachen, maar voor kort. < ze kwam langs ja > zegt hij dan. < ik heb het uitgemaakt, en toen begon ze te janken man, niet normaal> ik zucht. < dat doet iedere meisje die jij na 3 dagen dump, Micheal > zeg ik. < jaja > gromde hij. < ik heb het anders nog nooit gezien > ik schud mijn hoofd. < Micheal, meisjes huilen niet als je ze dumpt, dan denken ze dat je ze zwak vind, of zo, daarom huilen ze als ze alleen zijn, o god, sinds wanneer ben jij zo gevoelig > Hij begon ook te grijnzen.< Je hebt gelijk, denk ik > zegt ie. < natuurlijk heb ik gelijk > hij grijnst. < waar kom je eigenlijk vandaan?> Ik bijt op mijn lip en voel dat ik rood begin te worden. <van de supermarkt > mompel ik < en je hebt niks gekocht?> vraagt ie. Ik bijt harder op mijn lip. < wat is er?> vraagt ie. < niks > zeg ik. < maar he, k ga naar huis> Hij kijkt me met samengeknepen ogen aan. < weet je zeker> vraagt hij. < natuurlijk > zeg ik. < waar zou ik anders heen moeten > hij zucht en rolt met zijn ogen. < ik bedoel: weet je zeker dat er niks is > ik begin te grijnzen. < Ja, er is niks > ik zie dat hij me niet gelooft, want hij snuift. < nja, moet jij weten, je zegt het me toch wel, maar tot dan, doei he > ik schud grijnzend mijn hoofd, doei > ik draai me om en begin weg te lopen. Tegen wil en dank moet ik aan Seth denken. Godver, hoe kón hij zo een effect op mij hebben ?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.