FanFic.nl

Ik ben Yaren.

Hoofdstuk 9; Vuur

Ik heb het echt gedaan. Ik heb hét geschreven. Niet te geloven dat ik dit heb gedaan, dat ik het allemaal opnieuw heb moeten beleven. Door mijn eigen stomme schuld heb ik mezelf meer pijn gedaan dan iemand anders ooit kan doen door erover te beginnen, want dit heb ik écht zelf gedaan. Letter voor letter heb ik het zelf opgeschreven, niemand die me dwong om het te doen.

Laat me even duidelijk maken dat niets van het voorgaande gelogen is, niet verzonnen door een fantasierijk kind. Nee, maar ik zou wel willen dat het zo was. Het is één ding om ontvoerd te worden, om opgesloten te worden. Maar verkracht worden door je bloedeigen oom brengt mijn hele verhaal naar een volgend niveau. Het gebeurde zo vaak, en ik haat mezelf ervoor dat ik hem keer op keer liet begaan. Altijd hetzelfde tafereel. Ik hoorde zijn auto komen en zorgde ervoor dat de kamer niet te slordig lag, dat maakte hem minder kwaad. Hij kwam binnen, beval me de emmer leeg te maken en mijn flessen te hervullen met kraantjeswater. Terwijl hield hij me in de gaten en smeet ook wat nieuwe conservenblikken naar binnen. Dat moest ik mee naar de kamer. Hij trok mijn kleren uit, die trouwens veel te klein waren, en smeet ze in de hoek van de kamer. Op het nachttafeltje lag altijd een stapeltje vers gewassen kleren. Een te klein shortje, een shirtje en een onderbroek. Meer had ik volgens hem niet nodig, en dat voor minstens tien dagen. Met zijn beide handen nam hij me dan op en moest ik gaan liggen. Hij begon me altijd eerst te kussen, en ik moest meedoen. Vervolgens moest ik zijn shirt uittrekken en deed hij zelf zijn broek los. Zijn buik schuurde tegen me aan terwijl hij dan ruw in mij kwam. De eerste keren schreeuwde ik moord en brand, maar dat volgde enkel in meer blauwe plekken en gekneusde ribben. Na die keren gaf ik het op, liet hem begaan maar schreeuwde me van binnenuit in stukken. Eerst denk je dat het wel overgaat. Dat hij gaat zeggen dat het een grapje was, en me dan terug naar huis laat gaan. Maar als die periode voorbij was, en ik besefte dat ik dit zou moeten blijven ondergaan, dan pas werd het bittere ernst.

Naast hetgeen wat hij me liet ondergaan in de slaapkamer zorgde hij nog voor andere bijkomende zaken. Alles wat hij was, dat werd ik. Ik begon te eten zoals hem, te praten zoals hem en te lopen zoals hem. Zelfs mijn gedachten waren synchroon met de zijne.
En dan had ik het niet over weten wat hij wou eten, of wat hij leuk vond. Maar dan heb ik het echt wel over pure gedachten. Enkel en alleen dat. Kan je geloven dat ik zelfs snapte waarom dat hij dit deed met mij? Walgelijk, ik weet het. Maar ik kon zien dat hij dit wou, dat hij mí­j wou. Niet dat ik mezelf zo geweldig vond, maar het was iets in zijn ogen. De manier waarop hij keek naar mij, hoe hij me aanraakte. Het was vies, afschuwelijk en ik wou dat het stopte, maar ergens diep vanbinnen had ik respect voor hem.

Mijn hele leven zal ik de gevolgen dragen van zijn acties, zijn daden.

Reacties: