FanFic.nl

Fallen myself

40. Merry Christmas

De rest van de week vliegt zo voorbij. Ik geniet van de tijd die ik met Tom doorbreng, ook al zit mijn school er ook nog tussendoor. De vakantie is al begonnen en ook daar geniet ik van. Het is nu kerstavond. Normaal zouden we naar de kerk gaan, maar dit jaar doe ik dat niet. Ik zit samen met Tom op de bank. We zijn kerstfilms aan het kijken. Dat doen we al de hele vakantie. Ik moet toegeven vanaf het moment dat Tom weer in mijn leven is, ben ik een stuk gelukkiger. Ik hoef niet meer altijd een lach te faken, hij is nou meestal echt. En mijn baaldagen mag ik ook gewoon hebben. Ik snap niet hoe ik ooit heb kunnen denken dat ik zonder Tom zou kunnen. Hem loslaten heeft ons beide alleen maar meer pijn bezorgt. Tom begrijpt me op een manier die de meeste niet kunnen. Het lijkt net of hij precies aanvoelt wat ik nodig heb op welke momenten. Toch gaan er een hele hoop dingen door mijn hoofd heen die me bang maken. Die me in een hoekje willen duwen. Die me op de rand van een afgrond zetten. Met maar twee keuzes die ik kan maken, balanceren of vallen. Zonder de keuze veilig van de rand vandaan stappen. Ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet. Tom is nu een week bij me en nog steeds ben ik helemaal wit. Mijn ogen stralen nog steeds niet zoals zou moeten. Zoals ze vroeger deden. Ze stralen niet zoals toen ik Tom ontmoette. Ik ben ook nog steeds veels te dun. Ik eet goed, dus daar ligt het niet aan. Het eten wat ik eet houd ik ook binnen. Ik bedenk me net een best goede vergelijking. Ik sta op een koord. Ik kan niet achteruit alleen vooruit. Ik wil wel vooruit, maar weet niet of ik de overkant kan halen. Onder het koord is een diepte waarvan ik de grond niet meer kan zien. Zo voel ik me ongeveer. Ik viel, Tom heeft me kunnen vangen, maar nu blijf ik hangen. Ik ga nog niet omhoog, maar val ook niet lager. Misschien snap je nu mijn gevoel een beetje. Ergens weet ik zeker dat Tom dit alles doorheeft. Hij heeft zeker wel door dat ik nog niet lekker ben. Ik voel zijn hand zachtjes in mijn arm knijpen. Nu heeft hij namelijk ook door dat ik niet meer naar de film kijk. Dat ik met andere dingen bezig ben. Ik hoop alleen dat hij denkt dat ik met morgen bezig ben. Morgen komt heel mijn familie langs. Dat betekent dat we een uitgebreid gangenmenu hebben. Mama en ik staan daarvoor altijd uren in de keuken. Ieder jaar is het bij iemand anders. Dit jaar is het dus bij ons. Het kon niet ongelukkiger. Gelukkig hebben Abby, Maarten en Tom deze keer aangeboden te helpen. Mama heeft alle recepten met de bijbehorende ingrediënten in aparte tassen zitten. Alles wat we verder nodig hebben zit in aparte koelkast. Morgenvroeg moeten we al vroeg opstaan om te beginnen. Halverwege de dag komt de rest van de familie dan binnen en moeten we bijna klaar zijn. “Afwezige prinses van me vind je de film wel leuk.”� Ik knik. “Waar gaat hij dan over.”� Ik werp een blik op het scherm. Ik heb ondertussen alles films wel drie keer gezien. Ik herken de hoofdpersonage en vertel hem waar de film over gaat. “Hoe weet je dat als je niet kijkt.”� “Ik weet alles en deze film komt ieder jaar op tv.”� Hij lacht. De vlinders doorspoelen mijn buik. Ik kijk op de klok en zie dat het tien uur is. “We kunnen beter gaan slapen. Dan kunnen we morgen vroeg beginnen met koken.”� Ik wist van zijn negen uur is nog nacht probleem. Hij volgt me braaf richting mijn kamer. Het valt me op dat hij meestal doet wat ik zeg.

Tom pov; Ik voel iemand tegen mijn schouder aan duwen. Een adem blaast in mijn gezicht. Ik ben net genoeg bij bewustzijn om het te voelen. Zachte lippen tegen mijn mond. Ik kreun. “Tom, nu is het genoeg opstaan.”� Ik open mijn ogen bij het horen van haar stem. Het is me nog steeds onwerkelijk dat ik bij haar ben. Het voelt alsof ze ieder moment weer kan verdwijnen. Ze heeft haar kleren al aan. Ik kreun. “We moeten gaan beginnen met het eten. Ik heb je zo lang mogelijk laten liggen. Ik begin alvast, ga jij je dan douchen.”� Ik kijk in haar berekenende blik en stap uit bed. Mijn hoofd wordt helderder als ik onder de douche sta. Dan komt er een gedachte in me op die me bang maakt. Wat als Rebecca alleen beneden is. Bij koken horen messen. Iets kan snel op een ongeluk lijken. Zo snel ik kan kleed ik me aan. Ik vertrouw haar wel, maar ze is nog steeds haarzelf niet. Of zou ik dit voortaan haarzelf moeten noemen. Want dit is natuurlijk ook een van haar kanten. Ik weet niet hoe ze precies was voordat ik kwam, maar ik heb in de tijd dat ik hier ben niet heel veel verbetering gezien. Dit feestje met haar familie is waarschijnlijk niet eens goed voor haar. Ik verschijn in de keuken en zie dat alles goed is. Ze is nog bezig met alles klaar te zetten. “Jij bent snel klaar”� “Alleen vandaag. Het is vast goed voor me om een keer iets te doen.”� Mama riep altijd dat wij ook maar eens met iets met kerst moesten doen. We deden echter nooit wat. Ik kijk naar de kerstboom die ik van hieruit net kan zien. Bill en ik tuigde de kerstboom altijd samen op. Dit jaar heeft hij dat alleen moeten doen. Ik voel een steek. Ik heb nog nooit kerst gevierd zonder Bill. Rebecca merkt mijn blik op. “We kunnen vannacht ook wel naar jullie vertrekken hoor. Dan heb je tweede kerstdag nog thuis.”� Ik knik. “Dat zou fijn zijn.”� Ze begrijpt zonder woorden de band die Bill en ik hebben.

Ik hoor de bel gaan en de eerste mensen komen binnen. Ik sta nog steeds in de keuken te helpen. We zijn bijna klaar. Ik had nooit gedacht dat een kerstmaaltijd zoveel werk zou zijn. Ik vraag me nu ook af hoeveel mensen er eigenlijk wel niet komen. Rebecca heeft boven een aantal kussens van de kamers gehaald om er op te gaan zitten. Er zijn buiten onder de luifel nog een paar tafels bijgezet. Rebecca zet de laatste spullen in de koelkast en haar moeder gaat de gasten verwelkomen. “laten we ons even om gaan kleden.”� Fluistert ze in mijn oor. Ik kijk naar mijn kleding en zie dat die vol meel en ander spul zit. We lopen zo dat niemand ons ziet naar boven. Ze pakt schone kleren uit de kast. Ze heeft mijn kleren er ook in weten te krijgen. Hiervoor heeft ze een deel van haar eigen kleren weggelegd. Ze liggen ergens in een tas onder haar bed. Ze geeft mij een set kleren. Ik trek ze aan en draai me naar haar om. Ze staat voor de spiegel haar make-up goed te doen. Als ze klaar is, zucht ze diep. Ik sla mijn armen om haar heen. "Waarom is er juist dit jaar een kerstmaaltijd bij ons. Waarom kan ik me er juist dit jaar niet onderuit praten." Ik weet dat haar vragen retorisch bedoeld zijn. "Het lukt je wel, we kunnen ons altijd nog hier verstoppen." Er komt een kleine glimlach door op haar gezicht. Ik duw zachtjes mijn lippen op die van haar en trek haar mee naar beneden. "Klaar?" vraagt ze me. Ik knik. Ze pakt mijn hand en trekt me naar binnen. Ik zie haar familie allemaal in de kamer zitten. De jongere kinderen zitten op de grond te kleuren. De volwassen staan aan de staantafels. De oudere kinderen zitten op de banken. "Gelukkig maar dat jullie zo'n groot huis hebben." Ze knikt. Er komt iemand op ons af die haar meteen omhelst. "Goed om jouw weer een keer te zien meid." "Ook leuk om jullie weer te zien." "En wie is dit?" "Tom" Ik geef haar een hand. "Leuk je te ontmoeten." Ik knik beleefd. De vrouw loopt weer verder. Ik kijk Rebecca raar aan. "Ze vindt het leuk om je te ontmoeten." Ik knik. We gaan de rest ook begroeten.

De rest van de dag gaat snel. Om 12 uur zijn de meeste al weg. Rebecca is boven tassen aan het inpakken. Ik lig op de grond. Ik heb een kussen bemachtigd en leg daar mijn hoofd nu op. Ik hoor de voetstappen van Rebecca richting mij komen. "Moet je niet eerst gaan slapen." vraagt ze me voor de zoveelste keer. Ik schud mijn hoofd. Ik kan het niet hebben om nog langer zonder Bill te moeten. Nou dit is inderdaad wel een beetje overdreven, maar nu ik terug ga, wil ik ook gewoon terug. Ik sta op en we zeggen de rest gedag. Ik gooi onze spullen in de auto en we vertrekken richting Duitsland. Ik zie de ogen van Rebecca bijna dichtzakken. "Je mag best gaan slapen." Ze schudt haar hoofd. "Nee, dadelijk val jij ook nog in slaap." Ik pak een blikje energie uit het dashboardkastje. "Zo val ik heus niet in slaap. En ik denk er niet aan om met jou naast me een ongeluk te krijgen." Er verschijnt langzaam een lach over haar gezicht. Ze nestelt zich in de stoel en sluit haar ogen. Ik hoor haar zachtjes mee neuriën met de muziek. Als ik voor een stoplicht sta, pak ik een deken van de achterbank. Ik leg hem netjes over haar heen voordat ik verder rij. Na een tijdje hoor ik haar ademhaling zwaarder worden. Ik concentreer me op de weg. Het is nog een heel eind richting thuis. Maar morgen zie ik Bill weer en dat houd me ook wel wakker.

Reacties: