FanFic.nl

Forever Slytherin

Hoofdstuk 3: Het einde van een vriendschap

Lucy stelde zich vaak voor dat alle Zwadderaars net zo waren als zij. Zwijgzaam, afgezonderd en uitstekend boven de rest. In haar gedachten zag ze alle Zwadderaars zich door de gangen van Zweinstein bewegen, in een grote, samenhorige groep. Iedereen ging voor hen opzij, iedereen was onder de indruk van hen.
Maar de realiteit was anders. Zelfs binnen haar eigen afdeling was ze een buitenbeentje. Die avond bij het feestmaal zat ze weliswaar tussen de mensen, maar niemand bekommerde zich om haar. Lucy was het gewend, het ging al jaren zo. Maar jammer vond ze het wel.
De volgende dag was ze als eerste Zwadderaar aan het ontbijt. De Grote Zaal zat nog maar half vol. Nog voor ze haar bord vol had kunnen scheppen, stond professor Sneep voor haar neus.
‘Juffrouw Drake,’ mompelde hij, en hij las een lange rol perkament. ‘Ik zie een S.L.I.J.M.B.A.L. voor Toverdranken, Bezweringen, Gedaanteverwisselingen, Oude Runen en Kruidenkunde. Wil je voor al die vakken opgaan voor een P.U.I.S.T.?’
Lucy haalde haar schouders op en staarde naar haar bord. Het kon haar werkelijk niets schelen op het moment.
‘Ik zal uw zwijgen aannemen als een toestemming. Hier is uw rooster,’ zei Sneep, en hij overhandigde haar een vel perkament. ‘Uw eerste les begint zo.’ En hij liep weg.
Lucy stopte het rooster in haar tas en nam zich voor er straks op te kijken. Voor ze begon aan haar ontbijt keek ze even de Grote Zaal rond. Nog geen spoor van andere Zwadderaars, maar er waren al wel enkele Griffoendors en Ravenklauwers neergestreken, waaronder Potter en zijn vrienden. Van onder haar zwarte haar door keek Lucy naar ze. Sinds het akkefietje van die dag daarvoor was ze Potter interessant gaan vinden, hoewel ze het nooit toe zou geven. Stiekem hoopte ze dat Potter bij Zwadderich ingedeeld was, dan hadden ze misschien vrienden kunnen zijn.
Op dat moment kwamen Draco, Korzel en Kwast de Grote Zaal binnen, met een hoop lawaai. Zo te zien had Draco gebruik gemaakt van zijn vaders’ positie; er stond een gemene grijns op zijn gezicht. Lucy zuchtte. Waarom moesten dit haar vrienden zijn?
‘Je bent weer het zonnetje in huis vandaag,’ zei Malfidus sarcastisch, en hij ging tegenover haar zitten. Korzel en Kwast gingen aan weerszijde van hem zitten. Ze schepten alledrie eten op, hoewel het bord van Draco aanzienlijk leger was dan dat van Korzel en Kwast.
‘Heb je de eerstejaars onder handen genomen?’ vroeg Lucy. Draco knikte.
‘Ze gillen als speenvarkens dit jaar,’ lachte hij, en Korzel en Kwast lachte mee.
‘Het kan toch niet zo zijn dat je í¡lles kan maken met je vader in het ministerie?’
Draco keek haar geïrriteerd aan vanonder zijn blonde haar.
‘Natuurlijk, Drake. Mijn vader heeft deze school volledig onder de duim. Twijfel daar niet aan.’
‘Ik twijfel er niet aan,’ zei Lucy, en ze nam een klein hapje van haar bord. ‘Ik vind het alleen raar dat zelfs Perkamentus...’
‘Wat is er met die oude dreuzelgek?’ onderbrak Draco haar.
‘Niets, Draco...’ Lucy wist dat haar woorden Draco alleen maar bozer zouden maken.
‘Luister eens, Drake. Perkamentus maakt deze school kapot, ik zie het al jaren. Zwadderich is de afdeling van de toekomst. Wij kunnen deze school groots maken!’
Die woorden klonken Lucy als muziek in de oren. Zwadderich als eensgezind leger tegen de rest van de school. Het leek net als haar visioen.
‘Hoe dan, Draco?’ vroeg ze zacht.
‘We moeten deze school zuiveren van alle halfbloeden, alle modderbloedjes en alle snullen,’ somde Draco op. ‘Dan zal Zwadderich van ons zijn.’
Lucy zag haar visioen uiteen spatten. Draco had altijd gezegd dat het zo mooi zou zijn als Zweinstein slechts bevolkt werd door tovenaars en heksen van zuiver bloed, maar ze had niet gedacht dat hij dit plan ooit daadwerkelijk ten uitvoer wilde bringen. Maar nu, met zijn vader in het ministerie, leek de eerste stap gezet te zijn.
Lucy keek Draco aan, en ze zag een vastberaden, bijna manikale blik in zijn ogen. Opeens werd ze bang van hem. Wilde ze nog wel vrienden zijn met zo’n iemand?
Voor zichzelf nam ze haar besluit. Het was een nee... Zwijgend stond ze op, pakte haar tas en liep weg. Draco riep haar na.
‘Dan niet, Drake! Ren maar weg! Zonder mij ben je niemand!’
Maar dat was op dit moment het laatste waar ze zich druk om maakte. Haar vriendschap met Draco was voorbij.

Reacties: