FanFic.nl

Drugs VS Love

Hoofdstuk 4: Is te laat komen, toch nog ergens goed voor.

POV Vivian
Het was al een maand geleden, dat ik achter Dave’s ‘geheim’ kwam.
Floor was vandaag ziek, dus moest ik alleen naar school fietsen.
Het sneeuwde zachtjes, en de koude wind sneed in mijn ogen. Snel veegde ik een traan weg, straks dacht iemand nog dat ik aan het huilen was!
Stevig trapte ik door, ik was veel te laat weggegaan. Ik wil alleen niet te vroeg op school zijn, anders dwaal ik er alleen doorheen. Het is woensdag ochtend, straks eerste uur natuurkunde, echt heel saai. Ik snap er niets van!
Toen ik het schoolplein opreed, zag ik Dave staan. Hij stond te roken met een paar andere mensen die ik alleen van gezicht herkende. Hij glimlachte waterig naar me.
Zo ging het al de hele tijd. Alleen maar lichaamssignalen naar elkaar toe werpen, geen enkel woord. Hij was bang, dat zag je aan alles. De bel haalde me uit mijn gedachte. Shit!
Ik moet nog naar mijn kluis, en ik heb les op de derde verdieping! Dat wordt rennen.
Dave leek daar niet zoveel moeite mee te hebben. Hij bleef rustig staan. Die zal wel een te laat briefje moeten halen van de docent. Dave was wel goed in natuurkunde, of misschien kwam dat, omdat hij een jaar is blijven zitten.
Snel opende ik mijn kluisje, waar is dat natuurkunde boek nou! Waarom precies vandaag?
Na een paar keer diep graven, had ik het boek te pakken.
‘Hebbes!’ Mompelde ik. Ik riste mijn tas dicht en liep, eerder gezegd rende, ik naar boven. Iedereen zat al in zijn lokaal, de trappen waren leeg.
Dit zou mijn eerste keer te laat komen zijn, in mijn hele schoolcarrière.
Vreselijk!

POV Dave
Paniekerig liep Vivian voor mij uit, ze was zo druk bezig, dat ze me nog en eens hoort.
Ik ben benieuwd of ze echt aan niemand mijn probleem heeft verteld. Ik hoor er niemand over, dus zal het wel niet. Op de derde verdieping zet Vivian een eindspurt in. Ik lachte. Geschrokken keek ze om.
‘Zijn we te laat?’ Vroeg ze met angst in haar stem. Ik wees op de klas, en ze gluurde door het raampje. ‘Zo te zien wel.’ En toen deed ik iets, wat ik nooit had verwacht.
‘Zullen we anders naar de markt gaan, een stroopwafel halen? Hierna heb jij toch ook een tussenuur?’ Ze keek me aan, alsof ik het gekste van de wereld had gezegd.
‘Je wilt gaan … Spijbelen?!’ ‘Zeg het nog harder, en het hoofd weet er ook meteen vanaf.’ Was mijn antwoord. Beschaamt keek ze naar beneden.
‘Dat heb ik nooit eerder gedaan…’ Fluisterde ze. ‘Voor alles moet een eerste keer zijn.’
En ik trok haar mee aan haar arm. Op weg naar twee uurtjes spijbelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.