FanFic.nl

Drugs VS Love

Hoofdstuk 5: Seeing the other side of the city

POV Vivian

‘Waar staat jou fiets?’ Vroeg Dave aan me. Ik wees op het eerste blok. Hij knikte enkel en leek in zijn gedachte te zijn verzonken. Dat kon ik me best voorstellen, ik heb nog geen woord tegen hem gezegd. Maar ik was inspiratieloos. Wat moest ik zeggen? Hé, hoe gaat het met je verslaving? Dat zou heel stom zijn, en bemoeiziek. Toch ben ik er wel benieuwd naar.
Waarom zou hij eraan begonnen zijn?
Ik haalde mijn fietssleutels te voorschijn. Mijn handen trillen licht, ik was nogal zenuwachtig. Door twee dingen. Eén, ik was aan het spijbelen. Twee, Dave.
Dave daar in tegen leek volledig op zijn gemak.
Toen ik het fietsenhok in wilde lopen, hield hij mij tegen. ‘Ik heb een beter idee.’
Hij knikte met zijn hoofd, en ik volgde hem. Wat was hij nou weer van plan?
Grijnzend wees hij op zijn scooter. ‘Ooit op een scooter gezeten?’ Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Goh, wat heb jij een saai leven.’ Zei hij.
Het was een geintje, dat wist ik, maar het gaf me een naar gevoel. ‘Sorry. Ik ben eigenlijk alleen maar meisjes gewend, die alles wat god heeft verboden gedaan hebben.’ En hij richtte zich op zijn scooter. ‘Tja, voor alles moet een eerste keer zijn, hé?’ Grapte ik.
Na een tijdje had hij het voertuig aan de praat. Hij gaf mij een helm en zette die van zichzelf op. Voorzichtig schoof ik het op mijn hoofd. Dave gooide zijn been over de scooter heen en zette hem goed neer. Twijfelend ging ik bij hem achter op zitten.
Hij gaf gas en we scheurde van het schoolplein af.
God, Vivian, wat doe je jezelf aan?


POV Dave

Ik merkte dat Vivian lichtelijk gespannen was. Ze greep zich vast aan de zijkant van de scooter. Het zou handiger zijn als ze zich gewoon aan me vast hield.
Ergens vond ik het wel fijn, ze was te minste niet zo handtastelijk als alle andere meiden.
Ik was zo in gedachte, dat ik de heuvel op de weg niet zag. Normaal remde ik ook niet, dus ik was het gewend, dat mijn scooter ophoog schoot. Vivian sloeg een gil en greep zich aan me vast. Stiekem moest ik lachen, wat deed ik dat kind aan?
Nadat de scooter weer op de grond stond, gaf ik weer gas. Vivian wilde haar handen weer van me afhalen, maar ik vond het eigenlijk wel fijn. Met een hand greep ik naar haar handen, die op mijn buik lagen. Ik hield ze een tijdje vast. Langzaam voelde ik Vivian ontspannen.
Toen er een bocht aan zat te komen, moest ik haar toch echt los laten. Behendig stuurde ik naar rechts en hoopte dat Vivian me niet los zou laten.
Gelukkig deed ze dat niet.
Na een tijdje rijden, waren we op de markt aangekomen. Ik verminderde de vaart en parkeerde mijn scooter. Toen hij helemaal stilstond, sprong ik er vanaf.
Vivian had wat moeite met het afstappen, dus hielp ik haar. Ik deed mijn helm af en zij volgde mijn voorbeeld. ‘Oef, dat was me een rit.’ Zei ze. Ik keek haar aan. Haar haar zat door de war, van de helm. Lachend keek ik haar aan. ‘Wat?’
Twijfelend stak ik mijn hand uit en deed haar haar goed. Lichte blosjes verschenen op haar wangen. Maar zij was dit keer niet de enige die bloosde.
Snel draaide ik me om en deed de scooter op slot.
‘Zullen we naar de MacDonalds gaan?’ Vroeg ik twijfelend.
Vivian knikte enkel. Zwijgend liepen we naar de fastfoodketen.

Reacties: