FanFic.nl

Start all over

Hoofdstuk 18, This silence is destroying..

Slapen was ook maar van korte duur. Zelfs in mijn slaap kan ik de ellende niet ontvluchten. Als ik wakker wordt, lig ik half onder de dekens. Strify is nergens te bekennen. Niemand die aan mijn haren frunnikt als ik wakker wordt. Niemand die naar me glimlacht boven mijn hoofd. Ik druk mijn hoofd in het kussen. Probeer tranen te bedwingen maar het heeft geen zin. Ik voel me ontiegelijk alleen. Ik weet dat ik niet alleen ben. Maar Kiro ben ik wel mooi kwijt. En hij heeft een groot leeg gat achter gelaten. Eigenlijk wilde ik niet dat Strify mee kwam, maar nu wil ik dat hij hier nog was. Ik voel een hand op mijn rug, en er gaat iemand op het bed zitten. Hij is er nog. Het bied een kleine troost. Want dat gat vullen kan niemand. Alleen Kiro kan dat. Ik draai me op mijn rug. Strify kijkt me bezorgt aan. Iets wat ik hem niet vaak heb zien doen. Strify’s mobiel gaat af. ‘’uhm.. ik moet eten.’’ Mompelt hij. Hij slaat twee armen om mij heen. ‘’Hou je sterk meid.’’ Zegt hij. Waarna hij de kamer uit loopt en de deur achter zich dicht trekt. Mij alleen achter latend. Daar zit ik dan weer, helemaal alleen. Ik kruip achter de computer. Probeer iets leuks te doen te vinden. Maar mijn hoofd staat helemaal nergens naar. Tevergeefs sluit ik de pc weer af. Ik kruip weer onder de dekens. Als ik bijna in slaap val komt mijn moeder binnen. Als ze mijn hoofd ziet gaat ze meteen vragen stellen. Ik barst in tranen uit. Niet in staat om ook maar iets uit te leggen. Ze probeert me te troosten. Maar het helpt toch niet. Het liefst zou ik schreeuwen dat ze op moet rotten. Op een of andere manier ben ik eigenlijk nooit zo dol geweest op ouderlijke troost. Ik duw haar van me af. Ze vraagt of ik kom eten. Als ik nee schut zegt ze dat ik wel wat moet eten, dus ze sleurt me ongeveer naar beneden. Ik heb helemaal geen honger. Met tegenzin eet ik een paar happen. En verdwijn zonder iets te zeggen naar boven. Ik trek mijn pyjama aan. Geen zin om ook maar iets te doen. Ik duik mijn bedje in.
Na een verschrikkelijke onrustige nacht maakt mijn moeder me wakker. School.. Nog erger. Kiro zien. Zien op school niet in huilen uit te barsten. Ik zet alles op de automatische piloot en ga brood smeren en aankleden. Ik zie er uit als een lijk. Precies zoals ik me voel. Zonder iets te zeggen stap ik op de fiets. Ik ben best wel laat. Dus iedereen is er al. Niemand weet echt wat ze met mij aan moeten. Wat ik me voor kan stellen. Ik weet niet eens wat ik met mezelf aan moet. Ik sta zo ver mogelijk bij Kiro vandaan. Hij maakt me zenuwachtig. Doodzenuwachtig. Ik doe alsof de punten van mijn schoenen heel interessant zijn. ‘’Gaat het wel?’’ Vraagt Shin. ‘’neeh.’’ Antwoord ik kortaf.
De hele dag probeert iedereen gewoon en vrolijk tegen me te doen. Behalve Kiro. We zitten 2 lessen bij elkaar. Hij aan het ene uiteinde van de tafel en ik aan de andere. 2 lesuren vol grootse spanning. Waarvan ik blij ben als ze afgelopen zijn. 3x barst ik bijna in tranen uit. Pas de 2e dag krijgen mensen door dat er iets is. Bij wiskunde zitten Kiro en ik weer allebei aan het uiteinde van onze tafels. Meneer Vervoort heeft wel eens tegen me gezegd dat er heel snel aan mij te zien is als er iets is. Het verbaasde me daarom dat hij gister niet naar me toe kwam. Gelukkig maar. Maar nu komt hij dus wel. Hij zit al de halve les naar ons te kijken. Als hij klaar is met uitleggen gaat hij op zijn hurken over onze tafeltjes hangen. Hij kijkt ons serieus aan. Ik kijk weg. Hier was ik al bang voor. Een serieus gesprek. Dat overleef ik niet. Tranen voel ik al opwellen. ‘’Gister dacht ik dat dit een buitje zou zijn, maar volgens mij is er echt iets aan de hand jongens.’’ Zegt hij. Ik verstop mijn hoofd op mijn eigen schouder. Ik bijt op mijn lip en probeer de tranen binnen te houden. Maar het lukt me niet meer. Een traan rolt al over mijn wang. ‘’Anne?’’ Vraagt Vervoort. Langzaam draai ik mijn hoofd terug. Vanuit mijn ooghoek zie ik Kiro droevig kijken. Wat mij natuurlijk niet veel goeds doet. Ik kan er niet tegen om hem zo te zien. ‘’Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?’’ Vraagt Vervoort bezorgt. Strify heeft alles gezien en is achter me komen staan. Troostend legt hij een hand op mijn schouder. Vragend kijkt hij Kiro aan, om te vragen of hij zijn geheim mag onthullen. Die knikt voorzichtig. Strify doet het hele verhaal. Ik zie alles opnieuw voorbij razen. Ik probeer mijn gezicht achter mijn haar te verbergen. Vervoort hangt een of ander lul verhaal op dat hij ons beiden begrijpt. Maar alles gaat mijn ene oor in en mijn andere oor uit. Gelukkig is dit het laatste uur dus kan ik zo snel mogelijk weg. Zodra de bel gaat vlucht ik de klas uit. Iedereen verbijsterd achterlatend. Ik vlucht de wc in. Probeer mijn tranen te bedwingen en fiks mijn make-up. Als ik weer uit de wc kom is de gang verlaten. Ik loop in de richting van de trap. Mijn verstand vliegt over de kop als ik Kiro onder aan de trap zie zitten. Ik raap al mijn moed bij elkaar en ga naast hem zitten. We zeggen beide niks. Ik laat mijn tranen de vrije loop. Om zo naast hem te zitten doet me veel. Het wekt te veel emoties op. Uit het niets heft hij opeens mijn kin op. Haar dat voor mijn ogen bengelt veegt hij teder opzij. Hij kijkt me aan. Wat ik in zijn ogen lees is zo veel tegelijk. Ik weet niet wat ik er uit moet opmaken. Maar het meeste stralen ze verdriet uit. Hij veegt mijn tranen weg. Een rilling loopt over mijn rug. Zijn vingers laten een gloeiend heet spoor achter. Ik voel dat hij iets wil zeggen, maar dat het er niet uitkomt. Dan staat hij op. Hij duwt de deuren open en verdwijnt er achter. Weg istie. Mij achterlatend op te trap. Ik wil hem achterna rennen. Schreeuwen dat hij altijd alles kan vertellen. Maar ik zit aan de trap vastgenageld.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.