FanFic.nl

Voetbalschoenen & Naaldhakken

Hoofdstuk 5

-still Meera-
Wat er precies daarna gebeurde wist ze zo goed niet meer, maar wat ze nog wel wist was dat de mensen achter haar zich met luid gekrijs naar voren stortten en haar op zo”�n manier tegen het hek drukten dat ze de spijlen nog op haar gezicht voelde toen ze omhoog kwam. Met een pijnlijk gezicht kwam ze weer overeind, wat niet erg makkelijk was met het halve stadion tegen je aan geplakt en hief ze haar hoofd op naar haar begroeter. Een jongen van een jaar of twintig keek haar aan met een klein glimlachje, waarschijnlijk had hij wel door dat hij de aanstichter was van de lawine maar hij had het lef om niet eens een beetje verontschuldigend te kijken. Ze moest toegeven: hij zag er knap uit; donker, bijna zwart, licht krullend haar dat net niet zijn schouders raakte en netjes in model geknipt was, merkkleding, een knap gezicht met hoge jukbeenderen en verbijsterende donkerblauwe ogen. Zulke ogen had ze nog nooit bij iemand gezien. Maar, -ja, er was altijd een maar, ze kon het ook niet helpen- hij vond zichzelf overduidelijk heel wat. De arrogantie straalde ervan af. Nee, ze liet zich niet kisten, die jongen zou in het dagelijkse leven als "player" bestempeld zijn, het stond nog net niet op zijn voorhoofd gedrukt.
Het tweede waar ze achter kwam was dat hij het niet tegen haar had gehad. Wat een nogal domme situatie opleverde, want ze -domme gans die ze was- had al een vreselijk overdreven “hoi!”� geroepen naar de arrogante kwal terwijl ze hem met gebaren liet weten dat alles goed met haar ging. Niet dat hij ook maar even berouw had getoond, maar ze had het toch maar gedaan, voor als hij zich stiekem toch een beetje schuldig voelde. Niet dus. Met een ongelofelijke, kwalachtige, maar -verdomme- toch aantrekkelijke grijns wendde hij zich tot een knappe blondine van ongeveer achttien jaar. Het meisje begon prompt te giechelen en haar vingers haalde ze onophoudelijk door haar blonde haar. Had ze dan niet door dat ze zich als een giechelende, hersenloze tutje gedroeg? Blijkbaar niet. Meera haalde haar neus voor het tweetal op en leunde een beetje op het hek terwijl ze toekeek hoe de voetballer het meisje volledig inpakte.
“What is your name?”� vroeg de voetballer aan het blonde meisje, terwijl die nog steeds onophoudelijk door giechelde. Misschien had ze echt niet door dat er minstens veertig paar ogen rondom haar vol jaloerse nijd haar aankeken, maar als ze het wel doorhad verborg ze het aardig goed.
“Mary,”� antwoordde ze, wonder boven wonder, zonder te giechelen. Meera”�s hoofd schoot omhoog, zei ze zo net echt Mary? Ze bekeek het meisje nog eens goed, maar het meisje leek op de verste verte niet op haar beste vriendin; afgezien van het blonde haar en de lange benen dan.
“Leuke naam,”� vervolgde de voetballer in het Engels alweer. “De van mij weet je denk ik al?”�
“Natuurlijk!”� Weer een giechel. “Wie niet?”�
De persoon hier naast je misschien, dacht Meera verveeld. Een moment later was ze niet de uitzondering meer; een meisje had zo hard de naam van haar idool gegild dat ze wel doof moest zijn wilde ze het niet gehoord hebben.
Jaythen was inmiddels klaar met zijn handtekening vol zorg op het briefje van Mary te schrijven en gaf het weer aan haar terug. Meera wierp een blik op het blaadje en zag een nummer onder zijn handtekening gekrabbeld. Het was heel klein en priegelig en als ze niet vlak achter Mary had gestaan dan had ze vast gedacht dat het een fout was dat doorgestreept was, maar nu zag ze het luid en duidelijk. Haar vermoedens over deze jongen was dus juist geweest. Vol minachting keek ze hem aan toen hij een moment haar kant op keek -wat al een wonder was, omdat hij geen moment naar iemand anders dan het blonde meisje had gekeken. Met voldoening keek ze toe hoe hij even uit het veld geslagen leek en daarna wegliep. Ha! dat kom je niet vaak tegen, hé Mister? Dacht ze met een grijns, een meisje die je eens een keer niet smachtend aankeek. En natuurlijk had ze na zeventien jaar levenservaring moeten weten dat voldoening haar niet lang gegund werd. Zo ook deze keer.
Toen de enorme zwartte schaduw over haar heen viel had ze al moeten weten hoe laat het was en zich uit de voeten moeten maken, maar dat had ze niet gedaan.
“Jaythen! Jaythen Noyen, zou ik je handtekening mogen!?”� Bulderde een stem boven alle anderen.
Haar vader drukte zijn dochter gewetenloos nóg een keer tegen die verdomde hek aan en kreeg nog net Jaythen jasje te pakken terwijl hij half over het hek heen kukelde. De bodyguards van Jaythen wilden haar vader al wegduwen, maar Jaythen wuifde ze weg terwijl hij weer hun kant uitkwam. De meisjes joelden weer en probeerde hem aan te raken terwijl ze -net als haar vader- half over het hek hingen. Met bijzonder geduldige inspanningen duwde Meera haar vader weer op zijn benen en probeerde ze weg te glippen. Niet dat het lukte, haar vader nam al de ruimte in beslag die ze zo net nog had gehad en ze kon zich letterlijk niet meer bewegen. Behalve haar armen die boven het hek uit wapperden.
“Ofcourse,”� hij nam de pen en papier van haar vader over en begon langzaam zijn handtekening erop te schrijven. “Is deze prachtige jongedame soms uw dochter?”� vervolgde hij in het Engels tegen haar vader. “Jullie lijken op elkaar.”�
Dit deed hij expres, dat wist ze absoluut voor de volle honderd procent zeker.
Haar vader wikkelde zijn arm om haar nek, zodat ze zich in een halve wurgomhelzing bevond en zei vol trots: “Ja, dit is mijn engeltje,”� terwijl hij haar een liefdevolle kneepje in de schouder gaf. Jaythen keek op van zijn blaadje grijnsde half spottend, half vermakelijk naar haar en liet een zachte “ah”� horen terwijl hij het briefje met de handtekening en de pen weer terug gaf aan hen. Achter haar grinnikten verscheidene meiden hatelijk en op dit moment beleefde Meera zo”�n moment die iedereen wel eens heeft. Een moment waar schaamte en gekrenkte trots heel goed samengaan en je het liefst je kop in de grond wil steken zoals struisvogels altijd doen. Jammer genoeg voor haar kon ze haar kop niet de grond in steken, behalve dan als ze een dubbele hersenschudding eraan over wilde houden.
“Juist, dag dan maar.”� Ze wuifde Jaythens kant op zodat hij de boodschap wel moest begrijpen, maar Mister moest weer eens koppig doen en hij bleef grijnzend staan.
“En hoe vond u de wedstrijd?”�
Haar vader kon zijn geluk niet meer op; een voetballer die hém vroeg hoe hij de wedstrijd vond? Een wonder!
“Geweldig,”� beaamde hij dan ook knikkend. “Formidabel spel, gewoon klasse!”�
Jaythen glimlachte. “Nou, dat is mooi,”� zei hij. “Ik ben altijd blij wanneer ik mijn fans blij maak,”� hij grijnsde. “Alhoewel u natuurlijk voor onze tegenpartij was, niet?”�
“Ja, maar een goed spel moet van beiden kanten komen.”� Haar vader zwaaide enthousiast met zijn armen. “Nietwaar?”�
“Natuurlijk.”� Jaythen knikte ernstig terwijl Meera ongeduldig met haar nagels op de ijzeren hek tikte. Dit gesprek begon haar zo onderhand de keel uit te hangen, waar wilde Jaythen heen? Het leek nogal doelloos. Zijn bodyguards vonden dat blijkbaar ook en tikten ongeduldig op zijn schouder. Jaythen haalde zijn schouder verontschuldigend op naar haar vader en knipoogde nog snel plagend naar haar voor hij wegliep met zijn bodyguards. En -het was echt een routine vorm met die Spanjaarden- weer achtervolgde luid gekrijs van tienermeiden hem, alhoewel het deze keer aanzienlijk harder was dan bij de anderen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.