FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Graan

http://img402.imageshack.us/i/5postsecret8.jpg/

-

Sometimes I still keep one eye open
after I’ve supposedly gone to sleep
just in case
my stuffed animals
come to life.

Dat heb ik geschreven. Ik. U kent mij niet. Ik ken u niet. Ik weet niet over u. Maar u zult vast wel zo zijn als alle andere mensen die ik wel ken. Ik ken veel mensen. En ze vinden me allemaal niet aardig. Ze willen geen vrienden zijn. Ze willen niet tegen me praten. Ze willen niet dichtbij me zijn. En ik ook niet bij hen. Ik mag ze niet. Allemaal niet. Ze doen alsof ik een klein kind ben. Ze doen alsof ik niets snap. Maar ik snap net zoveel als zij. Alleen andere dingen. Ik snap mezelf. En ik snap computers. Ik hou van computers. Maar ik hou meer van papier. Leanne zegt dat ik van schrijven hou omdat ik mezelf dan meer begrijp. Ik mag Leanne ook niet. Zij denkt ook dat ik dom ben. En dat ik niets zelf kan. Ik kan wel iets zelf. Maar niet als ze met me meekijkt. Daar hou ik niet van. Sommige dingen die Leanne zegt zijn wel waar. Ze zegt dat karamel lekker is. En ze zegt dat je niet moet afwassen met teveel water, omdat je dan nat wordt. En dat je uit moet kijken met messen. Ze zegt ook dat het niet goed leesbaar is
als de woorden
staan zoals
ze nu staan.
Ik vind het fijn als
ze zo staan,
want dan lijken de woorden die ik schrijf
net een gedicht.
En dat
vind ik leuk.
Maar als Leanne zegt dat ik dat niet meer moet doen, dan zal ik het ook niet doen. Alleen als zij er niet bij is. Of als ze het niet leest. Maar dit gaat ze wel lezen. Ze leest alles wat ik schrijf. Soms als ik terugkom, zie ik haar staan. En dan leest ze uit mijn kladblok. Ik wil niet dat ze dat doet. Maar ik kan er niets aan doen. Ik wil niet stoppen met schrijven. Leanne zegt dat mijn vader ook schrijver is. Ik moet mijn vader papa noemen. Dat wil Leanne. Ze zei hij vindt het vast leuk als je dat doet, en misschien wordt hij daar wel zo blij van dat hij nog een keer komt. Ik wil niet dat hij nog een keer komt. Ik mag hem niet. Ik weet niet wanneer hij grapjes maakt en wanneer niet. Hij maakt veel grapjes. Alles wat ik niet snap is denk ik een grapje. Vorige keer dat hij kwam hield hij zijn handen achter zijn rug. Ik was bang. Ik dacht dat er wat mis met hem was. Maar hij zei ik heb een cadeautje voor je. En Leanne zegt dat mensen hun cadeautjes altijd achter hun rug houden. Dat vind ik raar. Zijn cadeautje was een knuffel. Ik hou van knuffels. Knuffels vinden mij niet stom. Zij willen wel vrienden zijn. Zij willen wel dichtbij me zijn. En dan ben ik niet alleen. Daarom hou ik van knuffels. Mijn vader zei misschien komen die ’s nachts wel tot leven en dan kruipen ze in je dromen zodat je fijn slaapt. En toen lachte hij. Maar hij maakte geen grapje, want ik begreep het. Ik kon niet slapen. Ik was bang. Ik dacht dat mijn knuffels in me zouden kruipen. En dan zou ik dood gaan. Dus bleef ik wakker. En daarna zei ik tegen Leanne wat ik gedaan had. Ze zei dat ik niet zo gek moest doen. En ze zei dit moet je niet aan iemand vertellen, want dan denken ze dat je raar bent. Dus ik heb het niet verteld. Ik heb het geschreven. En ik heb het aan Fran laten lezen. Fran is net zoals ik. Fran heeft ook geen vrienden. Ze kan goed Engels. En Fran snapt me. Maar ik mag haar niet, want ze heeft stom haar. Fran zei dat moet je opsturen. Naar internet, zei ze. En ze zei maar dan moet je het wel niet in het Nederlands doen. Dus ik vroeg Fran of ze me wilde helpen. En toen schreef ze het op. Haar handschrift is lelijk. Ik heb het opnieuw geschreven. Zoals ik het wilde. En toen heb ik het opgestuurd. Met de post. Ik vind post leuk. Het is net als schrijven. Maar dan aan iemand anders. Dat vind ik fijn. Maar Leanne zegt dat post niet leuk is. Leanne zei daar heb je e-mail voor, weet je wat dat is? Ik weet wat dat is. Maar ik zei niets. Dus Leanne zei dat is net als post, maar dan door de computer, en het is veel makkelijker. Ik vind niet dat het makkelijker is. Ik vind dat schrijven het makkelijkste is wat er is. Ik hou van schrijven. Schrijven maakt me blij. Want ik kan alles nog een keer lezen. En ik kan het doorkrassen. En ik kan het weer opnieuw schrijven. Ik kan het precies doen zoals ik wil. Leanne zegt nu hou eens op. En ze zegt je moet gaan slapen. Ik zeg oké. Maar ik wil niet stoppen met schrijven. Leanne zegt dan moet je tot tien tellen, en als je bij tien bent stop je en doe je je boek dicht. Eén. Twee. Drie. Vier. Vijf. Zes. Zeven. Acht. Negen. Tien.

En voor de mensen die het niet snappen - hij is autistisch, ofietsindiebuurt. Of zij, eigenlijk. Zij kan ook. Datmagjezelfweten. ^^

Reacties: