FanFic.nl

Last Dance

<10>

Met een rugzak op haar rug en stevig ingepakt met muts en sjaal slenterde Nona achter het groepje aan. Ze vertrokken al, nog voor het avondeten werd geserveerd.
Het was leuk om even geen school te hebben, maar hoe dichter het kwam hoe meer het haar afschrok. Een clip betekende een liedje, van een bekende band, dat betekende televisie. Ze zou binnenkort te zien zijn over heel de wereld.
Moeizaam slikte ze.
Het van de zonnige kant bekijken, hielp niet echt. Dat het een duikplank naar succes kon zijn, interesseerde haar niet. Ze moest toch sowieso haar school eerst afmaken. Dat ze hierdoor een ruimer cv had, maakte haar nog minder uit. Ze moesten haar maar nemen om haar talent, en anders lieten ze het maar zoals het was.
Abrupt werden haar gedachten afgekapt. Een hand met gemanicuurde, zwarte nagels zwaaide voor haar ogen.
‘Nona, de bus in.’ fluisterde Bill en tikte tegen haar schouder. Ze keek verdwaasd op, om en toen naar Bill.
‘Oh, sorry.’ mompelde ze blozend en stapte de bus in. Vlak achter haar volgde Bill.
Het was een kleine bus, een twintigtal stoelen. Ze waren gegroepeerd per vier. Twee televisieschermen waren aan het plafond bevestigd, aan het begin van beide rijen.
Nona liet zich naast Zara op een stoel zakken en trok haar kap over haar ogen. Tegenover haar zat Erika, die haar even raar aankeek.
‘En, meisjes, zin in?’ grijnsde Tom.
Naast hen, aan de linkerkant van het gangpad, zaten de jongens van Tokio Hotel. Gustav en Georg aan het raam, Bill naast Gustav en Tom naast Georg. Die twee laatste zaten met hun rug naar de chauffeur, net als Zara en Nona.
Nona waagde het even op te kijken, schuin over haar zat Bill naar haar te kijken. Slechts enkele fracties van seconden keken ze elkaar aan, toen wendde Nona haar hoofd alweer af.
Ze wist niet wat Bills probleem was, en nog minder wou ze het daadwerkelijk weten.
Een vreemd geluid ging door de bus heen, gevolgd door woorden. Gezang. Het was een liedje. En doordat zowel Zara als Erika het mee konden zingen, ging Nona er vanuit dat het Tokio Hotel was;
Waarschijnlijk die nieuwe.
Ze luisterde eigenlijk alleen de oude nummers, omdat de nieuwe een enorme invloed van elektro hadden ondergaan, zo had ze gehoord.
Bill zong zachtjes mee, niemand hoorde het, niemand zag het, niemand behalve Nona. Ze bleef stiekem naar hem kijken. Ze wou het niet, maar het was sterker dan zichzelf. Alsof Bill een onaangename kracht over haar uitoefende. Alsof hij haar bestuurde, en haar gedachten beïnvloedde.
‘Is dat niet het hotel waar we moeten zijn?’ Met die woorden zei Gustav voor het eerst die dag iets. Niemand schrok ervan, maar Nona keek er toch even van op. Dat de anderen het niet vreemd vonden dat hij zo stil was, stoorde haar nog het meest. Of was hij altijd zo stil? Dat zou best wel kunnen. Dan vond ze het raar dat hij wel sprak voor zoiets.
‘Klopt.’ mompelde David en deed teken naar de chauffeur, die meteen een ruk aan zijn stuur gaf en zo de bus over de weg deed zwalken. Ze reden de parking op. En niemand had dat gemerkt?
Een beetje duizelig stapten de inzittenden uit, alleen David bleef achter. Om de chauffeur een preek te geven, zelfs met gesloten deuren was het nog buiten te horen. Georg zorgde er echter voor dat ze allemaal richting hotel moesten gaan stappen en niet konden luisteren. Sommigen onder hen vonden dat jammer, anderen waren maar al te blij dat ze daar weg mochten.
Nona probeerde uit de buurt van Bill te blijven, door onopvallend Zara wat naar achter te trekken en haar zo’n beetje tegen Georg aan te duwen. Die knoopte meteen een gesprek met haar aan, en Nona kon haar beste vriendin toch niet in de steek laten? Dat had ze slim bedacht.
Ze stapten het hotel in. De inkomhal was groot, grotendeels bestaande uit marmeren wanden en ebbenhouten meubilair. Achter de balie zat een vrouw, amper ouder dan 23 met witblond haar, met in de bles een enkele pluk felgroen. Ze had lichtgroene make-up rond haar ogen, maar was voor de rest make-upvrij. Ze had een uniform aan, van het hotel, maar had daar bovenop een geruite sjaal aangedaan. Haar nagels tikten op het hout en verveeld kauwde ze op een kauwgom.
Nog voor Tom iets kon vragen, wees ze al naar rechts. Twee klapdeuren met een groot raam van doorzichtig glas stonden wagenwijd open.
‘Bedankt. Denk ik.’ mompelde hij en begeleidde de groep naar het restaurant, waar ze meteen op een hoop mensen stuitten.
‘Ik dacht dat wij een eigen zaa…’ Verder kwam Bill niet met zijn gedachten in woorden omzetten want David voegde zich bij de groep en nam meteen de leiding weer over. Het privézaaltje bleek achter één van de deuren te zitten. Zo ver zou Tom ook wel komen, na een tijdje.
Een grote tafel stond op de diagonaal van de ruimte, die begrensd werd door vaag gele muren, met daartegen tafels geschoven. Op die tafels stonden bloemen en kaarsen. Het was ook niet elke dag dat een band over de vloer kwam, met aanstormende danskampioenen. De tafel was bedekt met borden, bestek, donkerrode servetjes en grote wijnglazen. Een emmer met ijs en een fles champagne werd nog net op het uiteinde geschoven, de serveerster verdween meteen.
‘Jullie kunnen al aan tafel.’ lachte David en vertrok toen weer.
‘En het ziet er naar uit dat Tom alle leiding weer op zich neemt.’
Onder luid protest zette iedereen zich aan tafel, en Tom kreeg al meteen een ijsblokje in zijn kraag.
‘Jij, leiding?’ lachte Bill en haalde de fles champagne uit de emmer, scheurde het folietje eraf en ging toen in de weer met het ijzertje dat om de kurk heen zat.
‘Zegt degene die niet eens een fles kan ontkurken.’
Op dat moment schoot de kurk, met ijzertje en stukje nagel van Bill, los tegen het plafond.
‘Wat zei je, Tomi?’
Een lachsalvo rees op in de kamer en het beloofde een uiterst gezellige maaltijd te worden.

Reacties: