FanFic.nl

22 Balloons

Zero Balloons

Mijn lange blonde haren, gaan mee met de zachte zomer wind. De groene sprietjes wringen zich in de kleine ruimte tussen mijn tenen en kietelen mijn voet. Als ik langzaam over het grasveldje wandel, staat hij daar naast een grote luchtballon. Wanneer ik voor hem sta, neemt hij mijn hand en trekt me mee naar de luchtballon. ‘Wat is dit?’ vraag ik zachtjes.
Er komt geen antwoord, maar wel een glimlach. Hij tilt me op en laat me zakken in het mandje. Zelf klimt hij er ook in en maakt de touwtjes los -waar de luchtballon aan vast zit.
Rustig stijgen we op en verlaten het grasveldje. ‘ Het is prachtig,’ bloos ik. De zachte wind
streelt mijn huid en laat mijn haar vliegen. Twee armen worden om mijn middel geslagen, zijn lippen drukt hij in mijn nek. ‘Jij bent prachtig,’ zegt hij zwoel.
Ik ben gelukkig en de hemel is prachtig. Noemen ze dit vrij zijn? Ver boven van de grond, dicht bij de wolken, dicht bij de vogels die weg vliegen en een weg zoeken naar hun plek, waar ze écht thuis horen. Ik hoor nergens thuis, behalve hier, hoog in de lucht. Waar regels niet gelden, waar mensen je niet beoordelen. Alleen hij en ik, wij samen. De heldere lucht verdwijnt, veranderd naar licht grijs en dan wordt het donkerder. De zon verdwijnt achter donker grijze wolken, de zwoele wind verandert in een vreselijke storm. ‘Wat gebeurt er!’roep ik uit mijn trance geslagen. ‘Wacht even’ hij laat mij los en trekt aan een touwtje, waardoor er meer lucht in de ballon wordt geblazen. De Ballon wordt alle kanten op geduwd door de harde wind. Flitsen en donderslagen verschijnen, waardoor de Ballon begint te schudden.
‘Nee! Nee!’ roept hij. ‘Frits, rustig het komt goed,’ probeer ik hem te kalmeren. Hij negeert me en frutselt aan een heleboel dingen, om de Ballon te kalmeren. De wind wordt heviger, regen druppels suizen naar beneden. Een draad waar de mand mee vast zit, knapt los. De mand zakt iets naar beneden. Ik grijp me nog net op tijd vast aan de rand en grijp Frits’ hand.
‘We redden het niet!’ schreeuw ik en trek met al mijn kracht Frits naar boven. Een flits en dan een donderslag. De andere draad knapt los, nog maar één stuk zit vast aan de ballon, wat elk moment ook kan opgeven. ‘ Mosa wat er ook gebeurt. Ik houd van je.’ Ik kijk hem aan, tranen stromen over mijn wangen. ‘Zeg niet zulke dingen! We redden het.’ Ik geef het niet op, ik wil nog niet... Wanneer ook de laatste draad knapt, wordt alles zwart.


De ballon ligt een eind verderop, slap op de grond. De mand waar Frits en ik in zaten, is helemaal stuk. Ik sta met veel moeite op en kijk om me heen. ‘Frits!’ roep ik schor.
Ik kijk links en rechts om me heen, maar geen Frits. Ik ren naar de ballon toe. Geen Frits. Ik ren naar de bos en zie een been uit de bosjes verschijnen. ‘Frits!’ Met tranen in mijn ogen ren ik naar hem toe. Ik kniel voor hem neer en haal mijn hand door zijn warrige zwarte haren.
‘Frits?’ zeg ik zachtjes. Geen antwoord, geen beweging. Nee, nee! Dit kan niet het einde zijn. We wilden zoveel doen, de hele wereld rond reizen wij met z’n tweetjes.
Een traan valt naar beneden, op zijn gezicht. Ik voel een klein tikje tegen mijn hand, zijn gesloten ogen gaan langzaam open en kijken me aan.’Frits, Frits, Frits!’ schreeuw ik tussen het huilen door. Ik sla mijn armen om zijn nek. Ik trek hem naar mij toe en begraaft mijn gezicht ook in zijn nek. ‘Ik dacht dat je dood was,’ snik ik. ‘Ik zou jou nooit verlaten.’ Met deze woorden laat hij mij achter. Zijn laatste woorden, zijn hart stopte gewoon, zomaar. Hij heeft zijn belofte verbroken. Toen was er opeens geen wij meer.

Reacties: