FanFic.nl

Histoire d'amour

Paris, 5 aout 1890

De trein sputterde en siste en kwam tenslotte met een schok tot stilstand. Georg stond al tien minuten in het gangpad, niet in staat zijn benen nog langer stil te houden. Hij moest en zou als eerste treinreiziger voet zetten op Franse bodem. Toen de deuren geopend werden, wrong een jongentje van een jaar of tien zich langs hem heen. Ach, tweede was ook mooi.

Hij had ontelbare verhalen gehoord over de stad, maar geen enkele bleek de waarheid. Parijs was zoveel meer.
Hij trok naar het beruchte 18de arrondissement, naar Montmartre. De thuishaven van kunstenaars, artiesten, verlichte zielen, cabaretiers, hoeren, drankverslaafden, werkloze muzikanten en alles wat men verder nodig heeft voor een kleurrijke carrousel naar de onderwereld.
Voor het groezelige raam van een onooglijk cafeetje viel zijn blik op de verhoopte woorden. Chambres í  louer. Met zijn bagage stevig tegen zich aangedrukt schuifelde hij naar de bar.
‘Oui?’ De vrouw achter de toog met het opgestoken zwarte haar drukte haar sigaret uit. Een wolk blauwgrijze rook trok een grens tussen hen in toen ze uitademde.
‘Mijn naam is George Listing,’ begon hij. Hij sprak het uit op zijn Engels. ‘Ik kom uit Londen en ik wil graag een kamer huren.’ De vrouw nam hem schattend op vanonder haar zwaar opgemaakte oogleden. Ze was een jaar of veertig en probeerde haar leeftijd tevergeefs te camoufleren met poeder en diep uitgesneden jurken. Desondanks straalde ze autoriteit uit en Georg prutste nerveus aan de draagriem van zijn plunjezak.
‘Un artiste?’ vroeg ze. ‘Kunstenaars hebben we hier al genoeg, jongen.’
‘Ik wil schrijver worden, mevrouw.’ Alsof hij het wou bewijzen zette hij de zware koffer met zijn schrijfmachine op de toog. ‘En ik speel gitaar. Maar mijn vader is drukker en ik ben bij hem in de leer geweest.’ De ogen van de vrouw kregen prompt een andere uitdrukking.
‘Dus je kent een stiel? Dat verandert ze zaak. Mijn andere huurders proberen te leven van hun kunst, en klagen dan dat ze de huur niet kunnen betalen. Drukker, zei je?’
‘Oui, madame.’
‘Monsieur Bernard!’ De stem van de vrouw liet elk glas in het café rinkelen. Een oudere man met een grijze baard stond op van een tafeltje in de hoek. ‘Een Engelse drukkersknecht op zoek naar onderdak en een baan. Wat denkt u ervan?’ Georg zei niks, schudde Monsieur Bernard de hand. Hij bestudeerde zwijgend het gezicht van de jongen, zijn hand stevig vasthoudend.
‘Je hebt opleiding genoten in Londen?’
‘In de drukkerij van mijn vader, monsieur.’
‘En gebeten door de kunst, zie ik.’ Hij knikte naar de schrijfmachine. ‘Kun je er wat van?’
‘Dat hoop ik hier te ontdekken, monsieur.’ Monsieur Bernard plukte met zijn vrije hand aan zijn baard.
‘In Parijs overleef je het niet zonder een veilige slaapplek en een manier om een paar francs in je zak te houden. Had je daar niet over nagedacht voor je thuis vertrok?’
‘Jawel, monsieur...’
‘Maar toch stapte je zomaar op de trein om te zien wat de stad der steden in je schoot worp. Je dacht dat het leven je wel goedgezind zou zijn, dat liefde en vriendschap hier tussen de straatstenen groeien en dat je over een huis en een job en een uitgever zou struikelen zodra je de eerste teugen Franse lucht opsnoof.’ Met elk woord voelde Georg zich krimpen en besefte hij meer en meer hoe belachelijk het klonk.
‘Eigenlijk wel, Monsieur. Of ik zou het op z’n minst proberen.’ Tot zijn verbazing grijnsde Monsieur Bernard zijn bruingerookte tanden bloot.
‘Eerlijkheid en de geest van la vie de Bohème! Daar houd ik van, jongen. Maandag in mijn atelier zullen we zien of je die woorden ook waar kunt maken. Tot dan.’ En hij liet zijn hand los, maakte een buiging naar de vrouw en verliet het café.
‘Je hebt een job, jongen,’ grinnikte ze. ‘Nu nog een slaapplek. De zolderkamer is nog vrij, tien franc per maand, vooruit te betalen.’
Georg betaalde twee maanden huur en liet zich zijn kamer wijzen. Een bed, een tafel, een stoel, een kast, een raam en een lekkend dak boven zijn hoofd. Het was meer dan hij had durven dromen.
‘Lijkt het je wat, knul?’
‘George,’ zei hij en dumpte zijn spullen op zijn nieuwe, naar vochtige dekens ruikend bed. ‘Zeg maar George.’
‘George dus.’ Zij sprak het uit op z’n Frans. Hij wilde haar niet zeggen dat hij eigenlijk Duits was. De Frans-Duitse oorlog van 70-71 was voor veel Parisiens nog een verse wond.
‘Welkom in Montmartre, George.’
‘Bedankt…’
‘Josephine. Zeg maar tante Josephine, dat doen ze hier allemaal.’
‘Tante Josephine.’ Ze glimlachte, een uitdrukking die haar hele gezicht zachter maakte. Ze sloot de deur en liet hem alleen in deze nieuwe wereld. Door het raam zag hij de witte kroon van de Sacre-Coeur.

Reacties: