FanFic.nl

[Tom PoV]
Ik huil. Ik heb Bill al dagen niet meer gezien. En ik mis hem, ik kan niet zonder hem. Ik houd van hem, maar ineens was hij weg.
Normaal huil ik nooit, maar we houden van elkaar op een manier… die eigenlijk niet goed is. Het is m’n broer! Niemand weet het.
Ik wilde op een avond , ’s nachts, naar hem toe gaan. Toen zag ik dat hij niet in bed lag. Ik voelde gewoon dat er iets niet goed zat. Normaal gaat hij nooit z’n bed uit ’s nachts. Ik heb overal gezocht, behalve in de kamer van m’n ouders, daar komt hij nooit. Maar voor de rest overal, in de badkamer, in elk hoekje, elk kastje, onder het bed, onder stoelen en tafels. Zelfs onder de bank die zo laag staat dat hij er niet eens onderkomt. Nergens kon ik hem vinden.
Toen heb ik ma en Gordon wakker gemaakt. We hebben diezelfde nacht nog de hele wijk doorgezocht. Tevergeefs.
Sindsdien zit ik te huilen. Ik ben bijna niet van m’n kamer geweest, ik heb zowat niet gegeten, heb tegen niemand gesproken.
Vanochtend kreeg ik bijna een hartverzakking. Ik had het idee dat ik stikte. Maar ik voelde gewoon dat het om Bill ging. What the fuck heeft hij verdomme moeten meemaken?! Zoveel pijn dat ik voelde. Hij moet het dan wel 2 keer zo erg hebben gevoeld. Ik ben zo bang. Dadelijk heeft iemand ‘m vermoord.

Ik staar uit het raam. Opeens zie ik een donker figuur met lang naar beneden hangend haar. Hij kijkt even mij kant op. Op dat moment weet ik gewoon dat het Bill is. Alleen er klopt iets niet. Ach, wat kan mij het ook schelen, het is Bill! Ik spurt naar beneden, zo snel als ik kan.
Als ik buiten ben zie ik niemand meer. Ik kijk in het rond. Nee, niemand.
“Psst.”�, hoor ik ineens. Ik draai me om. Voor m’n neus staat Bill. De tranen staan in z’n ogen.
“Tom…”�, zegt hij zachtjes. Ik zie dat z’n ogen rood zijn, maar niet van het huilen.
“Bill… Waarom ben je weggelopen?”�, vraag ik hem.
“Ik… Ik kon het niet meer aan. Onze relatie… Ik wilde niet meer wachten tot ik je aan kon raken omdat er iemand bij zat. Ik dacht dat dit beter zou zijn…”�
“Het geeft niet.”� Ik glimlach naar hem en knuffel hem dan.
“Tom…”�, zegt hij weer.
“Het is goed, lieverd.”�, antwoord ik. Liefdevol veeg ik z’n haar achter z’n oor. Ik schrik en deins achteruit. Twee rode puntjes naast elkaar sieren Bill z’n hals.
“Bill, je…je…”�, stotter ik.
“Ja, Tom. Ik ben gebeten… door een vampier.”�
“V-vanochtend?”� ik kan nog steeds niet helemaal normaal praten. Bill knikt.
“I-ik voelde h-het. I-ik dacht dat ik d-dood ging.”�
“Ik ben eigenlijk ook dood.”�
“M-maar…”�
“Ik wil dat je met me meegaat, Tom. Dan kunnen we voor altijd samen zijn.”�
“Natuurlijk wil ik voor altijd met bij jou zijn.”�
Ik stap op hem af en zoen hem. Zo verliezen we ons in een romantische tongzoen.
Bill brengt zijn mond naar m’n nek en begint te zoenen en te zuigen.
Dan voel ik hoe Bill zijn hoektanden mijn huis doorboren. Ik laat een kleine pijnkreet en daarna is er niks meer.
Ik weet dat er nu geen pijn en verdriet meer is. Ik zal voor eeuwig met Bill zijn en niemand kan ons meer breken.
We’ve only got forever, and forever is fine…